Sukulenty

Rozchodnik biały jest sukulentową byliną, która do Polski trafiła pod koniec XIX wieku. Uprawiany w ogrodach jako roślina ozdobna, rozprzestrzenił się też w naturalnym środowisku, nie stanowiąc jednak zagrożenia dla gatunków rodzimych. Białe albo jasnoróżowe gwiazdki kwiatów stanowią ozdobę słonecznych i gorących zakątków ogrodu.

Kalanchoe wiechowate jest dwuletnią rośliną sukulentową, tworzy rozetę dużych, mięsistych liści o zaokrąglonym kształcie i szarozielonej barwie z czerwonym obrzeżeniem, pokrytych woskowym nalotem. W drugim roku rozwija pęd kwiatowy o wysokości 60-100 cm i po kwitnieniu obumiera. W naturze rośnie na łąkach pośród skał, a u nas jest ozdobną rośliną doniczkową.

Aloes pstry, zaliczany do niedawna do rodzaju aloes, jest aktualnie jednym z trzech przedstawicieli samodzielnego rodzaju Gonialoe. Odznacza się dekoracyjnymi liśćmi z jasnymi plamkami układającymi się w paski, co może kojarzyć się z pręgowanym futrem tygrysa. Jest jednym z nielicznych aloesów, które chętnie kwitną w warunkach domowych.

Aloes uzbrojony jest południowoafrykańskim sukulentem o dużych, soczystych, kolczasto ząbkowanych liściach. Podobnie jak aloes zwyczajny, od wieków służy jako roślina lecznicza. W naszych warunkach klimatycznych aloes uzbrojony pełni rolę doniczkowej rośliny ozdobnej.

Aloes niski, zgodnie z nazwą gatunkową polską i botaniczną, tworzy rozety mięsistych liści o wysokości zaledwie do 10 cm, a pędy kwiatowe wyrastają do 30 cm wysokości. Mimo pewnego podobieństwa aloes nie jest spokrewniony z agawą i nie zamiera po kwitnieniu.

Wilczomlecz mirtowaty jest byliną, której gęsto ulistnione, walcowate pędy ścielą się i unoszą, tworzą egzotyczny wygląd. Jako roślina sukulentowa jest w stanie gromadzić zapasy w wody w niezliczonych, małych liściach. Niepozorne kwiaty są otoczone charakterystycznymi podkwiatkami.

Aloes wielkolistny jest południowoafrykańskim sukulentem o bardzo dekoracyjnym, spiralnym układzie liści. Młoda roślina wyrosła z nasiona rozwija początkowo liście ustawione naprzeciwlegle, dopiero po dwóch latach zaczyna tworzyć geometryczny wzór spirali, który pozwala jej uchwycić jak najwięcej światła.

Crassula perforata jest sukulentem o bardzo dekoracyjnym wyglądzie. Jego mięsiste, trójkątne liście są ułożone parami, prostopadle do łodygi, przez co wyrośnięte pędy przypominają naszyjnik z nawleczonymi jasnozielonymi koralikami. Podwójne liście tego grubosza wyglądają jakby były przedziurawione - na co wskazuje też nazwa botaniczna rośliny.

Wilczomlecz wielki jest pędowym sukulentem, który mimo podobieństwa do kaktusów, nie jest jednak z nimi spokrewniony. Pochodzący z południowej Afryki Euphorbia ingens wygląda jak popularny wilczomlecz trójżebrowy w rozmiarze XXL. Jest odporny na upał i suszę, i nawet znosi krótkotrwale spadki temperatury do -2 st. C.

Nazwa rodzajowa tego południowoamerykańskiego kaktusa pochodzi od greckich słów echinos = "jeż" i opsis = "wygląd", natomiast epitet gatunkowy upamiętnia francuskiego botanika J. B. Eyriès'a. Echinopsis Eyriesa jest rośliną mało wymagającą o dużych, białych lub jasnoróżowych kwiatach.

Peruwiański kaktus o skomplikowanej nazwie Austrocylindropuntia subulata stanie się może bardziej przyjazny, jeśli wyjaśni się jej znaczenie. Nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego słowa auster = "południe" i nazwy rodzajowej rośliny Cylindropuntia, do której niektóre gatunki są podobne, a epitet gatunkowy wskazuje na szydlastą formę szczątkowych liści kaktusa. Tworzy krzaczastą formę, na szczytach pędów rozwija duże, czerwone kwiaty.

Grubosz widłakowaty jest południowoafrykańskim gatunkiem o cienkich pędach z gęsto osadzonymi małymi, mięsistymi listkami, co może przypominać gałązki widłaka. Pędy początkowo wzniesione, z czasem zaczynają się pokładać. Między listkami mogą się pojawiać niepozorne, żółtozielone kwiatki.

Sansevieria metallica jest kłączową, tropikalną byliną o długich, mieczowatych liściach, które u odmiany 'Silver Siam' są dodatkowo ozdobione pionowymi, nieregularnymi, rozmywającymi się, srebrzystymi paskami. Epitet gatunkowy rośliny nawiązuje do metalicznego połysku jej liści.

Nazwa rodzajowa Cereus znaczy po łacinie "świeca" i nawiązuje do kolumnowego pokroju tego kaktusa, natomiast epitet gatunkowy jamacaru wywodzi się od zwyczajowej nazwy używanej w Brazylii. Pałczak jamacaru jest brazylijskim gatunkiem endemicznym, w swojej ojczyźnie dorasta do 9-15 m wysokości. W uprawie doniczkowej łączy oryginalny wygląd z niewielkimi wymaganiami.

Sansewieria masoniana, której epitet gatunkowy upamiętnia brytyjskiego przyrodnika Maurice Mason'a, jest sukulentową byliną z kłączem, pochodzącą ze środkowoafrykańskiego Kongo. Przez wiele lat była znana jako odmiana ‘Mason Congo’, dopiero od 2000 roku została uznana za samodzielny gatunek w obrębie rodzaju Dracaena.

Sansewieria gwinejska 'Golden Hahnii' jest odmianą, która odznacza się bardzo dekoracyjnymi, żółto-zielonymi liśćmi. Tworzy zwarte rozety, szerokich, barwnych liści. Dodatkową atrakcję rośliny stanowią mocno pachnące, kremowobiałe kwiaty.

Żyworódka pierzasta, mylona często z żyworódką Daigremonta, również tworzy małe roślinki-rozmnóżki liściowe, ale w odróżnieniu od innych gatunków swojego rodzaju dopiero wtedy, gdy odłamany liść leży na ziemi. Żyworódka pierzasta zafascynowała nawet sławnego niemieckiego poetę i przyrodnika Johanna Wolfganga von Goethe - w Niemczech jest nazywana „rośliną Goethego”.

Czy to w ogrodzie skalnym, czy na balkonie, lewizja liścieniowa zwraca uwagę swoimi dużymi kwiatami, często dwubarwnymi, biało-różowymi. Jest byliną tworzącą gęste, regularne rozety sukulentowych liści. Wymaga słonecznego stanowiska i głęboko przepuszczalnego podłoża.

Sansewieria gwinejska 'Laurentii', zwana również wężownicą lub prześmiewczo językiem teściowej to ciekawa bylina, która sprawdzi się w każdym domu, biurze a nawet w ogrodzie zimowym.