Azja Zachodnia
północna Syberia
Rozmiary i wygląd wiązówki błotnej
rozkrzewiony
luźny
wzniesiony
Jak sadzić wiązówkę błotną?
żyzna
wilgotna
podział kłącza
maj
maj
Wiązówka błotna znana pod łacińską nazwą filipendula ulmaria to bylina.
Jej miejsce pochodzenia to Europa, Azja Zachodnia i północna Syberia, a w polskich warunkach nadaje się do miejsc uprawy takich jak ogród przydomowy, ogród wiejski, ogród naturalny i ogród wodny.
Podstawowymi walorami wiązówki błotnej są ozdobne kwiaty, przyjemny zapach, ciekawy pokrój, pokarm dla owadów i roślina lecznicza. Wiązówka błotna jest jadalna i lecznicza.
Wiązówka błotna rośnie rocznie od 50 do 150 cm i po 1 roku osiąga wysokość od 50 do 150 cm i szerokość od 40 do 50 cm. Pokrój wiązówki błotnej jest rozłożysty, rozkrzewiony, luźny i wzniesiony.
Wiązówka błotna ma kwiaty w kolorach takich jak kremowobiały które kwitną w miesiącach czerwiec, lipiec i sierpień. Liście rośliny są ciemnnozielone i złożone
Wiązówka błotna to roślina, którą sadzimy w kwietniu i maju . Wiązówka błotna najbardziej lubi stanowisko słoneczne lub półzacienione, a sama uprawa jest umiarkowanie trudny. Idealny odczyn gleby to lekko kwaśny. Roślina jest bardzo odporna na choroby i szkodniki.
Najczęściej spotykane choroby dotykające tą roślinę to a najczęściej niszczące ją szkodniki to . Wiązówka błotna wymaga nawożenia i nie potrzebuje cyklicznego przycinania.