Nazwa rośliny
Wiąz syberyjski (łac. Ulmus pumila) znana też jako wiąz Turkiestanu, wiąz mandżurski, wiąz karłowy
Systematyka
wiązowate > wiąz > wiąz syberyjski

Wygląd wiązu syberyjskiego

Pochodzenie:
Chiny Północne, Mongolia, wschodnia Syberia
Roczne przyrosty:
60 cm - 160 cm
Maksymalna wysokość:
800 cm - 1200 cm
Maksymalna szerokość:
500 cm - 800 cm
Po ilu latach osiąga docelowe rozmiary:
20 lat


Pokrój wiązu syberyjskiego:
wyprostowany, rozłożysty, rozgałęziony, nieregularny
Kolor kwiatów:
zielonkawy
Wielkość i forma kwiatów:
kwiatostan
Rodzaj ulistnienia:
Kształt liścia:
eliptyczne
Kolor liścia:
zielone

Sadzenie i stanowisko dla wiązu syberyjskiego

Termin sadzenia:
marzec, kwiecień, październik, listopad
Rozstaw przy sadzeniu:
300 cm - 500 cm
Sposób rozmnażania:
sadzonki pędowe, nasiona
Dodatkowe informacje:
W przypadku sadzenia wiązu syberyjskiego w formie żywopłotu, rozstaw w rzędzie wynosi 30-40 cm.


Gleba:
przepuszczalna, próchniczna, żyzna, piaszczysta, lekko wilgotna
Odczyn pH gleby:
Wilgotność podłoża:
umiarkowane
Strefa mrozoodporności:
bardzo odporna na mróz, odporność poniżej -23 °C


Nadaje się na:

Pielęgnacja wiązu syberyjskiego

Trudność uprawy:
łatwy
Poziom odporności:
bardzo odporna

Terminy

IIIIIIIVVVIVIIVIIIIXXXIXII
Kiedy można sadzić?
Kiedy można przesadzać?
Kiedy należy przycinać?
Doskonale znosi przycinanie.
Wiąz syberyjski doskonale znosi przycinanie i może być formowany jako żywopłot albo jako pojedyncze drzewo.
Kiedy kwitnie?
Nawożenie
Nawóz kompost. Nawozić 1 raz w roku.
Wiąz syberyjski reaguje na bogate nawożenie nadmiernym wzrostem albo zaburzeniami wzrostu. Szybko do się do istniejących warunków glebowych i może obejść się bez zasilania nawozem.
Podlewanie
Umiarkowane zapotrzebowanie na wodę. Podlewaj co 3 dni.
Regularne podlewanie i zapewnienie wiązowi stale lekko wilgotnego podłoża dobrze wpływa na jego wzrost, chociaż potrafi radzić sobie również w okresach suszy.

Zastosowanie w kuchni

Przydatność do spożycia: