Bieluń

Bieluń - odmiany, sadzenie, wymagania, porady praktyczne

Ta pięknie kwitnąca roślina niejednokrotnie spotykana jest w ogrodach i na balkonach w naszym kraju. Choć jest rośliną jednoroczną, to jej szybki wzrost kusi ogrodników, którzy z lubością wysiewają ją w donicy i stawiają na tarasach i na balkonach. Nie wszyscy jednak wiedzą, że bieluń jest rośliną silnie trującą i niebezpieczną w szczególności dla małych dzieci, które przebywając w jej obecności, mogą zainteresować się jej kwiatami, liśćmi czy łodygami.

Bieluń (Datura) – opis i odmiany

Bieluń jest to roślina należąca do rodziny psiankowatych. Wyróżniamy 13 gatunków tej rośliny. Bieluń pochodzi z Ameryki Południowej i południowej części Ameryki Północnej. Datura to nazwa pochodząca z języka hindi. Roślina ta porasta suche i skaliste tereny na półpustyniach. Bieluń przez Indian wykorzystywany był do wywołania halucynacji. Obecnie jednak używa się go w przypadku występowania takich chorób jak astma czy parkinson.

Choć datura jest rośliną silnie trującą, to jednak jest niezwykle lubiana przez wielbicieli roślin balkonowych. Na naszych polskich tarasach najczęściej spotkać można kilka popularnych odmian, a są nimi:

Bieluń dziędzierzawa (Datura stramonium L.)

To jednoroczna roślina zielona, która osiąga do 120 cm wzrostu. Roślina posiada nagie, rozgałęzione łodygi a ja jej wierzchołku rozwijają się lejkowate kwiaty dużych rozmiarów. Kwiat ma kolor biały, czasem pojawia się niebieski nalot. Kwitnie od lipca do września, przez co stanowi wspaniałą ozdobę tarasów podczas sezonu letniego.

Bieluń surmikwiat (Datura metel L.)

Roślina ta jest nieco wyższa niż bieluń dziędzierzawa, ponieważ osiąga nawet 150 cm wysokości. Posiada silnie rozgałęzioną łodygę, u dołu łodyga staje się zdrewniała i przybiera kolor fioletowy.  Kwiaty tej roślin są białe, fioletowe, żółte albo ciemnoczerwone.

Jeśli interesuje nas uprawa bielunia o kiwatach żółtych, to powinniśmy wybrać Datura metel ‘Balerina Yellow’, natomiast ‘Balerina Purple’ posiada kwiaty purpurowe. Białe kwiaty i nieco niższą wysokość, bo około 70 cm osiąga Datura metel ‘Trubadur’.

Bieluń indiański (Datura inoxia Mill.)

To roślina, która osiąga do 150 cm i posiada omszone liście koloru szarego. Wytwarza białe kwiaty, które na początku skierowane są do góry, a z upływem czasu kierują się ku podłożu. Bieluń ten charakteryzuje się długim okresem kwitnienia. Pierwsze kwiaty pojawiają się już pod koniec czerwca, a ostatnie zaobserwować można w październiku.

Mimo mnogości odmian najczęściej spotykany jest u nas bieluń indiański, który rośnie w formie krzewu i może stanowić znakomitą ozdobę otoczenia tarasu. Można wysadzić go do dużej donicy lub sadzić bezpośrednio w gruncie. Ta druga opcja, w przypadku tej rośliny może okazać się dużo lepszym i wygodniejszym rozwiązaniem z uwagi na jej duże wymagania.

Wymagania uprawa i zimowanie bielunia

Bieluń jako roślina ozdobna ma spore wymagania, co do gleby i stanowiska. W lecie najchętniej rośnie na słonecznych stanowiskach. Bieluń bardzo lubi ciepło szczególnie w fazie wzrostu, dlatego sadząc go na balkonach lub tarasach, powinniśmy zadbać o osłonięte od wiatru stanowisko. Bieluń nie lubi mokrej gleby, dlatego powinno się go sadzić w przepuszczalnej ziemi, która powinna być stale wilgotna. Można go również zasilać nawozami, dzięki czemu będzie lepiej rósł, a co najważniejsze obficiej kwitł. A to właśnie na jego pięknych i okazałych kwiatach najbardziej zależy osobom, które decydują się na uprawę tej rośliny.

