Tawuły

Tawuły - gatunki, wymagania, uprawa, zimowanie, cięcie

Rodzaj tawuła (Spiraea) obejmuje liczne gatunki ozdobnych krzewów, obficie i efektownie  kwitnących. Niewysokie lub średniej wysokości krzewy chętnie sadzone są zarówno w ogrodzie przydomowym, jak i w większych założeniach ogrodowych. Dekoracyjne drobne kwiaty pojawiają się od maja do końca lata, w zależności od gatunku i odmiany. Tawuły mają nieduże wymagania uprawowe, pięknie wyglądają nasadzone pojedynczo i grupowo. Możliwa jest również uprawa pojemnikowa. Sprawdź, które gatunki tawuł warto posadzić w ogrodzie i przeczytaj, jak wygląda ich pielęgnacja.

Tawuły – opis popularnych ogrodowych krzewów

Tawuły (Spiraea) – swoją popularność zawdzięczają kwiatom, które bardzo obficie pokrywają przewieszające się łukowato pędy. Dekoracyjne kwiatostany wybarwione są na kolor czysto  biały, różowy  lub karminowoczerwony. W ogrodzie warto posadzić gatunki kwitnące w różnych miesiącach, aby przez dłuższy czas cieszyć się ich urodą.

Krzewy nie są wymagające – roślinom odpowiada każda gleba ogrodowa, dobrze rosną na słonecznych i lekko ocienionych stanowiskach. Są wytrzymałe na mróz. Zaletą jest łatwa pielęgnacja tawuł. Co 2 lata prześwietlamy szeroko rozrastające się krzewy, przy okazji skracamy zbyt długie i stare gałązki. Przeprowadzając ten istotny dla roślin zabieg odmładzania, staramy się nie naruszyć ich ładnego pokroju. Po przekwitnięciu, możliwe jest cięcie przekwitniętych pędów.

Rośliny znajdują zastosowanie w przydomowych ogrodach, do nasadzeń grupowych lub pojedynczych. Ciekawie prezentują się niewysokie żywopłoty, które można formować lub pozostawić w stanie naturalnym. Inne rodzaje ozdobnych krzewów, sadzonych w grupach, razem z tawułami, tworzą oryginalną kompozycję. Warto zastosować takie rodzaje jak, np.:

• lilaki (Syringa)-  piękne krzewy, osiągające około 7 m wysokości, tworzą pachnące białe, różowe lub fioletowe kwiaty,
• forsycje (Forsythia) – dorastająca do 3 m roślina, wyróżnia się złocistożółtymi kwiatami, obficie pokrywającymi gałęzie, przed pojawieniem się liści,
• złotokapy (Labumum) – krzey o wysokości 10 m, tworzą wspaniałe złociste kwiaty,
• suchodrzewy (Lonicera) – dekoracyjne 5 m krzewy, o różnobarwnych kwiatach – białych, żółtych, czerwonych i purpurowych.

Tawuły nadają się do uprawy w pojemnikach. Przenośne donice możemy ustawić w ogrodzie, na tarasie lub na balkonie. Dekoracyjne tawuły nadadzą naszemu otoczeniu wyjątkowości, sprawią, że wypoczynek w ich pobliżu stanie się przyjemniejszy.

