Nazwa rośliny
Parocja perska (łac. Parrotia persica) znana też jako żelazne drzewo
Systematyka
oczarowate > parocja > parocja perska

Wygląd parocji perskiej

Pochodzenie:
Azja Zachodnia
Roczne przyrosty:
10 cm - 25 cm
Maksymalna wysokość:
600 cm - 1000 cm
Maksymalna szerokość:
600 cm - 1000 cm
Po ilu latach osiąga docelowe rozmiary:
40 lat


Pokrój parocji perskiej:
wyprostowany, rozłożysty, rozkrzewiony, kępiasty, rozgałęziony, wzniesiony
Cechy charakterystyczne:
przyciąga zwierzęta
ozdobne kwiaty, ciekawy pokrój, ozdobne liście, efektowne przebarwienie liści
Kolor kwiatów:
czerwony
Wielkość i forma kwiatów:
kwiatostan
Rodzaj ulistnienia:
liściaste
Kształt liścia:
jajowate
Kolor liścia:
ciemnnozielone

Sadzenie i stanowisko dla parocji perskiej

Termin sadzenia:
kwiecień, maj, wrzesień, październik
Rozstaw przy sadzeniu:
300 cm - 500 cm
Sposób rozmnażania:
nasiona, szczepienie


Stanowisko:
słoneczne, półzacienione
Gleba:
gliniasta, przepuszczalna, próchniczna, żyzna, lekko wilgotna
Odczyn pH gleby:
obojętny, lekko kwaśny, lekko zasadowy
Wilgotność podłoża:
umiarkowane
Strefa mrozoodporności:
bardzo odporna na mróz, odporność poniżej -23 °C


Dogodne miejsca uprawy:
ogród orientalny, ogród przydomowy, ogród wiejski, ogród leśny, ogród naturalny
Nadaje się na:
soliter, nasadzenie grupowe, kompozycje, drzewo rodzinne

Pielęgnacja parocji perskiej

Trudność uprawy:
średni
Poziom odporności:
bardzo odporna

Terminy

IIIIIIIVVVIVIIVIIIIXXXIXII
Kiedy można sadzić?
Kiedy kwitnie?
Nawożenie
Nawóz kompost. Nawozić 1 raz w roku.
Podlewanie
Umiarkowane zapotrzebowanie na wodę. Podlewaj co 3 dni.
Regularnego podlewania potrzebują przede wszystkim młode drzewa w dłuższych okresach suszy.

Zastosowanie w kuchni

Przydatność do spożycia:
niejadalna

Zobacz inne rośliny podobne do parocji perskiej

Tagi: jesienne drzewa drzewa parkowe kwitnące drzewa wiosenne drzewa niskie drzewa