Rośliny bignoniowate

Rośliny bignoniowate – odmiany, charakterystyka, wymagania, sadzenie

Rośliny bignoniowate z roku na rok cieszą się coraz większym powodzeniem w naszym kraju. Niektóre gatunki tropikalne z powodzeniem można hodować w polskich ogrodach. Występowanie innych jest z kolei utrudnione, gdyż rośliny bignoniowate mają dość specyficzne wymagania. Jakie rośliny tego typu można hodować w Polsce? Czy wszystkie mają takie samo zastosowanie? Sprawdzamy.

Rośliny bignoniowate – występowanie, zastosowanie i wymagania

Surmia bignoniowa – tropikalna roślina, którą możesz hodować w domu

Chcesz hodować rośliny tropikalne w ogrodzie? Wśród nich wyszczególnić można kilka ciekawych odmian. Jedną z nich z pewnością jest surmia bignoniowa. Mówi się o niej również katalpa zwyczajna. Na szczególną uwagę zasługują liście, owoce i kwiaty rośliny. Są odporne na zanieczyszczenia miejskie, a także suszę. Nic dziwnego, że surmie często sadzi się na terenach miejskich. Roślina pochodzi z cieplejszych części Stanów Zjednoczonych, jednak nie ma problemu z jej uprawą w innych krajach. Warto wyeksponować zwłaszcza pień drzewa, który jest krótki i pokrzywiony, a także pokryty łuskowatą, spękaną i bujną korą. Liście surmii bignoniowej dorastają do 25 cm długości i mają kształt serduszek. Niektórym kwiaty rośliny przypominają storczyka – zwłaszcza że w środku mają żółty wzór, a zewnątrz są biało-fioletowe. Zbierają się w kwiatostany na przełomie lipca / sierpnia. Z kolei owoce rośliny ozdabiają ogród nawet do wiosny. Warto hodować drzewka również dlatego, że ich zapach nie jest lubiany przez kleszcze i komary. To naturalny sposób na ich pozbycie się.

Jedną z najczęściej poszukiwanych odmian surmii jest katalpa na pniu. Najczęściej są to drzewka o wysokości od 1,5 do 2 m. Na takiej wysokości można bowiem swobodnie wyregulować wysokość rośliny – po zaszczepieniu będzie przyrastać nie na wysokość, a na grubość. Surmia bignoniowa będzie rozrastać się przez koronę drzewa. Na początku może nie wyglądać jednak zbyt ciekawie, bo korona będzie mała, a pień wysoki i chudy. Aby silniejszy podmuch wiatru nie uszkodził korzeni, katalpę zwyczajną należy sadzić przy palikach. Po upływie 2-3 lat system korzeniowy powinien się wzmocnić, a korona rozrosnąć. Surmię szczepioną na pniu najczęściej sprzedaje się w odmianie Nana – nie jest zbyt duża, a drzewo tworzy półkolistą i zgrabną koronę.

Odmiany, sadzenie i uprawa roślin bignoniowatych

Jeśli chodzi o najpopularniejsze gatunki surmii bignoniowej, zalicza się do nich wyżej wymieniona Nana i Aurea. Pierwsza jest szczepioną na pniu odmianą karłową, która rośnie od 3 do maksymalnie 5 m wysokości. Drzewko wlicza się do wolno rosnących. Można obsadzać nim ulice i małe ogrody, a także parkingi. Największą ozdobą rośliny są sercowate, zielone i duże liście. Ta odmiana nie zawiązuje kwiatów. Dobrze czuje się zarówno w słońcu, jak i półcieniu. Odmiana Aurea jest już nieco inna. Drzewko może urosnąć nawet do 10 m wysokości, więc jest znacznie wyższe. Jego korona jest zaokrąglona, a kwiaty białe z kolorowymi plamkami. Aurea zakwita w lipcu, ale owoce mogą rosnąć na drzewie nawet do wiosny. Trzeba uważać na rośliny, zwłaszcza te młode – są podatne na mróz.

Zastanawiasz się, gdzie najlepiej posadzić katalpę? Otóż jako duża i dekoracyjna roślina powinna sprawdzić się w formie solitera – pojedynczego drzewa, które jak najlepiej wyeksponujesz. Jeśli hodujesz surmię w łagodniejszym klimacie, świetnie spiszą się również szpalery z surmii. Nie będzie problemów z wysadzeniem rośliny w mieście – jest odporna na zanieczyszczenie powietrza. Trzeba jednak pamiętać, aby w jej cieniu sadzić wyłącznie mało wymagające rośliny okrywowe lub pnącza. Korona surmii dość szybko się rozrasta.

