Rośliny długowieczne

Sosna żółta jest trójigielną sosną, pochodzącą z gór zachodnich obszarów Ameryki Północnej. Botaniczny epitet gatunkowy pochodzi od łacińskiego słowa ponderosus = "ciężki" i nawiązuje do wysokiego ciężaru właściwego drewna tej sosny. Polską nazwę wyjaśnia natomiast żółtawy kolor młodych pędów oraz wnętrza kory.

Jałowiec wirginijski to drzewo pochodzące z Ameryki Północnej. Na naturalnych stanowiskach dorasta do 40 metrów wysokości, jednak w naszych warunkach dorasta do kilku lub kilkunastu metrów wysokości. Nie jest wymagającą rośliną — dobrze poradzi sobie w przepuszczalnym, a nawet piaszczystym podłożu. Preferuje słoneczne stanowiska, ale poradzi sobie też w bardziej zacienionych miejscach. Nadaje się zarówno do ogrodów japońskich, jak i do ogrodów leśnych jako ciekawe urozmaicenie.

Palma betelowa znana jest powszechnie głównie z powodu wykorzystywania jej nasion, zwanych orzechami arekowymi, do wyrobu tradycyjnej na Dalekim Wschodzie używki - betelu. W naszych warunkach ma zastosowanie jako ozdobna roślina doniczkowa, bardzo atrakcyjna, chociaż nieco kapryśna.

Liliowiec ogrodowy 'Stella de Oro' jest hybrydową odmianą wyhodowaną w USA w 1975 roku. Odznacza się niskim i zwartym wzrostem oraz wyjątkowo długim kwitnieniem. Żółte, kielichowate kwiaty rozwijają się od maja aż do końca lata, a jedna kępa byliny potrafi ich wytworzyć około pół tysiąca.

Jodla syberyjska, zajmująca rozległe obszary północnej Rosji, jest gatunkiem współtworzącym tajgę. Chociaż w swojej ojczyźnie dobrze znosi silne mrozy, w naszych warunkach szkodzą jej często spóźnione przymrozki, ponieważ pączki rozwijają się zbyt szybko. Ozdobę stanowią długie, niekłujące igły oraz dekoracyjne, sterczące szyszki.

Sosna Thunberga jest dwuigielną sosną japońskiego pochodzenia, która do Europy trafiła dopiero w połowie XIX wieku. Szeroko rozłożyste i malowniczo poskręcane gałęzie z gęstymi pęczkami igieł na końcach pędów doskonale nadają się do prowadzenia tej sosny w formie bonsai.

Wrzos zwyczajny jest zimozieloną krzewinką rodzimego pochodzenia. Kiedyś używany po wysuszeniu do zamiatania, dzisiaj jest popularną i cenioną rośliną ozdobną. Do ogrodów trafił wrzos około 150 lat temu. Jego jasnofioletowe kwiaty zebrane w długie grona tworzą barwne kobierce od późnego lata do jesieni. Formy hodowlane różnią się od botanicznej kolorem kwiatów i liści oraz wysokością i pokrojem.

Archontophoenix cunninghamiana jest jedną z nielicznych palm, które szybko zyskały popularność w Europie jako rośliny doniczkowe. W swojej australijskiej ojczyźnie, gdzie występuje endemicznie, dorasta do 20-25 m, jednak w naszych warunkach osiąga nie więcej niż 4 m. Nazwa rodzajowa pochodzi od starogreckiego árkhōn =„wódz, władca” w połączeniu z rodzajem palmy Phoenix, natomiast epitet gatunkowy upamiętnia angielskiego botanika Allana Cunningham'a.

Sosna oścista jest pięcioigielną sosną z Gór Skalistych o bardzo powolnym wzroście. Krótkie, ciemnozielone igły są gęsto ułożone i mają na sobie widoczne kłaczki żywicy, przypominające mszyce wełniste. Ze względu na małe wymagania siedliskowe oraz całkowitą mrozoodporność, sosna oścista doskonale nadaje się do małych przydomowych ogrodów.

Odkryty w Kaliforni dopiero w połowie XIX wieku mamutowiec olbrzymi wyrasta w swojej ojczyźnie na jedno z największych drzew iglastych na świecie, osiągając do 100 m wysokości. Posiada bardzo prosty pień, niezwykle regularną koronę w formie stożka i szarozielone, szydlaste igły. W ogrodzie może być efektownym soliterem.

Pochodzący z górskich regionów Maroka i Algierii cedr atlaski jest pięknym drzewem o malowniczym pokroju, stożkowatej koronie i dużych, cylindrycznych szyszkach. Chociaż jest najbardziej mrozoodporny spośród cedrów, w Polsce może rosnąć tylko w najcieplejszych rejonach na zachodzie kraju.

Różanecznik dahurski to krzew pochodzący z Mongolii i Chin. Dorasta do 2 metrów wysokości. Posiada zimozielone lub półzimozielone, skórzaste liście. Jest to wymagająca roślina, która rośnie tylko w kwaśnej, wilgotnej i przepuszczalnej glebie. Nie lubi także zbyt dużego nasłonecznienia. Jednak przy zapewnionych dobrych warunkach odwdzięczy się burzą fioletoworóżowych, okazałych kwiatów.

Różanecznik olbrzymi to dużych rozmiarów krzew dorastający do 5 metrów wysokości. Jego ozdobą są zmieniające barwę kwiaty - od różowej do białej w zależności od ich wieku. Różanecznik olbrzymi wymaga gleb przepuszczalnych, kwaśnych oraz stanowiska, na którym nie będzie wystawiony na promienie słoneczne.

Ciemiernik czerwonawy to niewysoka bylina. Już wczesną wiosną, na szczytach jego łodyg pojawiają się purpurowe, okazałe kwiaty. Świetnie sprawdzi się zarówno w przydomowych ogródkach, jak i w ogrodach skalnych. Nie jest wymagającą rośliną. Wymaga przepuszczalnej i wilgotnej gleby oraz osłonięcia od słońca.

Różanecznik alpejski to niewielki krzew, którego gałęzie są rozgałęzione i splątane ze sobą. Jego liście są zimozielone i intensywnie zielone. Latem, na szczytach pędów, pojawiają się duże, ciemnoróżowe kwiaty. Jest to wymagająca roślina, nieznosząca suszy. Naturalnie występuje w górach Europy — w tym w polskich Karkonoszach.