Pomimo tego, że bieluń nie lubi stać w wodzie, to potrzebuje dużego dostępu do tego życiodajnego płynu. Zdecydowanie łatwiej jest uprawiać daturę w gruncie, ponieważ sadzenie jej w donicach będzie się wiązało z koniecznością podlewania  tej rośliny nawet kilka razy dziennie. Choć w przypadku tej rośliny, również decyzja o miejscu w gruncie nie sprawi, że unikniemy konieczności nawadniania datury, szczególnie w okresie największych upałów i suszy. Będzie jednak o wiele łatwiej nie przelać rośliny, gdyż nadmiar wody najzwyczajniej się rozejdzie.

Kwitnienie bielunia jest mocno związane z ilością składników mineralnych zawartych w ziemi, dlatego warto jest go stale zasilać nawozami odpowiednimi dla roślin kwitnących. W okresie kwitnienia należy to robić dwa razy w tygodniu, a z pewnością ucieszy nas burza fantastycznych kwiatów, które są niezwykle ozdobne.

Zimowanie datury nie jest możliwe z uwagi na jej predyspozycje. Roślina ta jest nastawiona na szybki wzrost, kwitnienie i wytworzenie nasion. Ponadto jest ciepłolubna, więc nawet jeśli można by ją było przezimować, to należałoby to robić w ogrzewanych pomieszczeniach. Jednak w tym przypadku nie ma możliwości na przezimowanie tej rośliny. Co nie odstrasza jej fanów, których kusi jej coroczny szybki wzrost i ogromna reprezentatywność.

Rozmnażanie bielunia

Choć roślinę tę można rozmnożyć przez pędy, to jednak trzeba pamiętać o tym, że jest rośliną jednoroczną, która nastawiona jest na wytworzenie nasion. Każdego roku możemy zebrać nasiona i wysiać je w kolejnym sezonie, jednak należy pamiętać, że kiełkujące nasiona muszą mieć stworzone odpowiednich warunków. Przede wszystkim należy stworzyć odpowiednią temperaturę i zadbać o wilgotność gleby, w której zostaną wysiane.

Żeby roślina cieszyła kwiatami już na początku lata, warto ją wysiać w donicy już na przełomie kwietnia i maja i przechowywać ją w warunkach domowych w temperaturze powyżej 20 stopni z dala od przeciągów. Na zewnątrz możemy wynieść roślinę, gdy temperatura zacznie utrzymywać się w nocy powyżej 18 stopni.

Po wykiełkowaniu należy zapewnić daturze jasne miejsce, w którym będzie mogła spokojnie rosnąć i nie można zapomnieć o regularnym podlewaniu, które powinno utrzymywać wilgoć podłoża.

Objawy zatrucia bieluniem

Bieluń jest rośliną silnie trującą, dlatego decydując się na zbiór i przechowywanie nasion, należy zadbać o ich odpowiednie zabezpieczenie. Nie powinny się one dostać w pobliże dzieci ani zwierząt domowych. Oczywiście każda część datury to silna trucizna, dlatego należy szczególnie uważać na otoczenie, jeśli skusimy się na uprawę bielunia ze względu na jego piękne kwiaty.

U osób, które spożyły dużą ilość nasion, może dojść do początkowego pobudzenia, które po jakimś czasie przeobrazi się w trudności z utrzymaniem równowagi, omamy wzrokowe, dezorientację, omamy słuchowe, rozszerzenie źrenic i słowotok.

Biorąc pod uwagę te wszystkie objawy, należy bezwzględnie skontaktować się z lekarzem, jeśli zatrucie występuje u dzieci.

Nie bez znaczenia będzie też porada lekarska, gdy do spożycia zbyt dużej ilości tej rośliny dojdzie w przypadku dorosłych. Jest ona na tyle niebezpieczna i może spowodować tak szerokie skutki uboczne, że zdecydowanie warto uważać niezależnie od wieku.

Wykorzystywanie bielunia w lecznictwie

Mimo iż bieluń  to roślina trująca i spożycie którejkolwiek części tej rośliny może wywołać silne zatrucie, a nawet działać jak trucizna, to znalazł on zastosowanie w lecznictwie. Do niedawna była wykorzystywana do leczenia astmy czy też parkinsona. Surowiec ten zawiera skopolaminę, która zwalcza kaszel. Bieluń używano również w przypadku pojawiających się skurczów żołądka, zaparć,
a także w przypadku kolki żółciowej. Ciekawostką może być to, że z bielunia robiona była nalewka. Choć tak jak wspominaliśmy wcześniej, spożywanie tej rośliny nie jest rekomendowane.