Tawuły białe – dekoracyjne krzewy w ogrodzie

• Tawuła wczesna (Spiraea x arguta) – dekoruje ogródod końca kwietnia. Czysto białe kwiaty, ujęte w baldachogrona, obficie pokrywają łukowato wygięte pędy, co sprawia wrażenie, że gałązki uginają się pod ciężarem śniegu. Roślina tworzy jasnozielone listki, o długości 4 cm, początkowo lekko omszone. Na zimę opadają. Krzewy tawuły wczesnej mogą dorastać do 2 m wysokości. Najładniej wyglądają posadzone pojedynczo, jako efektowne solitery. Dobrze znoszą zanieczyszczenia powietrza, więc  bywają wykorzystywane w zieleni miejskiej, do nasadzeń grupowych.  Wymagania uprawowe Spiraea x argusa dotyczą nasadzenia na ciepłym i słonecznym  stanowisku, w piaszczysto-gliniastej, umiarkowanie wilgotnej ziemi. Roślinie odpowiada gleba o obojętnym odczynie pH. Jest mrozoodporna, jednak w czasie surowych zim może dochodzić do przemarzania. Pielęgnacja tawuły polega  na przycięciu zbyt długich pędów, po przekwitnięciu. W końcu zimy wykonuje się prześwietlenie krzewu, co umożliwi usunięcie szpecących go suchych pędów. Uwaga: cięcie tawuły wykonujemy w sposób umiarkowany, aby nie naruszyć efektownego pokroju, który roślina zawdzięcza przewieszającym się gałązkom.
• Tawuła Thunberga (Spiraea thunbergii) – to piękny krzew, wywodzący się z Chin oraz z Japonii. Może osiągać 50 cm – 1,5 m wysokości. Charakterystycznie zwisające gałązki są bardzo cienkie. Jasnozielone drobne, nagie listki, na obrzeżeniach ostro piłkowane, na zimę opadają. Zanim pojawią się liście, ozdobna roślina tworzy białe kwiaty, gęsto pokrywające pędy w kwietniu i w maju.  Odpowiednia dla rozwoju rośliny jest przeciętna ogrodowa gleba oraz słoneczne stanowisko, osłonięte przed silnymi i mroźnymi podmuchami wiatru. Krzewy można rozmnażać przez zdrewniałe sadzonki pędowe. Gatunek sprawdzi się w ogrodzie przydomowym oraz na skalniaku.
• Tawuła van Houtte’a  (Spiraea x  vanhouttei) – w Polsce należy do popularnego gatunku, spotykanego w zieleni miejskiej oraz na osiedlach miejskich i wiejskich. Krzewy tawuły dorastają do 2 m wysokości. Zwracają uwagę gęste, mocno rozkrzewiające się pędy, w partiach wyższych łukowato przewieszające się. Ciemnozielone jajowate liście na spodniej stronie przybierają kolor sinozielony. Stanowią efektowną jesienną ozdobę ogrodu, przebarwiając się wówczas na żółtopomarańczowo. W maju i czerwcu roślina bardzo obficie kwitnie. Pachnące białe kwiaty, ujęte w wypukłe baldachogrona, pokrywają gałęzie na całej ich długości. Gatunek nadaje się na  formowane i naturalnie rosnące żywopłoty. Ma niewielkie wymagania uprawowe. Stanowisko słoneczne jest warunkiem obfitego kwitnienia. Tawuła należy do roślin odpornych na zimowe spadki temperatury. W końcu okresu zimowego krzewy prześwietlamy, pozbywając się suchych gałązek. Umiarkowane cięcie pędów przeprowadza się po skończonym kwitnieniu.

