Wiąz syberyjski (wiąz Turkiestanu, wiąz mandżurski, wiąz karłowy) uprawa i pielęgnacja

Nazwa rośliny

Wiąz syberyjski (łac. Ulmus pumila) znana też jako wiąz Turkiestanu, wiąz mandżurski, wiąz karłowy

Systematyka

wiązowate > wiąz > wiąz syberyjski

Czytaj artykuł na temat wiązu syberyjskiego

Wiąz syberyjski znana pod łacińską nazwą ulmus pumila to drzewo.

Inne nazwy wiązu syberyjskiego to między innymi wiąz Turkiestanu, wiąz mandżurski, wiąz karłowy

Jej miejsce pochodzenia to Chiny Północne, Mongolia i wschodnia Syberia, a w polskich warunkach nadaje się do miejsc uprawy takich jak ogród przydomowy, ogród wiejski, ogród leśny i ogród naturalny.

Podstawowymi walorami wiązu syberyjskiego są ciekawy pokrój, odporność na zanieczyszczenie powietrza, ozdobne liście i ozdobne owoce. Wiąz Turkiestanu jest niejadalna.

Wiąz mandżurski rośnie rocznie od 60 do 160 cm i po 20 latach osiąga wysokość od 800 do 1200 cm i szerokość od 500 do 800 cm. Pokrój wiązu syberyjskiego jest wyprostowany, rozłożysty, rozgałęziony i nieregularny.

Wiąz mandżurski ma kwiaty w kolorach takich jak zielonkawy które kwitną w miesiącach marzec i kwiecień. Liście rośliny są zielone i eliptyczne

Wiąz karłowy to roślina, którą sadzimy w marcu , kwietniu , październiku i listopadzie . Wiąz Turkiestanu najbardziej lubi stanowisko słoneczne lub półzacienione, a sama uprawa jest łatwa. Idealny odczyn gleby to obojętny lub lekko kwaśny. Roślina jest bardzo odporna na choroby i szkodniki.

Najczęściej spotykane choroby dotykające tą roślinę to a najczęściej niszczące ją szkodniki to . wiąz karłowy wymaga nawożenia i potrzebuje cyklicznego przycinania.

Wygląd wiązu syberyjskiego

Pochodzenie:

Chiny Północne, Mongolia, wschodnia Syberia

Roczne przyrosty:

60 cm - 160 cm

Maksymalna wysokość:

800 cm - 1200 cm

Maksymalna szerokość:

500 cm - 800 cm

Po ilu latach osiąga docelowe rozmiary:

20 lat

Pokrój wiązu syberyjskiego:

wyprostowany, rozłożysty, rozgałęziony, nieregularny

Cechy charakterystyczne:

przyciąga zwierzęta
ciekawy pokrój, odporność na zanieczyszczenie powietrza, ozdobne liście, ozdobne owoce

Kolor kwiatów:

zielonkawy

Wielkość i forma kwiatów:

kwiatostan

Rodzaj ulistnienia:

liściaste

Kształt liścia:

eliptyczne

Kolor liścia:

zielone

Sadzenie i stanowisko dla wiązu syberyjskiego

Termin sadzenia:

marzec, kwiecień, październik, listopad

Rozstaw przy sadzeniu:

300 cm - 500 cm

Sposób rozmnażania:

sadzonki pędowe, nasiona

Dodatkowe informacje:

W przypadku sadzenia wiązu syberyjskiego w formie żywopłotu, rozstaw w rzędzie wynosi 30-40 cm.

Stanowisko:

słoneczne, półzacienione

Gleba:

przepuszczalna, próchniczna, żyzna, piaszczysta, lekko wilgotna

Odczyn pH gleby:

obojętny, lekko kwaśny

Wilgotność podłoża:

umiarkowane

Strefa mrozoodporności:

bardzo odporna na mróz, odporność poniżej -23 °C

Dogodne miejsca uprawy:

ogród przydomowy, ogród wiejski, ogród leśny, ogród naturalny

Nadaje się na:

żywopłot, soliter, nasadzenie grupowe, szpalery, kompozycje

Pielęgnacja wiązu syberyjskiego

Trudność uprawy:

łatwy

Poziom odporności:

bardzo odporna

Terminy

	I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
Kiedy można sadzić?
Kiedy można przesadzać?
Kiedy należy przycinać?
	Doskonale znosi przycinanie. Wiąz syberyjski doskonale znosi przycinanie i może być formowany jako żywopłot albo jako pojedyncze drzewo.
Kiedy kwitnie?
Nawożenie
	Nawóz kompost. Nawozić 1 raz w roku. Wiąz syberyjski reaguje na bogate nawożenie nadmiernym wzrostem albo zaburzeniami wzrostu. Szybko do się do istniejących warunków glebowych i może obejść się bez zasilania nawozem.
Podlewanie
	Umiarkowane zapotrzebowanie na wodę. Podlewaj co 3 dni. Regularne podlewanie i zapewnienie wiązowi stale lekko wilgotnego podłoża dobrze wpływa na jego wzrost, chociaż potrafi radzić sobie również w okresach suszy.