Mimo to wiele osób decyduje się na zrobienie nalewki z tego surowca  (Tinctura Stramonii) i spożywają ją w celach leczniczych. Oczywiście w przypadku tej rośliny, najważniejsze jest dokładne stosowanie się do proporcji, gdyż użycie zbyt dużej ilości bielunia sprawi, że nalewka, zamiast pomagać będzie szkodzić. A skutki uboczne mogą być różne, od wysuszenia śluzówki w nosie, po  wzrost ciśnienia w gałce ocznej i wiele innych wymienionych wcześniej jako skutki przedawkowania po spożyciu tej rośliny.

Choć spożywania datury jest wysoce niebezpieczne, to kontakt ze skórą nie powinien wywoływać żadnych podrażnień, ani reakcji alergicznych.

Bieluń to piękna roślina ozdobna, która niestety jest bardziej znana z pewnej niebezpiecznej cechy. Każda jej część jest trująca i wywołuje halucynacje. Właśnie, dlatego jest w pewnych kręgach stosowana, jako narkotyk. Pod żadnym pozorem nie można spożywać nasion bielunia i palić jego liści. Należy ograniczyć się do podziwiania zjawiskowych kwiatów.

Bieluń – charakterystyka

Bieluń to gatunek byliny lub krzewu zaliczany do rodziny psiankowatych. Nie można jednoznacznie określić skąd pochodzi ta roślina. Rozprzestrzeniła się, bowiem na większości kontynentów. Zazwyczaj jednak za jego naturalne środowisko uważa się terytorium Meksyku oraz Chiny. W naszym kraju dziko rośnie jednoroczny bieluń dziędzierzawa. Ponadto w ogrodach uprawia się odmiany ozdobne. W niektórych klasyfikacjach, okazy jednoroczne określane są, jako datura. Natomiast odmiany wieloletnie nazywane są bieluniem. Można jednak obie nazwy stosować zamiennie. Wszystkie części rośliny są silnie trujące. Zatrucie bieluniem wywołuje halucynacje i w skrajnych przypadkach śmierć.

Bieluń dziędzierzawa znany też, jako bieluń datura to, jak już wspomnieliśmy, roślina jednoroczna. W okresie kwitnienia, powtarzanym nawet pięć razy w roku, wytwarza duże, dzwonkowate i wzniesione kwiaty. Wydzielają intensywny zapach, szczególnie wieczorem. Mogą mieć od 15 do 20 cm, ważne jest jednak to, że przybierają różne kolory. Najczęściej są białe, żółte, pomarańczowe, koralowe lub różowe. Poza kwiatami roślina może pochwalić się dużymi, ciemnozielonymi liśćmi w jajowatym kształcie. Do tego dochodzą też owoce, kolczaste i kuliste torebeczki wypełnione nasionami. To właśnie nasiona bielunia są najczęściej stosowane, jako narkotyk.

Bieluń drzewiasty i inne odmiany

Jednoroczny bieluń dziędzierzawa to tylko jedna z odmian. W naszym klimacie z powodzeniem mogą rozwijać się inne okazy. Dużym uznaniem cieszą się podgatunki wieloletnie, które w naszym klimacie nie wytwarzają nasion i owoców. Jedną z takich roślin jest bieluń drzewiasty. Może dorastać do 2-3 metrów wysokości. Kwitnie bardzo długo, od lata aż do jesieni. Jego kwiaty są duże, trąbkowate i odznaczają się wyrazistym kolorem. Walorami ozdobnymi odznaczają się też dłoniaste liście. Bieluń drzewiasty jest wrażliwy na niskie temperatury i wykazuje wysokie wymagania uprawowe.

Kolejną ciekawą odmianą jest jednoroczny bieluń surmikwiat. Jest znacznie mniejszy od poprzednika, dorasta do około 120 cm wysokości. Ma owłosioną łodygę i duże, jajowate lub sercowate liście osadzone na ogonkach. Bieluń surmikwiat kwitnie od lipca do października. W tym czasie wytwarza duże, wzniesione i lejkowate kwiaty. Zazwyczaj są białe, żółte lub jasnopurpurowe. Do tego dochodzą kuliste torebeczki zawierające nasiona. Bieluń surmikwiat jest piękną rośliną ozdobną rosnącą na rabatach. Sprawdza się też, jako kwiat cięty.