Tawuła o różowych kwiatach – ozdobna roślina oraz jej odmiany

• Tawuła drobna, tawuła japońska (Spiraea x bumalda, Spiraea japonica) – jest niewysokim krzewem, dorastającym do około 1 m wysokości. Ojczyzną rośliny są kraje Dalekiego Wschodu. Jajowate lancetowate liście, wybarwione na jasnozielony kolor, jesienią efektownie się przebarwiają. Przed zimą opadają. Na szczycie tegorocznych pędów, od czerwca do końca lipca, roślinę dekorują płaskie kwiatostany, o ciemnoróżowej lub jasnoczerwonej barwie. Uprawa  roślin nie jest trudna. Odpowiednie dla gatunku jest słoneczne stanowisko oraz przeciętna umiarkowanie wilgotna ogrodowa gleba. Krzewy tawuły odporne są mróz. Cięcie pędów, po kwitnieniu roślin, jest warunkiem obfitego kwitnienia i ładnego rozkrzewiania się. Tawuła rozmnażana jest z zielnych sadzonek pędowych, z sadzonek pędowych zdrewniałych, a także poprzez odkłady i odrośla korzeniowe. Młode rośliny sadzimy w rozstawie co 70 cm, stosując do 4 sadzonek na 1 m kwadratowy.
• Spiraea x bumalda ‘Goldflame’ – to cenna ozdobna odmiana, wyróżniająca się niewielkimi rozmiarami – osiąga około 60 cm wzrostu. Dekoracyjne liście, w czasie wegetacji złocistożółte, jesienią wybarwiają się czerwono. W maju i czerwcu roślina obficie kwitnie, tworząc intensywnie różowe kwiaty, ujęte w płaskie baldachy. Regularne usuwanie przekwitłych kwiatostanów sprawi, że na wybijających się bocznych pędach pojawią się nowe kwiaty. Pielęgnacja rośliny polega na mocniejszym przycinaniu pędów wczesną wiosną, aby umożliwić tawułom tworzenie kwiatów na zielnych pędach.
• Tawuła drobna ‘Anthony Waterer’ – to gęsty dekoracyjny krzew, o wysokości około 80 cm. Wyznacznikiem odmiany są czerwonawe liście, z czasem wybarwiające się na ciemnozielono. Na zimę opadają. Od czerwca do sierpnia tawuła kwitnie, tworząc efektowne karminowoczerwone kwiaty, zebrane w okazałe kwiatostany, o średnicy 15 cm. Odmiana dobrze rośnie na słonecznym oraz lekko zacienionym stanowisku, w przeciętnym ogrodowym podłożu. Odmiana  ‘Waterer’ odporna jest na zanieczyszczenia powietrza, suszę oraz zimowe spadki temperatur. Pięknie prezentuje się w ogrodach przydomowych, wykorzystywana jest na niewysokie żywopłoty oraz jako atrakcyjna roślina okrywowa. Na wiosnę wykonujemy mocniejsze cięcie pędów.  
• Tawuła japońska ‘Froebelii’ – dorasta do około 1 m wysokości. Tworzy eliptyczne ciemnozielone liście, w początkowej fazie rozwoju wybarwione na czerwonawo. Na zimę opadają. Drobne kwiaty, różowe i purpurowe, ujęte w kwiatostany, pojawiają się w czerwcu i kwitną do sierpnia. Odmiana nie toleruje mokrej i ciężkiej  ziemi. Dobrze rośnie w miejscach słonecznych i lekko ocienionych. Rośliny nie są wrażliwe na zanieczyszczenia powietrza, są odporne na suszę i zimowe spadki temperatury. Pielęgnacja tawuły polega na mocniejszym przycinaniu pędów. Tawuła sprawdzi się na niewysokie żywopłoty, efektownie prezentuje się na ogrodowych rabatach.

Nazywa się je czasem aktorami drugiego planu. Są potrzebne, choć nie zawsze przykuwają uwagę patrzących. Stanowią bowiem tło dla tych z pozoru najważniejszych, pierwszoplanowych. Bez roślin drugiego planu nie ma jednak tych z planu pierwszego. Wszystkie bowiem rośliny ozdobne na rabacie -  jednoroczne, dwuletnie i wieloletnie, powinny być tak dobrane, by kompozycja była piękna i zwracała uwagę.

Tawuła spiraea japonica i tawułka arendsa

Rośliny ozdobne drugiego planu podkreślają tło planu pierwszego. W praktyce oznacza to różnice pokroju, wysokości, natężenia barw kwiatów i liści, a także siły wzrostu. Takie są wszystkie rodzaje tawuły. Niektóre odmiany tawuł sadzi się w grupie, jako tło złożone z kwiatów i liści, w którym odbijają się rośliny jednoroczne i byliny, a także inne rośliny ozdobne. W roli tła sprawdzają się krzewy kwitnące gatunku tawuła spiraea, na przykład tawuła japońska.

