Ogród bagienny

Kosaciec żółty jest rodzimym gatunkiem spotykanym nierzadko nad stawami, odnogami rzek i w szuwarach. Jego kłącza i liście przypominają tatarak, stąd też epitet gatunkowy "pseudacorus" , czyli "fałszywy tatarak". Jaskrawożółte kwiaty i żywozielone liście stanowią efektowną ozdobę ogrodowej sadzawki i nadwodnego ogrodu. Dodatkową zaletą jest całkowita mrozoodporność tego kosaćca.

Rosiczka okrągłolistna jest gatunkiem rodzimego pochodzenia, który żyjąc na ubogich w azot torfowiskach, wykształcił rzadką wśród roślin zdolność owadożerności. Zwabione kroplami słodkiej rosy owady zostają schwytane i strawione. Ta nietypowa roślina może być uprawiana w mieszkaniu jako oryginalna ozdoba.

Lobelia czerwona różni się wyraźnie od swojej kuzynki, tworzącej barwne dywany niskiej lobelii przylądkowej. W swojej północnoamerykańskiej ojczyźnie rośnie na bagnach i podmokłych brzegach rzek i jezior. Jej jaskrawoczerwone kwiatostany stanowią z daleka widoczną ozdobę ogrodowej sadzawki.

Turzyca japońska 'Ice Dance' jest odmianą o dekoracyjnych, zimozielonych liściach o białych, dobrze widocznych brzegach. Tworzy gęste kępy, a ich dodatkową ozdobą są kłosowate kwiatostany osadzone na długich pędach. Doskonale nadaje się do obsadzania miejsc pod drzewami oraz do ogrodów wodnych i bagiennych.

Modrzewnica pospolita jest zimozieloną krzewinką rodzimego pochodzenia, rosnącą na torfowiskach razem z żurawiną. Ozdobę rośliny stanowią srebrzyste liście i różowe kwiaty. Skórzaste liście modrzewnicy przypominają liście rozmarynu, jednak w przeciwieństwie do niego zawierają trujące substancje.

Sadziec plamisty jest okazałą byliną kłączową, porastającą bagienne tereny wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Dobrze radzi sobie również na rowach i podmokłych polach. Sięgająca dwóch metrów wysokości łodyga ma zwykle czerwone plamki. Ozdobą sadźca plamistego są purpurowe kwiaty rozwijające się od lipca do września.

Żurawina błotna jest zimozieloną krzewinką rodzimego pochodzenia, bliską krewną borówki czarnej i brusznicy. Jadalne owoce uzyskują najlepszy smak po przemrożeniu. W ogrodowej uprawie potrzebuje torfowej, kwaśnej gleby i dostatku wilgoci.

Brzoza omszona jest gatunkiem rodzimego pochodzenia, typowym dla siedlisk podmokłych i zabagnionych. Jest drzewem bardzo dekoracyjnym i może rosnąć w ogrodzie pod warunkiem, że podłoże będzie torfowe i wilgotne. Znosi niewielkie ocienienie i jest całkowicie odporna na mróz.

Trojeść krwista jest byliną z podmokłych terenów Ameryki Północnej. Ozdobę roślinę najpierw stanowią pachnące wanilią, różowe kwiaty zebrane w kuliste kwiatostany, a późnym latem owocostany z okazałymi wrzecionowatymi torebkami. Doskonale nadaje się do sadzenia na brzegach zbiorników wodnych oraz w miejscach podmokłych.

Tatarak zwyczajny jest rośliną użytkową, stosowaną od bardzo dawna do celów leczniczych i spożywczych przez amerykańskich Indian, Hindusów, Chińczyków i Europejczyków. W ogrodach tatarak jest ceniony jako roślina dekoracyjna sadzona na brzegach oczek wodnych i innych akwenów. Do Europy roślina trafiła prawdopodobnie wraz z najazdami Tatarów, co ma związek z nazwą.

Sit rozpierzchły jest rodzimą byliną spotykaną na wilgotnych terenach, na podmokłych pastwiskach i zabagnieniach. Tworzy gęste, żywozielone kępy. Obok formy botanicznej uprawiane są w ogrodach odmiany situ rozpierzchłego różniące się kształtem i zabarwieniem łodyg. Doskonale nadaje się do nasadzeń w strefie przybrzeżnej oczka wodnego i do ozdoby ogrodowych akwenów.