Ostatnią odmianą popularną w Polsce jest bieluń indiański. W uprawie jest to okaz jednoroczny osiągający wysokość od 60 do 150 cm. Jego łodygi są puste w środku a z zewnątrz pokryte miękkimi włoskami. Bieluń indiański ma całobrzegowe, ciemnozielone liście. Kwitnie od czerwca do pierwszych mrozów. W tym okresie pojawiają się na nim białe, trąbkowate kwiaty o długości 19 cm. Bieluń indiański, podobnie jak surmikwiat wydaje kuliste i kolczaste owoce.

Zastosowanie bielunia

Bieluń datura czy też odmiany wymienione powyżej to rośliny ozdobne. Świetnie wyglądają na rabatach. Wnoszą do ogrodu bardzo ciekawe akcenty. W połączeniu z innymi roślinami można uzyskać niepowtarzalne kompozycje. Mało tego, surmikwiat może też pełnić rolę kwiatu ciętego. Słysząc nazwę bieluń powinniśmy kojarzyć ją z piękną ozdobą. Jednakże nie zawsze tak bywa. Niestety bieluń datura jest wykorzystywany, jako narkotyk.

Jak już wspomnieliśmy, każda część tej rośliny jest trująca. Mimo tego, w celu odurzenia się ludzie spożywają surowe nasiona bielunia, piją wywary z łodyg i kwiatów. Często praktyką jest też palenie wysuszonych liści. Żadnej z podanych czynności, pod żadnym pozorem nie wolno stosować. Grozi to bardzo poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Zatrucie bieluniem występuje bardzo szybko. Każda część rośliny zawiera hioscyjaminę, atropinę i skopolaminę. Te substancje podrażniają zakończenia nerwów i wywołują groźne halucynacje.

Nasiona bielunia mają największe działanie narkotyczne. Mogą doprowadzić do hipotermii, porażenia ośrodka oddechowego, śpiączki. W skrajnych przypadkach, gdy dawkowanie przekroczy jakiekolwiek granice, może dojść do śmierci. Zatrucie bieluniem można rozpoznać po pobudzeniu przechodzącym w dezorientację. Kolejne objawy to omamy wzrokowo-słuchowe, rozszerzone źrenice, wysypka i zaczerwienienie skóry, drgawki, przyspieszone tętno i akcja serca. Warto, więc pamiętać, bieluń najlepiej sprawdza się, jako roślina ozdobna. Nigdy, ale to nigdy nie należy spożywać żadnej jej części.

Bieluń dziędzierzawa to roślina słynąca z posiadanych walorów ozdobnych, ale również z powodu silnych właściwości toksycznych. Bieluń datura bowiem to roślina trująca, która dzięki zawartości alkaloidów tropanowych stanowi niezwykle niebezpieczny narkotyk. Zarówno spożywane ziarna czy wywaru, jak i palenie liści bielunia powodują bardzo silne halucynacje, które w najgorszym wypadku mogą prowadzić do śmierci.

Opis i charakterystyka

Bieluń dziędzierzawa – opis

Bieluń (datura stramonium), znany również pod nazwą bieluń dziędzierzawa to roślina występująca w odmianie jednorocznej oraz wieloletniej, znana przede wszystkim ze swoich właściwości narkotycznych. Roślina ta pochodzi z Meksyku, ale również uprawa w Polsce jest możliwa, dzięki zaadaptowaniu się bielunia do naszych warunków klimatycznych. Bieluń dziędzierzawa to przede wszystkim roślina ozdobna o niezwykłych walorach estetycznych, stąd można ją spotkać w przydomowych ogródkach. Trzeba przy tym pamiętać, że zarówno nasiona, liście, kwiaty, jak i łodyga bielunia zawierają toksyny powodujące silne halucynacje oraz przyspieszoną akcję serca, a w skrajnych przypadkach również śmierć.