Tawuła japońska to roślina pochodzenia azjatyckiego. W stanie naturalnym rośnie w pasie od Himalajów po Japonię. Do Europy trafiła prawdopodobnie w drugiej połowie wieku XIX. Tawuła japońska posiada bardzo liczne odmiany, których rozmnażanie jest bardzo łatwe. Gatunek ten kwitnie latem, zazwyczaj na tegorocznych pędach. Popularna jest odmiana wielkolistna macrophylla, czyli niewysokie krzewy ogrodowe o niepozornych kwiatach. Ich  ozdobą są liście - długie i charakterystycznie wycięte w kształcie pęcherza. Dzięki nim tawuła japońska  macrophylla dominuje w ogrodzie.  Najpiękniej wygląda jesienią, gdy liście przebarwiają się na czerwono i purpurowo. Jest wytrzymała na suszę i mróz. Pielęgnacja tej odmiany wymaga szczególnej troski.

Tawuła japońska zalecana jest do tworzenia grup oraz na formowane żywopłoty. Może rosnąć też pojedynczo na trawniku albo w postaci tła dla innych roślin, takich jak dwuletnie niezapominajki,  naparstnice, dzwonki i goździki brodate, których pielęgnacją nie wymaga specjalnej wprawy. Tawuła spiraea japonica ładnie wygląda też w luźnych grupach lub z innymi krzewami, zwłaszcza z iglakami.

Niektóre rodzaje tawuły mylone są z tawułkami, zwłaszcza z ładnie brzmiącą z nazwą tawułką  arendsa. Warto wiedzieć, że tawułki i tawuły to zupełnie inne gatunki botaniczne, zatem tawułka arenda nie jest tawułą. Tawułka arendsa (astilbe arendsii) pochodzi z dalekowschodniej Azji. Jej hodowlę i rozmnażanie rozpoczął Georg Arends w XIX wieku. Zdobią ją od maja do września drobne kwiaty, zebrane w okazałe wiechy - w kolorze białym, lilioworóżowym lub czerwonym. W zależności od odmiany, tawułka arendsa osiąga wysokość od 30 do 150 centymetrów.

Tawułki dobrze rosną i ładnie kwitną na glebach zacienionych i stale wilgotnych. Łączy się je w grupy z hostami, paprociami, wiązówkami i trawami ozdobnymi. Tawułka arendsa nie lubi nadmiernego słońca i nie toleruje braku wody. Dobrze znosi zimę pod lekkim okryciem. Przy dużej suszy zamiera. Tawułki można też traktować jak rośliny doniczkowe i posadzić na przykład w pojemniku. Ich rozmnażanie, przez podział kęp, nie sprawi też problemu.

Charakterystyka gatunku tawuła spiraea

Tawuły spiraea to tawuła wczesna, odporna na mróz. Dlatego może być sadzone w całej Polsce. Wszystkie rodzaje tawuły pochodzą z Japonii, Korei i Chin. Odznaczają się obfitym kwitnieniem, szczególnie te wiosenne i ładnie przebarwiają się w okresie jesiennym. Te ładne rośliny ozdobne kwitną, w zależności od gatunku, od kwietnia do maja albo od czerwca do września. Mają niewielkie wymagania glebowe, ale najlepiej rosną w dobrych warunkach. Lubią miejsca słoneczne i niezbyt suche. Z okresową suszą najlepiej sobie radzi tawuła brzozolistna. Tawuła spiraea dobrze znosi  zanieczyszczenie powietrza.

Tawuły to rośliny ozdobne o umiarkowanym tempie wzrostu. Ich pielęgnacja nie wymaga poświęceń, a rozmnażanie polega na ukorzenieniu sadzonek zielnych lub zdrewniałych. Rozmnażanie tawuł prowadzimy od połowy czerwca do połowy lipca albo jesienią. Prawie wszystkie rodzaje tawuły są zimotrwałe.

Liczne odmiany tawuł bardzo się od siebie różnią - wysokością, barwą liści i kwiatów oraz porą kwitnienia. Ze względu na pokrój i sposób kwitnienia podzielono je na trzy sekcje. Do pierwszej należą krzewy ogrodowe kwitnące od połowy kwietnia do czerwca. Mają one białe kwiaty na pędach zeszłorocznych, zebrane w drobne baldachy oraz baldachogrona. Bardzo popularna jest tawuła szara  grefsheim oraz tawuła biała nippońska odmiany snowmound.