Katalpa rośnie w łagodnym klimacie, dlatego najlepsze stanowisko dla rośliny jest nasłonecznione i ciepłe. Miejsce powinno być również osłonięte od wiatru, bo gałęzie surmii są kruche. Dobra gleba dla rośliny jest przepuszczalna i żyzna. Z kolei pH powinno wynosić od lekko kwaśnego do zasadowego. Surmie nie przepadają za zbitą i ciężką glebą, a także przesadzaniem. Roślina nie przepada też za mrozami, więc nie powinieneś sadzić jej w chłodniejszych częściach naszego kraju. Młode okazy trzeba dodatkowo okrywać na zimę słomą lub agrowłókniną. Wokół warto usypać kopczyk z kompostu lub kory ogrodowej. Do nawożenia przyda się kompost, biohumus i nawozy wieloskładnikowe. Jesienią należy wzbogacać surmie o nawóz z dużą ilością magnezu i potasu.

Rośliny bignoniowate – przycinanie, odmiany i uprawa

Cięcie surmii bignoniowej, krok po kroku

Przycinanie surmii bignoniowej to niezwykle ważny zabieg pielęgnacyjny, który dość poważnie wpływa na wygląd drzewa. Roślinę można mocno przycinać, ponieważ błyskawicznie wytwarza nowe pędy. Dodatkowo pięknie się zagęszcza. Katalpę należy ciąć wiosną. Po zimie powinno się zaczekać aż do maja, gdy na gałązkach znów pojawią się zalążki liści. Wtedy prościej będzie można zaobserwować, które gałązki są przemarznięte, a więc które z nich trzeba obciąć.

Z początku korona drzewa nie jest zbyt bujna. W pierwszych latach życia rośliny wypada więc skrócić gałęzie o ½ długości – dzięki temu surmia stanie się gęstsza. Przycinanie nadmiernie wybujałych pędów pozwoli z kolei zachować odpowiedni kształt korony surmii. Warto również wczesną wiosną zadbać o cięcie sanitarne rośliny. W tym celu trzeba usunąć uschnięte, chore i przemarznięte pędy – należy je przycinać tuż nad pierwszym zdrowym pąkiem.

Milin amerykański – ciekawa, silnie rosnąca roślina bignoniowata

Mówi się o nim również pnącze trąbkowe. Jest silnie rosnącą rośliną, która pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. Właśnie z Ameryki rozprzestrzeniła się później na ogrody całego świata. Milin amerykański wypuszcza prawie 10 m pędy, które mało się wiją i są dość grube. Rocznie przyrastają o ok. 2-4 m. Za pomocą licznych i drobnych korzonków przybyszowych czepiają się podpór. Milin amerykański ma ciemnozielone i pierzastozłożone liście, natomiast ich długość to 30 cm. Roślina kwitnie między lipcem a wrześniem. Kwiaty są bardzo charakterystyczne. Niektórym przypominają zebrane w kwiatostany trąbki. Roślina zakwita po kilku sezonach od posadzenia – najczęściej na karminowo lub ceglasto-czerwono.

Owoce tej pięknej rośliny bignoniowatej podobne są do strąków bobu. Z początku mają zielony kolor, jednak później robią się brązowe.Milin amerykański doskonale kwitnie w słonecznym stanowisku. Bardzo dobrze czuje się w próchniczej i żyznej glebie, najlepiej o obojętnym odczynie pH i z domieszką gliny. Nie lubi suszy. Aby milin mógł pięknie kwitnąć, konieczne będzie jego systematyczne ściółkowanie i podlewanie. Należy też regularnie nawozić roślinę – najlepiej każdego roku. Co jeszcze wypada wiedzieć o pielęgnacji milina bignoniowatego?

• Wiosną lub jesienią trzeba przycinać roślinę. To okaz, który wytrzyma zarówno mocne cięcie, jak i mróz. Miliny są niezwykle żywotne.
  
• Rośliny wypuszczają mocne odrosty korzeniowe. Gdy już się wysieją, bywają niechcianymi chwastami.
  
• Milin amerykański powinno się wysadzać wiosną lub jesienią (do pierwszego mrozu). Roślinę można rozmnażać poprzez robienie odkładów, sadzonek korzeniowych lub wysiew nasion.
  
• Roślinę warto sadzić przy mocnych podporach. Mogą to być np. słupy, mury i płoty. Milin świetnie poradzi sobie w środowisku miejskim, ponieważ jest uodporniony na zanieczyszczenia. Można go zatem hodować m.in. na balkonie i tarasie w środku miasta.
  
• Wśród najpopularniejszych okazów milinów wyróżniamy m.in. żółtą odmianę Flava, morelową Judy, czerwoną Flamenco, ciemnoczerwoną Gabor oraz pomarańczową Ursynów.

Rośliny bignoniowate cieszą się coraz większym powodzeniem w Polsce. Które odmiany można hodować w naszym kraju? Sprawdź najważniejsze informacje o roślinach bignoniowatych.