Rośliny widliczkowate

Rośliny widliczkowate – opis, gatunki, zdjęcia, występowanie

Rośliny widliczkowate nie są bardzo popularne w Polsce. Mimo to niektórzy decydują się na ich uprawę. Jedynym przedstawicielem grupy jest widliczka. W naszym kraju wyróżnia się odmiana ozdobna bezłodygowa i Kraussa. Jakie stanowisko potrzebne jest roślinom, aby mogły prawidłowo rosnąć? Jakie wymagania ma każda z nich? Sprawdź zastosowanie roślin widliczkowatych i dowiedz się więcej na ich temat.

Rośliny widliczkowate – wygląd, zastosowanie i najważniejsze wymagania

Rośliny widliczkowate – wszystko, co warto o nic wiedzieć

Widliczki należą do gromady widłaków. Są potomkami wielkich paproci drzewiastych i prehistorycznych roślin zielnych, które porastały naszą planetę wiele milionów lat temu. Dziś na świecie jest ich ponad 700 gatunków. Zdecydowana większość znajduje się jednak w cieplejszych częściach ziemi – głównie w wilgotnych lasach równikowych. Widliczka to roślina ozdobna, która wyróżnia się drobnymi liśćmi i rozgałęzionymi pędami. Rośliny widliczkowate nie zakwitają. Nie ma z nich też nasion, ponieważ rozmnażają się dzięki zarodnikom. W naszym kraju widliczki są pod ochroną. Wśród nich wyróżnić można m.in. widliczkę bezłodygową i Kraussa.

Mamy też widliczkę Martensa, która jest jedną z ładniejszych. Niektórzy decydują się uprawiać ją w mieszkaniu, ponieważ rośnie od 10 do maksymalnie 30 cm wysokości. Roślina jest piękna, ale wymaga wiele poświęcenia. Najważniejsza jest dla niej stała, pokojowa temperatura od 21 do maksymalnie 25 st. C. Stanowisko powinno być z kolei z mocno rozproszonym światłem. Ziemia dla widliczki Martensa musi być przepuszczalna, próchnicza i żyzna.Roślina niezbyt dobrze reaguje na przesuszanie podłoża czy zimne podmuchy powietrza. W sezonie powinno się ją również systematycznie zasilać, np. wieloskładnikowym nawozem przeznaczonym dla roślin doniczkowych. Co ciekawe, widliczkę Martensa uprawiać można m.in. w słojach – panuje w nich zwykle odpowiednia dla rośliny temperatura i wilgotność.

Widliczka Kraussa i łuskowata – wygląd i opis roślin

Widliczka Kraussa jest nieco mniejsza i delikatniejsza niż Martensa. Rośnie od 5 do maksymalnie 10 cm wysokości. W okresie kwitnienia wymagania rośliny są podobne jak u widliczki Martensa. Trzeba jednak pamiętać, że zimą lepsze będzie dla nich bardziej suche podłoże, a także temperatura nawet o kilka stopni niższa. Mówi się, że widliczka Kraussa to jedyna roślina widliczkowata egzotycznego pochodzenia, która może przeżyć w gruncie łagodną zimę. Uprawiać ją można zarówno w mieszkaniu, jak i w ogrodzie. Poradzi sobie w półcieniu, najlepiej posadzona blisko paproci.

Jeśli chodzi o widliczkę łuskowatą, nazywana bywa również zmartwychwstanką lub różą jerychońską. To jedna z najdziwniejszych roślin widliczkowatych. Nie można kupić jej w donicy, ale jako zaschnięta kulka liści i pędów. Rozłoży je po umieszczeniu korzonków rośliny w misce z letnią wodą – stąd nazwa nawiązująca do zmartwychwstania. Nie można jednak zbyt długo przetrzymywać jej w wodze, aby korzenie nie zaczęły gnić – może to doprowadzić do obumarcia widliczki łuskowatej. Jeśli kępka zostanie zasuszona, można przywrócić ją ponownie do życia po ok. 3-4 tygodniach.

Najciekawsze rośliny widliczkowate – jakie zapewnić im stanowisko?

Widliczka bezłodygowa – uprawa, wymagania i zastosowanie

Widliczka bezłodygowa jest jedną z najładniejszych roślin widliczkowatych. Szacuje się, że może istnieć na ziemi od nawet 300 milionów lat. W środowisku naturalnym spotkać ją można głównie w Ameryce Północnej, a także w Meksyku. Widliczka bezłodygowa wyróżnia się ciekawym wyglądem, a także pięknym, zielonym kolorem liści. W naszym kraju bywa chętnie uprawiana jako roślina pokojowa. Mimo że można ją łatwo dostać, nie każdy decyduje się na jej hodowlę. Widliczka bezłodygowa bywa wymagająca, ponieważ potrzebuje dużej wilgotności powietrza, by mogła się prawidłowo rozwijać. Jeśli jednak zapewnimy jej odpowiednie warunki, z pewnością stanie się doskonałą ozdobą każdego mieszkania.

Widliczka bezłodygowa ma niski, poduchowaty pokrój. Niektórym do złudzenia przypomina poduchę mchu. Może urosnąć maksymalnie do 8 cm wysokości. Z roku na rok rozrasta się delikatnie na boki. Pędy widliczki układają się nisko nad ziemią – są upstrzone zielonymi, drobnymi liśćmi. Niestety, roślina nie kwitnie, ponieważ rozmnaża się przez zarodniki na kłosach. Wodę pobiera języczkami znajdującymi się u nasady liści. Właśnie dlatego warto systematycznie zraszać roślinę. Widliczka bezłodygowa może pełnić funkcję mchu – doskonale go imituje. Pasuje też do modnych ogrodów w słoiku czy bożonarodzeniowych dekoracji. Świetnie prezentuje się w szkle.

Jak uprawiać widliczkę bezłodygową?

Stanowisko dla widliczki bezłodygowej powinno być dobrze przygotowane, aby roślina mogła się prawidłowo rozwijać. Najlepiej poradzi sobie w rozproszonym świetle, choć półcień również dobrze jej zrobi. Optymalna temperatura dla widliczki to 20-25 st. C. Wilgotność powietrza powinna z kolei wynosić między 90, a nawet 100%. Jak utrzymać taką wilgotność, skoro nie mieszkamy w kraju tropikalnym? Można wstawić doniczkę z rośliną do dużego słoika lub kuli ze szkła.

Podłoże dla widliczki bezłodygowej powinno być lekko kwaśne i przepuszczalne – koniecznie z dobrym drenażem na dnie. Postaraj się utrzymywać jedną i tę samą wilgotność podłoża, jednocześnie uważając, by nie wlać roślinie zbyt dużo wody. Czym ją podlewać? Najlepiej miękką wodą – odstaną w temperaturze pokojowej. Początkującym hodowcom widliczki bezłodygowej najwięcej problemów sprawia zapewnienie roślinie dostatecznej wilgotności powietrza oraz zraszanie widliczki. Należy to jednak robić, aby liście rośliny nie uschły. Niestety, ale jest to bowiem proces nieodwracalny.

Rośliny widliczkowate nie są bardzo popularne w Polsce. W naszym kraju wyróżnia się odmiana ozdobna bezłodygowa i Kraussa. Sprawdź jak uprawiać i podlewać rośliny widliczkowate.