Druga sekcja to odmiany rozwijające się późną wiosną lub latem. Dominuje tu kolor różowy, a kwitną pędy tegoroczne, które odrosły po cięciu. Najpopularniejszym gatunkiem w tej sekcji jest spiraea japonica i jej liczne odmiany. Na uwagę zasługuje też kwitnąca na biało tawuła brzozolistna.

Sekcja trzecia to rodzaje tawuły o kwiatostanach rosnących na pędach tegorocznych i tworzących wydłużone stożkowate wiechy. Kwitną przeważnie biało albo różowo, od czerwca do jesieni. Wykorzystuje się je głównie w nasadzeniach parkowych albo w dużych ogrodach. Wyróżnia się tu niezbyt ładna, ale łatwo rozkrzewiająca się tawuła wierzbolistna.

Tawuła spiraea - uprawa i pielęgnacja

Najszybciej zakwita tawuła wczesna. Śnieżnobiałe kwiaty pojawiają się już pod koniec kwietnia. Jej ozdobą są też bardzo drobne kwiatowe pąki. Tawuła wczesna ładnie wygląda w kompozycji z krzewami iglastymi. Lubi dużo słońca i dobrze uprawioną ziemię. Tawuła wczesna tworzy dominujące elementy wiosną. Można ją łączyć z zimozielonymi drzewami i krzewami iglastymi. Kompozycję dopełnią mrozoodporne rośliny doniczkowe. Jedną z wolniej rosnących i osiągających wysokość do pół metra jest tawuła położona, która ładnie się rozrasta, tworząc gęste jasnoróżowe okrywowe kępy. Intensywnie rozrasta się też letnia wysoka tawuła wierzbolistna.

Wiosną kwitnie również tawuła biała van Houtte’a, która dorasta do dwóch i pół metra. Jest to krzew o szerokim pokroju, regularnie rozrastający się. Wygląda uroczo w większych skupiskach albo w układzie nieformowanych żywopłotów. Dużą liczbę sadzonek możemy uzyskać poprzez samodzielne rozmnażanie. Kwiaty tworzą się na pędach zeszłorocznych, dlatego tę odmianę tnie się po przekwitnięciu. Tawuła biała silnie pachnie i przyciąga pszczoły. Jest odporna na suszę i mróz oraz na zanieczyszczenia powietrza. Jej wadą są jednak mszyce, dlatego pielęgnacja wymaga oprysków. Dostępne są środki ochrony roślin zawierające olej parafinowy. Zwalczają one mszyce i inne szkodniki zimujące na roślinach. Preparat jest bezpieczny dla środowiska i ludzi. Tawuła biała jest polecana jako łagodzący motyw do barwnych zestawień. Biało kwitnie też tawuła szara.

Do niskich tawuł kwitnących latem należy tawuła drobna odmiany waterera. Tawuła waterera słynie z karminowych kwiatów. Dorasta do osiemdziesięciu centymetrów i nadaje się na żywopłot. Odmiana ta lubi dużo słońca oraz żyzną i pozbawioną chwastów ziemię. Kwitnie obficie, gdy wiosną przytniemy ją blisko ziemi. Roślina tworzy ładne zestawienia kolorystyczne jesienią, ponieważ przebarwia się na żółto i pomarańczowo. Warto więc posadzić ją w towarzystwie zieleni, zwłaszcza wysokich i wąskich iglaków i dodać do aranżacji sezonowe rośliny doniczkowe.

Tawuły kwitnące latem dobrze reagują na wiosenne cięcie, a nawet bardzo tego potrzebują, ponieważ wpływa ono na jakość i obfitość kwitnienia. Cięcie wykonujemy co roku, prześwietlając krzewy albo bardziej radykalnie, ścinając je nisko. Usuwanie lub skracanie gałęzi to także zabieg sanitarny, który sprawia, że rośliny są mniej podatne na choroby. Cięcie tawuł kwitnących latem wykonuje się pod koniec kwietnia i w maju. Należy do nich kwitnąca na biało tawuła wczesna, tawuła biała norweska, tawuła biała nippońska i tawuła biała Van Houtte’a. Cięcie letnie polega na skróceniu pędów, na których rosły kwiaty o 1/3 połowy ich długości. Tawuła wczesna może być cięta dopiero późną wiosną lub na początku lata - po kwitnieniu.

