Byliny kwitnące

Lilia biała jest jedną z najdłużej uprawianych roślin ozdobnych. Symbolizowała czystość duchową i grację już w starożytności, a w Biblii wymieniana jest kilkanaście razy. Wysoka bylina z okazałymi, śnieżnobiałymi kwiatami i pięknym zapachem jest ozdobą każdego ogrodu. Tworzy efektowne kompozycje innymi bylinami.

Cebulica syberyjska ze swoimi jaskrawymi, niebieskimi dzwoneczkami kwiatów należy do ulubionych roślin wiosennych. Jej pierwotna ojczyzna nie leży wcale na Syberii, jak sugeruje nazwa, ale w południowej Rosji, na Kaukazie, w Turcji i Syrii. Istnieje biała odmiana hodowlana cebulicy syberyjskiej.

Szachownica kostkowata to spotykana czasem również w Polsce piękna przedstawicielka rodziny liliowatych. Duży, dzwonkowaty kwiat tego gatunku ma wzór przypominający pola na szachownicy. Linneusz, który opisał roślinę, miał widocznie inne skojarzenia, jako że meleagris znaczy "perliczka".

Śnieżyca wiosenna, bylina cebulowa rodzimego pochodzenia, bywa czasem mylona z częściej uprawianą w ogrodach śnieżyczką przebiśnieg. Ogólny pokrój roślin jest podobny, jednak łatwo można odróżnić przebiśnieg po odmiennej budowie kwiatu - ma on koronę złożoną z dwóch okółków, przy czym zewnętrzny jest wyraźnie podzielony na trzy stosunkowo wąskie płatki.

Czosnek główkowaty jest cebulową byliną, która tworzy efektowne, jajowate kwiatostany na końcach łodyg. W pełni rozkwitu karminowoczerwone kwiatostany wyglądają niczym małe śliwki na długich szypułkach. Po dojrzeniu nasion, liście czosnku zasychają i roślina przygotowuje się do zimowania pod ziemią.

Śniedek baldaszkowaty jest cebulową byliną, która pod koniec XVI wieku dotarła do Europy Środkowej ze wschodnich rejonów Morza Śródziemnego. Sadzona początkowo w ogrodach klasztornych, roślina trafiła później do wiejskich ogrodów, a z czasem zdziczała. Śniedek baldaszkowaty jest bardzo efektowny w okresie kwitnienia na początku wiosny, potem liście szybko zanikają.

Krasnokwiat białokwiatowy jest najbardziej popularnym gatunkiem swojego rodzaju, spokrewnionego blisko na przykład z amarylisem, kliwią albo zwartnicą. Pochodząca z południowych obszarów Afryki bylina ma w swojej ojczyźnie lato, kiedy u nas panuje zima i potrzebuje okresu spoczynku dla przygotowania nowych kwiatów w naszych miesiącach letnich. Chociaż nazwa rodzajowa Haemanthus jest połączeniem greckich słów oznaczających "krew" i "kwiat", ten gatunek rozwija wyjątkowo baldachy białych kwiatów.

Kiedy pierwsze ciepłe promienie słońca zwiastują nadejście wiosny, nie tylko narcyzy i tulipany mają w ogrodzie swój czas świetności. Szczególnie efektowne są wtedy szafirki armeńskie, których liczne grona kwiatów tworzą niebieskie dywany. Nadają się doskonale nie tylko na kwiatowe rabaty, ale również do doniczek i pojemników na taras i balkon.

Lilia tygrysia należy do roślin cebulowych uprawianych w Chinach od wieków, a uroda jej oryginalnych kwiatów jest ponadczasowa. W Azji cebule lilii tygrysiej są używane co celów spożywczych i leczniczych. Ze względu na znaczną wysokość pędów kwiatowych, lilie tygrysie doskonale nadają się na tło dla niższych bylin oraz do tworzenia ogrodowych kompozycji.

Szczawik czterolistny jest cebulową byliną o liściach przypominających koniczynę, z którą jednak nie jest spokrewniony. Ma zbyt słabą odporność na mróz, aby przezimować w gruncie, a z kolei w uprawie doniczkowej problemem może być zimowy niedobór światła. Najlepiej rozwija się na rabacie lub w pojemnikach z zimowym okresem spoczynku.

Cebulica dwulistna tworzy wiosną błękitne niczym niebo dywany kwiatów, a wczesnym latem wycofuje się do swoich cebulek i znika z widoku. Ta mała bylina doskonale nadaje się do obsadzenia miejsc pod liściastymi drzewami. Piękna niebieska barwa kwiatów kontrastuje z szarą jeszcze powierzchnią ogrodu.

