Uprawa i pielęgnacja wilczomlecza Euphorbia submammillaris

Hodowla wilczomlecza nie jest trudna. Indian Corn Cob zwraca uwagę oryginalnym wyglądem – mięsiste pędy, z pionowymi guzkami, upodabniają wilczomlecz do niewielkich kolb kukurydzy. Roślina rozrasta się w zbitą kolczastą kępę, która wypełnia całą doniczkę. Euphorbia submammillaris osiąga około 20 cm wysokości i szerokość około 50 cm. Jasnozielone żebrowane pędy pokryte są grubymi czerwonawymi 2–cm kolcami. Dekoracją sukulentu są drobne czerwonofioletowe kwiaty, pojawiające się w miesiącach zimowych.

Doniczki z efektownymi wilczomleczami ustawiamy w słonecznym miejscu. Odpowiednim podłożem jest ziemia, przeznaczona dla sukulentów i kaktusów, o odczynie pH 5,5 – 6,5. Zaletą gotowego podłoża jest przepuszczalna struktura oraz dodatek nawozu, uwalniającego się stopniowo w ciągu kilku miesięcy. Pielęgnacja wilczomlecza polega na regularnym, ale nieobfitym podlewaniu. Roślina nie toleruje zalewania, prowadzącego do gnicia korzeni.

W okresie wiosenno-letnim sukulenty przesadzamy do nieco większego pojemnika - o jeden rozmiar. Na dno doniczki sypiemy 2-cm warstwę drenażu, następnie wypełniamy pojemnik podłożem, do około 1/3 objętości. Po zasadzeniu wilczomlecza dopełniamy doniczkę ziemią i lekko ją ugniatamy wokół rośliny. Oszczędne podlewanie euforbii przeprowadzamy po kilku dniach.

Trujący wilczomlecz – działanie trucizny, udzielanie pomocy – poradnik

Wilczomlecze zawierają glikozydy cyjanogenne, które wydzielają silnie toksyczny cyjanowodór. Trujący biały sok może wydzielać się w liściach, w łodygach lub w nasionach. Kontakt z rośliną, po uszkodzeniu jej części, może wywołać podrażnienie oczu, skóry i błon śluzowych, aż do uszkodzenia tkanek. Jeśli dojdzie do zatarcia oka, należy obficie spłukać je wodą i udać się do okulisty, ze względu na zagrożenie wystąpienia silnego zapalenia spojówek. Po spożyciu części rośliny odczuwalne jest palenie w jamie ustnej, co skutecznie zniechęca do jedzenia.

Połknięcie trującego soku wywołuje silne pieczenie jamy ustnej i przełyku. Zatrucie objawia się bólem żołądka, mdłościami, wymiotami oraz zaburzeniami, prowadzącymi do zakłócenia pracy układu oddechowego i układu krążenia. Mogą pojawić się zawroty głowy i rozszerzone źrenice. Objawami silnego zatrucia są także drgawki, omamy wzrokowe, zaburzenia czynności układu krążenia i w końcu zapaść. Silne zatrucie może zakończyć się śmiercią, po 2 – 3 dniach.

Po każdym kontakcie z rośliną zalecane jest dokładne umycie rąk. Jeśli dojdzie do spożycia większej ilości wilczomleczy, konieczna jest pomoc, udzielona w szpitalu. Leczenie polega na płukaniu żołądka, podaniu środków przeczyszczających oraz środków przeciw osłabieniu czynności układu krążenia. W szpitalu zostaną podane środki nasercowe, przeciwskurczowe i przeciwbólowe. Podaje się również dużą ilość płynów.

Wilczomlecz - opis innych popularnych bylin

Jaki jest wilczomlecz dziki oraz wilczomlecz ogrodowy?

W Polsce znanych jest około 20 gatunków Euphorbia. Wilczomlecz sosnka (Euphorbia cyparissisias) jest pospolitą byliną, spotykaną na terenie całego kraju – w miejscach suchych, w zaroślach, na łąkach w borach sosnowych i na skraju liściastych lasów, a także na stanowiskach ruderalnych. Kwitnie w kwietniu i w maju. Roślina dorasta do około 15 cm wysokości. Żółty kwiat euforbii to wieloramienna wierzchotka, składająca się z kwiatów słupkowych oraz z ustawionych wokół 10 - 12 kwiatów pręcikowych. Wąskie 2- cm liście, rozwijające się na prostej wzniesionej łodydze, przypominają igiełki, osadzone na sośnie lub cyprysie. Dawniej mleczny toksyczny sok wykorzystywano w medycynie ludowej.