Każdy zabieg przycinania roślin wymaga dużej staranności. By zmniejszyć ryzyko porażenia przez choroby, powinien być wykonany przy słonecznej i suchej pogodzie. Cięcie przeprowadzamy ostrym i czystym sekatorem. Ostre i gładkie noże zapewniają powstanie rany o nieuszkodzonych brzegach. Tniemy roślinę nad ukształtowanym zdrowym pąkiem, najlepiej skierowanym na zewnątrz krzewu. Unikniemy w ten sposób wrastania nowych pędów do środka rośliny.

Pielęgnacja żywopłotu z tawuł

Aby pielęgnacja żywopłotu z tawuł nie wymagała dużego wysiłku, zaleca się sadzenie czterech sztuk roślin na metr kwadratowy działki. Do nasadzeń poleca się przede wszystkim krzewy ogrodowe odmiany little princess, goldmound i golden princess, które dorastają do pół metra wysokości, a także froebelli z ciemnoróżowymi kwiatami i dwubarwną białoróżową shirobana oraz goldflame o pomarańczowych liściach. Specyficznie powyginane liście ma też kędzierzawa tawuła spiraea crispa. Tawuła japońska crisma najlepiej rośnie na żyznych i wilgotnych glebach. Wykazuje całkowitą mrozoodporność i prawie w ogóle nie jest atakowana przez szkodniki.  Bardzo oryginalne są też biała tawuła brzozolistna i różowa tawuła wierzbolistna oraz tawuła szara.

Niskie i nieco wyższe odmiany tawuł prezentują się dobrze jako rośliny doniczkowe na tarasie lub balkonie. Ich pielęgnacja ogranicza się wówczas do podlewania i nawożenia, są bowiem odporne na szkodniki i choroby. Tawuła wierzbolistna wymaga też wycinania licznych rozłóg.

Tawuły nadają się na żywopłoty prowadzone w formie naturalnej albo poddawane strzyżeniu. Naturalne żywopłoty wymagają zazwyczaj więcej miejsca niż szpalery formowane. Wyliczono, że dla wszystkich krzewów liściastych odległość w szpalerze powinna być równa połowie średnicy kilkuletniej rośliny. Krzewy kwitnące tawuła spiraea wyglądają dekoracyjnie w kolumnie o różnych porach roku, ponieważ ich ozdobą są liście, kwiaty, owoce albo nawet pozbawione liści gałązki. Niektóre rodzaje tawuły nadają się na szpalery półnaturalne, które powstają poprzez formowanie jedynie wysokości.

Żywopłoty formowane tworzy się z krzewów dobrze znoszących cięcie i na których rozmnażanie możemy sobie pozwolić w domu. Na niskie obwódkowe żywopłoty nadają się rodzaje tawuły karłowej, na przykład różowo kwitnąca tawuła japońska nana, tawuła japońska o karminoworóżowych kwiatach odmiany bullata, tawuła japońska japanese dwarf o różowych kwiatostanach i różowofioletowa tawuła japońska little prince oraz czerwonoróżowa odmiana golden princess. Na szpalery niskie nadaje się też kwitnąca na różowo tawuła japońska golden carpet i oryginalna tawuła brzozolistna. Kolumny wyższe stworzy natomiast biała albo różowa tawuła wierzbolistna i tawuła szara.

Interesująco wyglądają szpalery i obwódki wielobarwne, zestawione ze zharmonizowanych ze sobą kolorów ciepłych i chłodnych. Żywopłot będzie bardziej dynamiczny, gdy krzewy ogrodowe  w  różnych kolorach, ale zbliżone kształtem, posadzimy nieregularnie. Szpalery kolorowe można prowadzić swobodnie albo je formować. Ich pielęgnacja wymaga przede wszystkim lekkiego przycinania, gdyż  jednoroczne przyrosty wynoszą zazwyczaj 5-15 centymetrów. Szeregi z tawuł po przycięciu powinny być u podstawy szersze i zwężające się ku górze. Dzięki temu słońce opromieni gałęzie i nie tylko podkreśli ich kolor, ale zapobiegnie też ogołoceniom u dołu.