Woskownica europejska jest dwupiennym krzewem rzadko spotykanym nad Bałtykiem na wilgotnych łąkach i w olszynach. Polska nazwa rodzajowa nawiązuje do warstwy wosku okrywającego owoce, a botaniczna nazwa Myrica pochodzi od greckiego słowa myron, oznacza perfumy i ma związek z mocnym aromatem liści. Doskonale nadaje się na roślinę okrywową na terenie podmokłym.

Borówka bagienna jest krzewinką rodzimego pochodzenia, bliską krewną borówki czarnej, brusznicy albo żurawiny. Rośnie na torfowiskach, na glebach kwaśnych i ubogich. Za przypisywane owocom łochyni zatrucia może odpowiadać bagno zwyczajne (Ledum palustre) rosnące na tych samych stanowiskach i wywołujące zatrucia na drodze wziewnej. Badania nie wykazały zawartości substancji trujących w owocach borówki bagiennej.

Pochodząca z mokrych łąk i mokradeł leśnych Ameryki Północnej turzyca palmowa wyróżnia się oryginalnym pokrojem, odmiennym od wyglądu roślin tego rodzaju botanicznego. Trawiastozielone liście są ustawione na wysokich pędach prawie prostopadle, co przypomina pokrój palmy. Dobrze rośnie na glebie wilgotnej w miejscu częściowo ocienionym.

Cypryśnik błotny jest ciekawym drzewem znanym w Europie już od połowy XVII wieku. Miękkie igły są najpierw jasnozielone, później ciemnieją, a jesienią przebarwiają się na czerwonobrązowo i opadają razem z drobnymi pędami. Starsze drzewa mają zdolność wytwarzania korzeni oddechowych, wyrastających ponad poziom wody albo gruntu. Lubi gleby podmokłe, ale toleruje też bardziej suche.

Tarczownica tarczowata jest mokradłową byliną północnoamerykańską. Botaniczna nazwa rodzajowa upamiętnia niemieckiego botanika Karla Darmer'a, a polska nawiązuje do kształtu liści. Ozdobę rośliny stanowią duże, tarczowate liście odziomkowe, przebarwiające się jesienią na żółto i czerwono oraz rozwijające się wiosną jasnoróżowe baldachogrona kwiatów.

Skrzyp błotny jest rodzimym gatunkiem występującym często na mokrych łąkach i w olszynach. Kłosy zarodnionośne, których nie należy mylić z kwiatami innych roślin, pojawiają się w czerwcu i lipcu. Skrzyp błotny nadaje się doskonale na bagniste rabaty albo błotniste brzegi ogrodowych akwenów.

Guzikowiec zachodni jest rzadko spotykanym w naszych ogrodach krzewem, szczególnie dekoracyjnym w okresie kwitnienia. Nazwę zawdzięcza kulistym, niewielkim kwiatostanom, złożonym z kremowobiałych, pachnących kwiatów. Może rosnąć na terenach podmokłych i bagiennych.

Skrzyp olbrzymi jest najbardziej okazałym skrzypem w naszej strefie klimatycznej, jego pędy dorastają do 150-200 cm. Lubi podmokłe siedliska, wilgotne zarośla, łęgi i źródliska, na co wskazuje epitet gatunkowy pochodzący od greckiego telmatos = "bagno, woda stojąca". Może być dekoracją brzegu ogrodowej sadzawki albo oryginalną ozdobą mieszkania. W przeciwieństwie do trującego skrzypu błotnego jest rośliną leczniczą i jadalną.

Pstrolistka sercowata jest dalekowschodnią byliną, której botaniczna nazwa rodzajowa upamiętnia holenderskiego przyrodnika Maartena Houttuyn'a. W ogrodzie jest rośliną okrywową, odpowiednią na wilgotne i podmokłe zakątki. Właściwe kwiaty pstrolistki są niepozorne, zebrane w gęste kłosy, a główną ozdobę stanowią cztery białe podsadki.

Niezapominajka błotna jest krajową byliną, rosnącą nad brzegami wód i na mokrych łąkach. Jej subtelne kwiatki w kolorze pogodnego nieba mogą stanowić ozdobę sadzawki albo oczka wodnego w każdym ogrodzie. Nadaje się do obsadzenia strefy brzegowej akwenu albo podmokłej, bagnistej rabaty.

Funkia sina ze swoimi liśćmi w niebieskozielonym kolorze należy do najbardziej dekoracyjnych roślin. Z wdziękiem i elegancją wypełnia zacienione miejsca w ogrodzie i na tarasie. Jej ojczyzną są skaliste lasy górskie na japońskiej wyspie Honsiu.