Wilczomlecze chętnie uprawiane są w ogrodzie, ze względu na oryginalny zróżnicowany pokrój oraz niewielkie wymagania. Dekoracyjną ogrodową byliną jest wilczomlecz pstry (Euphorbia polychroma), w naturze występujący w Europie Wschodniej. Bylina tworzy przez cały sezon okazałe ozdobne kępy, szczególnie atrakcyjne w maju, kiedy roślina kwitnie. Kwiat euforbii pstrej jest drobnyi niepozorny, a ozdobę stanowią liście podkwiatostanowe – podsadki, wybarwione na żółtozielono.

Rośliny dostarczają nektaru nocnym motylom, takim jak zawisak tawulec oraz zmrocznik wilczomleczek:

  • zawisak tawulec składa jaja na łodygach tawuły, ligustru, na forsycjach i śnieguliczkach oraz innych krzewach pokarmowych dla żerujących gąsienic. Można dostrzec je na spodniej stronie blaszki liściowej i na spodzie gałązek.
  • gąsienice zmrocznika wilczomleczka żerują na wilczomleczach. Bronią się przed intruzami, plując w ich stronę trującą zielonkawą śliną.

Ogrodowy wilczomlecz jest żywicielem rdzy grochu i groszku, choroby grzybowej, powodującej zniekształcanie pędów, dlatego należy unikać sadzenia wilczomleczy w sąsiedztwie roślin strączkowych. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat uprawy wilczomlecza lśniącego?

Wilczomlecz domowy - wilczomlecz trójżebrowy, wilczomlecz piękny i wilczomlecz lśniący

Wilczomlecz trójżebrowy (Euphorbia trigona) przypomina domowy kaktus, bowiem na mięsistych trójżebrowych pędach tworzy ostre krótkie kolce. Ozdobę tej afrykańskiej rośliny stanowią 4-cm liście, osadzone na strzelistych pędach, które mogą dorastać do 200 cm. Efektowna odmiana ‘Rubra’ tworzy duże czerwone liście i czerwonawe pędy. Okazały wilczomlecz, o kandelabrowym pokroju, tworzy oryginalną dekorację przestronnych pomieszczeń oraz tarasów. W warunkach domowych nie kwitnie. Wymagania uprawowe dotyczą umiarkowanego podlewania oraz nasadzenia w podłożu dla kaktusów.

Wilczomlecz piękny, poinsecja nadobna (Euphorbia pulcherrima) znany jest pod potoczną nazwą gwiazda betlejemska. Roślina wywodzi się z tropikalnych lasów Ameryki Środkowej. Czerwone 15-cm podsadki pojawiają się w listopadzie, by w całej okazałości ozdobić kwiat doniczkowy w okresie świątecznym. Pielęgnacja poinsecji polega na wiosennym przycięciu pędów. W maju należy przesadzić kwiat do świeżej ziemi, o odczynie pH  gleby 6,5. po pojawieniu się nowych pędów, wilczomlecz zasilamy raz w tygodniu płynnymi nawozami i obficie podlewamy, jednocześnie chroniąc roślinę przed bezpośrednim nawożeniem.

Wilczomlecz lśniący (Euphorbia millii) nazywany jest koroną cierniową,ze względu na kolce, pokrywające pędy. Roślina przypomina kaktus, od którego różni ją biały trujący sok, obecny w tkankach. Wilczomlecz wywodzi się z Madagaskaru. Jego ozdobą są liczne żółte lub czerwone przykwiatki, utrzymujące się na pędach od lutego do lipca. Hodowla wilczomlecza wymaga zapewnienia suchego powietrza oraz słonecznego i ciepłego stanowiska. Euphorbia millii jest długowiecznym sukulentem.

ikona podziel się Przekaż dalej