Tawuła reprezentuje piękne krzewy ozdobne o egzotycznym pochodzeniu. Może być z powodzeniem uprawiana w naszym kraju. Co ciekawe trzy gatunki występują nad Wisłą naturalnie. Tawuły świetnie nadają się na żywopłot, ale też samodzielne dekoracje ogrodu. Warto dowiedzieć się, jakie stanowisko lubią tawuły i na czym polega ich pielęgnacja.

Kwitnące krzewy do ogrodu

Tawuła to kwitnący krzew liściasty należący do rodziny różowatych. W skład grupy wchodzi od 80 do 100 gatunków tej rośliny. W stanie dzikim tawuły spotyka się na półkuli północnej w strefie chłodnej i umiarkowanej. W Polsce naturalnie rozwijają się trzy gatunki, jest to tawuła wierzbolistna, średnia i ożankolistna. Tymczasem w ogrodach uprawianych jest znacznie więcej odmian. Zyskały popularność dzięki ładnemu pokrojowi i pięknie wybarwionych liściach.

Tawuła jest reprezentowana przez rozmaite odmiany. Tworzą one bardzo zróżnicowaną grupę. Dostępne są tawuły niskie i wysokie, różnią się też wielkością i kolorem kwiatów. Ważnym kryterium podziału jest też termin kwitnienia. Na tej podstawie tawuły można podzielić na dwie grupy. Pierwsza z nich to gatunki wcześnie kwitnące a druga późno kwitnące.

Zanim pojawią się opisy konkretnych odmian należy uściślić pewną kwestię. Tawuły wcześnie kwitnące tworzą kwiaty od wiosny do początku lata. Tymczasem druga grupa wchodzi w okres kwitnienia w połowie lata i utrzymuje ten stan do końca tej pory roku. Trzeba też dodać, że poza wielkością i kolorami, każdy krzew może różnić się wymaganiami, co do gleby i stanowiska.

Wcześnie kwitnące krzewy do ogrodu – rodzaje kwiatów i liści

Najpopularniejszy krzew z tej grupy to tawuła wczesna. Jej kwiat jest drobny, biały i zbiera się w grona. Do tego dochodzą jasnozielone, eliptyczne liście. Jest to, więc roślina o dużych walorach dekoracyjnych. Jej kwitnienie przypada na przełom kwietnia i maja.

Tawuła wczesna dorasta do około dwóch metrów wysokości. Może się wydawać, że jest mniejsza, ponieważ jej pędy mają tendencję do przewieszania się. Tawuła tej odmiany lubi gleby lekko kwaśne, zasadowe oraz obojętne.

Tawuła biała to kolejny krzew kwitnący wcześnie. Znana jest też od nazwą Van Houtte. Jest to dość rozłożysta roślina dorastająca do 2,5 metra wysokości. Jej kwiat jest biały i pojawia się na pędach od maja do czerwca. Tawuła biała dobrze sobie radzi z zanieczyszczonym, miejskim powietrzem. Dobrze przyjmie się praktycznie w każdej glebie ogrodowej. Stanowisko dla niej może znajdować się w słońcu jak i półcieniu. Ważny jest też fakt, że tawuła biała jest bardzo odporna na mróz.

Nie tylko tawuła wczesna oraz jej białe odmiany zakwitają na wiosnę. Równie ciekawą propozycją jest tawuła szara. Dorasta do dwóch metrów wysokości a jej pędy przewieszają się bardzo ładnie. Wytwarza śnieżnobiałe kwiaty i szarozielone liście, które jesienią przebarwiają się na żółto. Tawuła szara preferuje nasłonecznione stanowisko. Jeśli chodzi o glebę jest bardziej tolerancyjna. Rozwinie się w prawie każdej ziemi.

