Wiciokrzew tatarski znana pod łacińską nazwą lonicera tatarica to krzew.
Inne nazwy wiciokrzewu tatarskiego to między innymi suchodrzew tatarski
Jej miejsce pochodzenia to Korea, Japonia, Chiny i zachodnia Syberia, a w polskich warunkach nadaje się do miejsc uprawy takich jak ogród orientalny, ogród przydomowy, ogród wiejski, ogród leśny i ogród naturalny.
Podstawowymi walorami wiciokrzewu tatarskiego są ozdobne kwiaty, przyjemny zapach, ciekawy pokrój, ozdobne liście, ozdobne owoce, pokarm dla owadów i pokarm dla ptaków. Suchodrzew tatarski jest trująca.
Suchodrzew tatarski rośnie rocznie od 25 do 35 cm i po 15 latach osiąga wysokość od 300 do 400 cm i szerokość od 100 do 250 cm. Pokrój wiciokrzewu tatarskiego jest
rozłożysty, rozkrzewiony, rozgałęziony, łukowato wygięty, wzniesiony, gęsty i zwieszający.
Suchodrzew tatarski ma kwiaty w kolorach takich jak biały i białoróżowy
które kwitną w miesiącach maj i czerwiec.
Liście rośliny są
ciemnnozielone
i
eliptyczne
Suchodrzew tatarski to roślina, którą sadzimy w
marcu
,
kwietniu
,
wrześniu
i
październiku
.
Suchodrzew tatarski najbardziej lubi stanowisko słoneczne lub półzacienione, a sama uprawa jest łatwa.
Idealny odczyn gleby to roślina tolerancyjna.
Roślina jest bardzo odporna na choroby i szkodniki.
Najczęściej spotykane choroby dotykające tą roślinę to
a najczęściej niszczące ją szkodniki to mszyce.
suchodrzew tatarski wymaga nawożenia i potrzebuje cyklicznego przycinania.