Charakterystyka bielunia

Bieluń (datura stramonium) to bylina lub krzew z rodziny psiankowatych, pochodząca z Meksyku, ale obecnie uprawiania w Azji, Europie oraz Ameryce Północnej, również w Polsce stanowi ona popularną roślinę. Bieluń dziędzierzawa znany jest również pod wieloma innymi nazwami, m.in. bieluń jadowity, czarcie ziele, cygańskie ziele, ostropieprz, trąby anielskie, jabłko cierniste, czarowne ziele i wiele innych, a to z powodu swoich szczególnych właściwości (przede wszystkim są to właściwości trujące) i wyglądu.

Powszechnie przyjęło się, że nazwą datura określa się gatunki jednoroczne tej rośliny, zaś nazwą bieluń wieloletnie byliny. Bieluń wieloletni to roślina wrażliwa na mróz, dlatego sadzona jest głównie w donicach, które latem wystawia się w ogrodach, tarasach i na balkonach, a zimą przenosi do cieplejszego pomieszczenia. Bieluń dziędzierzawa kwitnie pojedynczymi lub pełnymi dużymi kwiatami (do 50 cm długości) o lejkowatym kształcie i intensywnym zapachu, który rozprzestrzenia się szczególnie wieczorem. Właśnie z powodu tych lejkowatych kwiatów w kolorze białym, żółtym, pomarańczowym, koralowym lub różowym nazywany jest trąbkami anielskimi. Wieloletnie odmiany tej rośliny rozrastają się do wysokości krzewów a nawet niskich drzew, a kolejny atut stanowią również pokaźne liście o owalnym lub dłoniastym kształcie. W naszym klimacie bielunie nie wytwarzają owoców i nasion. Bieluń datura jednoroczna ma mniejsze kwiaty ok. 15-20 cm i kwitnie nawet pięciokrotnie podczas jednego sezonu. Liście są duże, jajowate, koloru ciemnozielonego, zaś owoce stanowią kolczaste, kuliste torebki z brązowymi nasionami.

Odmiany bielunia

Bieluń datura występuje w kilku odmianach. Na rynku ogrodniczym można kupić sadzonki oraz nasiona wielu gatunków tej pięknej rośliny. W zależności od tego, jaka odmiana jest uprawiana, dziędzierzawa datura różnią się kilkoma aspektami, jak np. kolorem kwiatów. Najbardziej popularnymi gatunkami bielunia są:

• Bieluń drzewiasty (brugmansia) to roślina wieloletnia, która rośnie do wysokości krzewu lub małego drzewa (2-3 m). Bieluń drzewiasty kwitnie długo od lata do jesieni, a jego kwiaty są lejkowate, na kształt trąbek, a przy tym bardzo duże i aksamitne. Liście zaś są również duże, o kształcie dłoniastym. Bieluń drzewiasty jest dość trudny w uprawie, ma duże wymagania pod względem podlewania oraz zawartości składników pokarmowych w glebie. Ponadto gatunek ten jest bardzo wrażliwy na niskie temperatury, dlatego wymaga odpowiedniego zimowania. Bieluń drzewiasty jest również narażony na atak mszyc, mączlików szklarniowych oraz przędziorków, co wymaga specjalnego oprysku.
• Bieluń surmikwiat – ta odmiana bielunia to roślina jednoroczna o owłosionej łodydze, sięgająca do 1,2 m wysokości oraz dużych osadzonych na ogonkach liściach o sercowatym lub jajowatym kształcie. Bieluń surmikwiat kwitnie od lipca do października, a jego kwiaty są duże, wzniesione i lejkowate w kolorze białym, żółtym lub jasno purpurowym. Ten gatunek wydaje owoce, którymi są kuliste torebki zawierające jasnobrązowe nasiona. Bieluń surmikwiat uprawiany jest, jako roślina ozdobna na rabaty oraz kwiat cięty. Wysiewa się ją w marcu do doniczek, a w połowie maja na miejsca stałe. Odmiana ta lubi nasłonecznione lub półcieniste miejsca oraz wilgotną glebę. Jak większość bieluń surmikwiat jest wrażliwy na przymrozki. Nasiona bielunia surmikwiatu są dostępne w wielu sklepach, co pozwala na łatwe wyhodowanie go we własnym domu.
• Bieluń indiański (datura inoxia) to roślina, której uprawa w Polsce jest jednoroczna. Odmiana ta charakteryzuje się wzniesionymi i pustymi w środku łodygami oraz ciemno sinozielonymi liśćmi całobrzegowymi. Całość bielunia pokryta jest krótkimi, miękkimi włoskami. Bieluń indiański osiąga od 60 do 150 cm wysokości. Kwitnie od czerwca do pierwszych przymrozków, a jego białe kwiaty są trąbkowate i mają do 19 cm długości. Ten gatunek wydaje owoce, którymi są kuliste mieszki pokryte kolcami zawierające żółtawe ziarna. Bieluń indiański wymaga słonecznego stanowiska, a przy tym wytrzymuje przymrozki do -5 stopni Celsjusza.