Tawuła japońska i tawuła wierzbolistna – odmiany późno kwitnące

Tawuła japońska jest reprezentowana przez różne gatunki. Do najpopularniejszych należy golden princess, goldflamae oraz goldmound. Wymienione krzewy ozdobne wytwarzają drobne, karminowe lub różowe kwiat zebrane w kwiatostany. Pojawiają się na początku czerwca i utrzymują nawet do sierpnia. Ponadto tawuła japońska wytwarza czerwonawe, złotożółte lub pomarańczowożółte liście.

Niezależnie od tego czy jest to golden princess, goldflamae czy goldmound, krzew przystosuje się do niemal każdego podłoża. Dodatkowo tawuła japońska nie sprawia problemów w uprawie. Jej pielęgnacja sprowadza się do regularnego przycinania.

Krzewy ozdobne golden princess i goldmound to tawuły niskie. Dorastają do około 0,5 metra wysokości. Tawuła japońska goldflamae jest nieco wyższa. Może osiągnąć około 0,8 metra wysokości i około metr szerokości. Zatem do każdego ogrodu można dobrać najbardziej pasujące rodzaje.

Ciekawą rośliną jest też tawuła wierzbolistna, która w naszym kraju rośnie dziko. Oczywiście jej okazy często spotyka się w ogrodach, jako krzewy ozdobne. Nadaje się na żywopłot lub piękne tło dla innych roślin. Dorasta maksymalnie do 2 metrów wyskości, z tego względu sprawdzi się w każdym ogrodzie.

Tawuła wierzbolistna w okresie kwitnienia wytwarza różowy kwiat. Wchodzi w ten stan w czerwcu i utrzymuje go aż do sierpnia. Ozdobą są też jej jasnozielone liście.

Tawuły niskie i wysokie, kwitnące wcześnie lub późno mają wiele cech wspólnych. Najważniejszą z nich jest fakt, że zawsze wyglądają zjawiskowo.

Tawuła – uprawa, pielęgnacja, przycinanie

Tawuły to piękne, kwitnące krzewy do ogrodu, które najlepiej sadzić wiosną lub jesienią. Właściwie wszystkie odmiany, w tym golden princess i goldflamae najbardziej lubią nasłonecznione stanowisko. Wtedy każdy kwiat i liść będzie odznaczał się soczystymi kolorami. Stały dostęp do promieni słonecznych nie jest jednak obowiązkowy. W razie potrzeby różne rodzaje tawuł poradzą sobie w półcieniu.

Optymalne stanowisko to nie tylko nasłonecznienie, ale też gleba. Tawuła wczesna, goldmound i inne rodzaje są bardzo tolerancyjne, jeśli chodzi o podłoże. W zasadzie poradzą sobie wszędzie, lecz mimo tego mają swoje preferencje. Najlepsze gleby powinny być lekko kwaśne, zasadowe lub obojętne. Ważna jest też umiarkowana wilgotność. W takich warunkach tawuły niskie i wysokie będą się pięknie rozwijać.

Opisywane kwitnące krzewy do ogrodu nie sprawiają ogrodnikom wielu trudności. Pielęgnacja to w zasadzie tylko jedna czynność, jest nią przycinanie. Ma ono na celu usunięcie uszkodzonych lub nadmiernie zagęszczonych pędów. Termin przeprowadzania tego zabiegu zależy od tego, kiedy roślina kwitnie. Dla przykładu, tawuła biała reprezentuje odmiany wczesne, zatem jej przycinanie przypada na końcówkę wiosny. Gdy tylko roślina przekwitnie. Jeśli zaś chodzi o rodzaje późne, to te tawuły tnie się wczesną wiosną. Jeszcze przed rozpoczęciem kwitnienia należy usunąć zeszłoroczne przyrosty.

Przycinanie potrzebne jest też każdej nowo posadzonej roślinie. Wpływa na dobre rozkrzewienie się. Skrócenie pędów o 1/3 długości pobudzi kwitnienie.