Jesion mannowy (Fraxinus ornus) - wymagania, uprawa, pielęgnacja

Jesion mannowy (Fraxinus ornus) – wymagania uprawowe efektownej rośliny

Jesion mannowy w stanie naturalnym występuje na obszarze śródziemnomorskim. Może osiągnąć około 20 m wysokości. W Polsce przybiera formę okazałego krzewu lub małego drzewa o kulistej koronie, dorastającego do około 10 m wysokości. Charakterystycznymi wyróżnikami gatunku, oprócz pachnących białych kwiatów, są czerwonawe młode pędy oraz omszone pąki. Zielone liście są omszone na spodniej części blaszki liściowej, wzdłuż głównego nerwu. Jesienią przebarwiają się na żółto. Kwiaty pojawiają się po ukazaniu się liści. Zebrane są w 12 -15-cm wiechy, zdobiące końce pędów. Owocem są wąskie skrzydlaki, osiągające do 2,5 cm długości. Jesion mannowy swoją nazwę zawdzięcza gęstemu sokowi, który wypływa z naciętych gałązek i pni. Krzepnąca wydzielina - manna znajduje zastosowanie w medycynie.

Jesion mannowy jest ciepłolubny i może marznąć w czasie zimowych spadków temperatury. Najlepiej udaje się hodowla jesionu w zachodnich cieplejszych rejonach kraju. Zaletą drzewa jest zdolność do szybkiej regeneracji pędów, uszkodzonych przez mróz. Rośliny sadzimy na ciepłych słonecznych stanowiskach, osłoniętych przed zimnymi podmuchami wiatru, na glebach umiarkowanie wilgotnych, wapiennych i przepuszczalnych. Jesion jest odporny na zanieczyszczenia powietrza. Dobrze znosi susze, a zabiegi pielęgnacyjne polegają na zasilaniu drzew organicznymi nawozami.

Fraxinus ornus znajduje zastosowanie w ogrodach różnego typu, sadzony jest w parkach i dekoruje miejskie skwery. Popularną odmianą jest karłowy jesion mannowy ‘Mecsek’. Dorasta do 5 m wysokości, a jego ozdobą są zarówno kremowobiałe pachnące kwiaty, zebrane w wiechy, jak i błyszczące ciemnozielone liście, z niebieskawą poświatą. Jesion tej odmiany jest również ciepłolubny. Preferuje żyzne, lekko kwaśne i umiarkowanie wilgotne gleby. Wspaniale prezentują się drzewa ‘Mescek’ nasadzone w szpalerach lub jako efektowne solitery, w przydomowych ogrodach i w przestrzeni publicznej.

Jesion – najciekawsze gatunki

Jesion wyniosły Fraxinus excelsior – jest potężnym drzewem, osiągającym nawet 40 m wysokości. Ciemnozielone piłkowane liście liście pojawiają się wiosną, gdy minie zagrożenie przymrozkami, na które liście są wrażliwe. Wiosną można zaobserwować duże czarne pąki, o stożkowatym kształcie. Gatunek znajduje zastosowanie w parkach, do obsadzania szerokich alei i jako efektowny soliter. Cenione jest drewno jesionowe, wykorzystywane, np. w meblarstwie i do produkcji sprzętu sportowego. Wymagania uprawowe dotyczą nasadzenia rośliny w żyznej, umiarkowanie wilgotnej ziemi. Sprawdź także więcej informacji w tym artykule o jesionie wyniosłym.

Jesion pensylwański Fraxinus pennsylvanica – charakteryzuje się zwisającymi dolnymi gałęziami,wymykającymi się z okrągłej korony. Dekoracyjne zielone liście na spodniej części blaszki są omszone. Drzewo w polskich warunkach dorasta do 15 m wysokości. Uprawa drzewa nie przedstawia trudności, należy jedynie ograniczyć rozwój siewek poza uprawą, bowiem gatunek jest inwazyjny i wypiera rodzime rośliny z ich naturalnych siedlisk. Jesion odporny jest na zanieczyszczenia powietrza, dobrze rośnie w każdym podłożu, na stanowisku słonecznym i lekko zacienionym. Z początkiem jesieni liście jesionu przebarwiają się na żółto, rozjaśniając ogród. Drzewo wygląda wyjątkowo pięknie na tle ciemnozielonych iglaków i w sąsiedztwie przebarwiających się na czerwono i pomarańczowo drzew liściastych, takich jak klon czerwony Acer rubrum, drzewo dorastające do 20 m wysokości oraz niektóre dekoracyjne krzewy.