Uprawa bielunia

Bieluń dziędzierzawa zasiedla naturalnie pobocza, łąki, ugory, rumowiska oraz ruiny, czasem można go również spotkać jako chwast w uprawach maku i roślin okopowych oraz w ogrodach czy zagonach owocowych (np. truskawek). Dzieje się tak dzięki doskonałemu przystosowaniu tej rośliny do polskich warunków klimatycznych oraz łatwości, z jaką się rozmnaża. Wielu ogrodników jednak decyduje się również na jego uprawę ze względu na niezwykłe walory ozdobne oraz przepiękny zapach, jaki wydają kwiaty bielunia, zwłaszcza wieczorną porą.

W sklepach dostępne są sadzonki oraz ziarna pozwalające na wyhodowanie bielunia we własnym domu. Uprawa bielunia nie jest mocno skomplikowana, ale wymaga od hodowców zapewnienia kilku podstawowych warunków, niezbędnych do wzrostu i rozwoju rośliny oraz zabiegów pielęgnacyjnych, mających na celu zadbanie o dobry rozrost i kwitnienie bielunia. Niezależnie od odmiany uprawianego bielunia oraz od miejsca, w którym ma rosnąć jego hodowla kieruje się pewnymi zasadami, o których warto wiedzieć, aby nie być rozczarowanym słabym rozwojem rośliny.

Uprawa bielunia – wymagania

Uprawa bielunia wymaga spełnienia pewnych podstawowych warunków. I chociaż samoistnie roślina ta wyrasta i rozsiewa się w niektórych, nawet kiepskich pod względem zawartości składników pokarmowych czy nasłonecznienia miejscach to hodując ją trzeba zachować pewne podstawowe zasady zarówno, jeśli chodzi o miejsce i podłoże, jak i niezbędne do rozwoju zabiegi pielęgnacyjne.

Jaka gleba jest najlepsza do uprawy bielunia?

Bieluń datura preferuje glebę próchniczą, przepuszczalną oraz zasobną w składniki odżywcze. Optymalne pH podłoża pod uprawę tej rośliny powinno wynosić 5,5 do 6,5. Ponadto starsze rośliny wymagają intensywnego nawożenia w okresie wegetacji. Należy również pamiętać, że idealne podłoże pod uprawę bielunia powinno być odpowiednio nawilgocone, ponieważ roślina ta jest wrażliwa na suszę. Przy uprawie doniczkowej poleca się wsypanie warstwy gruboziarnistego żwiru lub kermazytu na spód doniczki, co ma zapobiegać zaleganiu wody i gniciu korzeni. Co ciekawe bieluń dziędzierzawa należy do roślin wskaźnikowych, jako roślina azotolubna, która wskazuje miejsca o podwyższonej zawartości azotu.

Bieluń dziędzierzawa – najodpowiedniejsze stanowisko pod uprawę

Bielunie w zależności od odmiany lubią nieco różne stanowiska. Przeważnie wszystkie gatunki tej rośliny preferują stanowiska nasłonecznione (bieluń indiański), niektóre jednak dobrze rosną również na stanowiskach lekko ocienionych (bieluń surmikwiat). Ponadto powinny to być miejsca zaciszne, odsłonięte od wiatru. Wybierając zatem stanowisko w domu najlepszy jest parapet południowy, na tarasie czy balkonie również powinno się wybierać miejsca, do których słońce dociera jak najdłużej, zaś w ogrodach trzeba pilnować, aby bieluń nie rósł w cieniu większych drzew czy krzewów. W poszukiwania najlepszego stanowiska pod uprawę bielunia, należy również pamiętać, że jest to roślina szybko rosnącą, dlatego powinno się zagospodarować dla niej sporo miejsca.