Lilia długokwiatowa jest jednym z ponad stu gatunków swojego rodzaju, pochodzi z południa Japonii i jest ciepłolubna. Stała się podstawą całej grupy mieszańców (Lilie długokwiatowe) oraz licznych kultywarów. Aby uniknąć nieporozumienia, dobrze jest rozróżniać formę botaniczną od różnych odmian hodowlanych.

Pochodzący z górskich terenów zachodniej Turcji śnieżnik lśniący jest cebulową byliną, a jego nazwa rodzajowa wywodzi się od greckich słów chion = "śnieg" i doxa = "duma, sława". Bladoliliowe, gwiaździste kwiaty śnieżnika rozwijają się bardzo wcześnie, razem z krokusami.

Złoć żółta jest wczesnowiosenną byliną cebulową rodzimego pochodzenia. Ma jeden szeroki liść odziomkowy, jasnożółte kwiaty zebrane w baldach rozwijają się bardzo wcześnie. W naturze występuje w wilgotnych lasach, zaroślach i w dolinach rzek.

Czosnek 'Globemaster' jest odmianą formy hybrydowej wyhodowanej ponad 50 lat temu z Allium christophii i Allium macleanii - oba gatunki rodzicielskie pochodzą pierwotnie ze górskich stepów Azji Środkowej. Odmiana 'Globemaster' jest wybitnie dekoracyjna w okresie kwitnienia, kiedy rozwija duże, kulisty kwiatostany.

Nerina ogrodowa (Nerine bowdenii) jest południowoafrykańską byliną cebulową, gatunkiem o największej wytrzymałości na niskie temperatury, chociaż i tak nie może u nas zimować w gruncie. Nazwa rodzajowa roślin pochodzi od nereid, nimf morskich niezwykłej urody, córek boga Nereusa i okeanidy Doris. Filigranowe kwiaty neriny rozwijają się od września do listopada, kiedy większość roślin ogrodowych kończy już kwitnienie.

Żonkile to wieloletnie rośliny cebulowe kwitnące wczesną wiosną. Ich duże, żółte i słodko pachnące kwiaty zachwycają już w marcu. Stanowią świetny dodatek do ogrodów wiejskich oraz leśnych. Sprawdzą się również podczas uprawy w pojemnikach. Mogą być uprawiane zarówno pojedynczo, jak i w grupowych nasadzeniach, a nawet tworząc dywan kwiatowy. Nie mają wysokich wymagań — potrzebują przepuszczalnej, lekko wilgotnej gleby oraz dostępu do słońca.

Tulipany papuzie są grupą późno kwitnących odmian wielokrotnych mieszańców różnych gatunków i hybryd. Powstały przez przypadkowe mutacje tulipanów i zostały przez ogrodników wykorzystane. Ich osobliwie rozcięte, pofalowane lub zwinięte płatki przypominają kolorowe pióra papug - stąd nazwa grupy. Ich duże kwiaty bywają dwukolorowe i wzorzyste.

Lilia królewska ma swoją ojczyznę w górskich regionach zachodnich Chin. Sprowadzona do Europy na początku XX wieku szybko zyskała ogromną popularność dzięki swojej urodzie, ale też wytrzymałości na suszę i chłód. Ten gatunek lilii wyróżnia się dużymi, białymi lejkami kwiatów z żółtym gardłem oraz różowofioletowym zabarwieniem na zewnątrz. Na łodydze rozwija się zwykle do 25 kwiatów.

Kardiokrynum olbrzymie należy do najbardziej okazałych przedstawicieli rodziny liliowatych i wraz z dwoma innymi gatunkami tworzy odrębny rodzaj botaniczny Cardiocrinum. Nazwa rodzajowa pochodzi od greckich słów kardia = "serce" i krinon = "lilie" i ma związek z kształtem liści tej rośliny. Ojczyzną kardiokrynum olbrzymiego są wschodnie Himalaje.

Lilia bulwkowata jest europejską byliną cebulową, występującą w Polsce rzadko w górach na stanowiskach naturalnych, oraz na niżu w formie zdziczałej. Nazwę zawdzięcza bulwkowatym rozmnóżkom, które jesienią odpadają od rośliny i zimują w ziemi. Ozdobę lilii stanowią duże, pomarańczowe kwiaty na wierzchołku łodygi.

Tulipan 'Ice Cream' należy do grupy tulipanów pełnych późnych i jest jedną z najciekawszych odmian, jakie wyhodowano. Kwiaty mają wyjątkową budowę i piękne zabarwienie, i kojarzą się z lodami z bitą śmietaną na wierzchu. Połączenie koloru białego albo kremowego na górze z liliowym, albo różowym na dole nadaje kwiatom bardzo egzotyczny wygląd.