Bieluń - właściwa pielęgnacja

Uprawa bielunia wymaga zachowania kilku niezbędnych czynności pielęgnacyjnych, które polegają głównie na odpowiedniej ochronie w trakcie zimy, większość gatunków bowiem jest niezwykle wrażliwa na niskie temperatury. Ale również na odpowiednim podlewaniu, ponieważ roślina ta nie znosi suszy, a także przycinaniu i odpowiednim nawożeniu.

Jak podlewać bieluń?

Z powodu intensywnego wzrostu bielunia, roślina ta potrzebuje nieustannie sporej ilości wody, zwłaszcza w ciągu lata. Im bardziej się rozrasta tym więcej wody potrzebuje. Dorosła roślina może wchłonąć nawet kilkanaście litrów wody. Dlatego też należy pamiętać o jej regularnym podlewaniu, nawet kilka razy dziennie, ale w niedużych ilościach. W przeciwnym razie można doprowadzić do osadzenia się korzeni w podmokłej glebie, a następnie do ich zalania i gnicia. Niedobór wody zaś bardzo szybko doprowadza do przesuszenia bielunia oraz więdnięcia i zrzucenia liści oraz kwiatów. Zabronione jest również spryskiwanie rośliny wodą, gdyż doprowadza to do odparzenia liści na słońcu.

Bieluń dziędzierzawa – prawidłowe nawożenie

Bieluń, jako roślina potrzebująca wielu składników odżywczych, wymaga nawożenia od około drugiego roku uprawy. Tutaj również panuje zasada, że im starsza roślina tym więcej nawożenia potrzebuje. Zaleca się tu stosowanie nawozów wolno rozkładających się, a co kilka dni można również używać nawozów wieloskładnikowych do roślin kwitnących. Nawożenia powinno się zaprzestać wraz z końcem lata, tak aby umożliwić bieluniom przygotowanie się do zimowego spoczynku. W przypadku niedoborów składników pokarmowych liście rośliny szybko żółkną.

Jak przycinać bieluń?

Zalecane jest rozpoczęcie przycinania datury od 2 roku uprawy. Bielunia jednorocznego się nie przycina, wieloletnie odmiany zaś należy przyciąć dwa razy w roku. Pierwszy taki zabieg powinno się wykonać podczas przygotowań rośliny do zimowego spoczynku. Pędy skraca się o 1/4 lub 1/3 długości. Drugi raz podcina się daturę po zimowaniu, polega to na usunięciu odrostów oraz uschniętych i uszkodzonych części rośliny.

Bieluń jako narkotyk

Bieluń poza walorami ozdobnymi jest dość kontrowersyjną rośliną. Powód tego stanowi wykorzystywanie jego właściwości narkotycznych. Ta roślina trująca powszechnie znana jako narkotyk dzięki zawartości m.in. alkaloidów tropanowych, bardzo często niestety wykorzystywana jest w celach narkotycznych pomimo zagrożenia jakie niesie za sobą jej używanie.

Najczęściej młodzi ludzie spożywają ziarna na surowo lub wywar z łodyg, kwiatów, a także nasion. Częste jest również palenie wysuszonych liści bielunia. Skutki spożycia tej rośliny są bardzo poważne (oddziałuje na układ nerwowy) i mogą trwać nawet kilka dni. Do najczęstszych symptomów należą:

• Suchość gardła
• Światłowstręt
• Drgawki
• Cenność
• Omdlenia
• Rozszerzone źrenice
• Przyspieszona akcja serca
• Halucynacje
• Brak świadomości
• Zaburzenia widzenia
• Niepokój

Zwykle po zjedzeniu kilku ziaren bielunia wymagana jest hospitalizacja, a w skrajnych przypadkach spożycie bielunia może wywołać również śmierć. Należy pamiętać, że ze względu na wysoką zawartość alkaloidów tropanowych roślina ta jest niebezpieczna i nie jest możliwe coś takiego, jak „bezpieczne spożycie”. Zarówno spożywane ziarna czy wywary, jak i palenie wysuszonych liści jest tak samo niebezpieczne, a ich używanie może spowodować trwałe ubytki intelektualne, utratę kontroli, kłopoty z pamięcią czy przewlekłe stany lękowe, a nawet śmierć i to przy jednokrotnym użyciu.

Trzeba przy tym niezwykle uważać, aby np. nasiona bielunia nie zostały spożyte przez małe dzieci, gdyż rozgryzienie już 5-10 nasion może spowodować ich śmierć.