Śliwa

Śliwa - odmiany, sadzenie, uprawa, szkodniki, cięcie, porady

Niemal w każdym przydomowym ogrodzie czy sadzie rośnie co najmniej jedno drzewko owocowe. Pośród najpopularniejszych owoców na pewno najdziemy śliwkę, która jest symbolem drugiej części lata. Wbrew pozorom są nie tylko fioletowe, ale i żółte, zielone, czerwone. Obecnie odmian jest bez liku. Podpowiemy jak uprawiać śliwę oraz jakie odmiany sprawdzą się na jakie przetwory najlepiej. 

Śliwy (łac. Prunus) w ogrodzie- uprawa i wymagania

Śliwy należą do jednych z najchętniej uprawianych drzew owocowych w  Polsce. Nie ma wątpliwości. Śliwki lubimy, bo mają pyszny smak, właściwości prozdrowotne i mają zastosowanie na liczne przetwory.

Śliwa to nieduże drzewo lub czasem krzew. Zależnie od odmiany dorasta do 10 metrów. Pierwszym siedliskiem śliwy był rejon Kaukazu oraz Azji Mniejszej. Roślina odznacza się zmiennością liści w zależności od umiejscowienia na drzewie. Wiosną (marzec- kwiecień) zakwita ukazując nam białe lub lekko różowe kwiaty. Owocuje na 3-4 rok od posadzenia. Zbiory przeprowadza się od lipca do października.

Trzeba wiedzieć, że śliwa to drzew owocowe o niezbyt rozbudowanym systemie korzeniowym. Co z tym idzie – są wrażliwa na niedostatki wody w glebie oraz  wszelkie niedobory składników odżywczych. Konieczne będzie jej regularne nawożenie. Preferuje stanowisko słoneczne, ciepłe i wolne od przeciągu. Nie poleca się jej sadzić na otwartej przestrzeni ogrodu czy sadu w pojedynkę. Śliwa najlepiej będzie owocować na glebie żyznej, próchniczej i lekko wilgotnej.

Jest odporna na mróz, jednak część pędu może nie przetrwać powyżej – 25 st. C. Nie poleca się także sadzić śliwy w częściach kraju gdzie średnia roczna ilość opadów jest większa. Owoce mogą wówczas gnić.

Śliwa jako krzew

Mało kto wie, że jedna z odmian śliwy to krzew. Jest nim Śliwa Tarnina - krzew z rodziny różowatych z cierniami na pędach. Dorasta do 3 metrów. Ma wzniesiona formę i najczęściej wykorzystuje się ją jako żywopłot. Roślina także owocuje (małe, fioletowe kuleczki), ale późno - miedzy wrześniem a październikiem. W przeciwieństwie do innych odmian ma niewielkie wymagania glebowe. Urośnie nawet na glebach piaszczystych czy gliniastych. Stanowisko powinno być słoneczne, lecz w półcieniu także się przyjmie. Roślina w pełni mrozoodporna.

Owoce tarniny są jadalne, lecz bardzo kwaśne, przez co najczęściej robi się z nich tylko soki i nalewki. Mają wiele węglowodanów, witaminy C, karotenu itp. stąd sok z tarniny traktowany jest jako prozdrowotny w okresie przeziębień.

Pielęgnacja śliwy- nawożenie i cięcie

Podstawowym zabiegiem dla tych, którzy mają śliwy w ogrodzie lub sadzie jest nawożenie rośliny. Niestety są bardzo „łakome” w składniki dlatego jest to konieczne.  Najważniejszy będzie azot.  W okolicy wczesnej wiosny należy zasilić śliwę nawozem wielkoskładnikowym np. w postaci granulatu w składzie z azotem. Nawozić aż do końca czerwca. Nie dłużej, ponieważ zaburzy procesy korzeniowe i zimą będzie ciężko przetrwać drzewom.

Drugim zabiegiem istotnym dla śliwy jest cięcie. Robi się to pierwszy raz wiosną po posadzeniu. Nie ma znacznie czy sadziliśmy  je jesienią czy wiosną. W sytuacji, gdy drzewko ma tylko pojedynczy pęd to przycinamy go na wysokości ok. 60-70 cm nad ziemią. Kiedy ma już kilka pędów to największe tniemy o 30%. Te będą w przyszłości tworzyły formę dla korony drzewa. Resztę tniemy na 50 cm nad ziemią. Następnej wiosny przez dwa sezony wybieramy inne 2-3 pędy i tniemy podobnie. W przyszłości i one będą tworzyć koronę. Prawidłowo powinna liczyć 7 konarów.

Cenną poradą jest to, iż pędy powinny być odginane tak, żeby z tzw. przewodnikiem tworzyły prawie kąt prosty. Można to robić  za pomocą jakiś obciążników. To też spowoduje, że konary wzmocnią się i nie będzie im straszny nadmiar owoców.

Choroby i szkodniki, jakie mogą zagrażać śliwie

• Szarka czyli ospowatość śliwy - po czym poznać, że drzewko zostało zaatakowane przez ten wirus? Na liściach widać  żółte, okrągłe plamy. Zaś na owocach fioletowe i charakterystycznie wgłębione plamy. Miąższ robi się czerwonawy, traci wilgoć i zawierać drobiny stwardniałej gumy. Za powstanie tej choroby odpowiada obecność mszyc. Odmiana węgierka i opla są bardziej odporne na szarkę.
• Grzybowa choroba, czyli Torbiel śliwy - owoce robią się zdeformowane i przerośnięte. Ponadto pokrywa je szary nalot. We wnętrzu brak pestki. Z chorobą związana jest nadmierna wilgoć. Najmniej podatna na schorzenie jest Renkolda, Węgierka i Amerys.
• Choroba grzybowa - srebrzystość liści - liście maja srebrno-szary kolor, kora drzewa ciemnieje i korkowacieje. Zaś skórka odchodzi od owocu.  Rozwój choroby związany jest z uszkodzeniami mechanicznymi kory. Zapobieganie polega na ostrożnym i właściwym cięciu pędów. Ewentualne rany zabezpieczać.
• Choroba grzybowa - brunatna zgnilizna drzew  (monilioza) - owoce brunatnieją oraz pokrywa je brodawkowaty nalot. Śliwki wyglądają niczym mumie. Schorzeniu sprzyja na pewno wilgotna i ciepła pogoda.

Odmiany śliwy

Śliwki  spożywamy na surowo oraz pod postacią licznych przetworów od konfitur, dżemów, powideł, przez marynaty, suszenie po kompot. Śliwki zawierają liczne właściwości prozdrowotne. Wśród nich najczęściej wymienia się  schorzenia związane z układem pokarmowym. Odmian jest wiele. Jakie odmiany wybrać na najlepsze powidła? Jakie na suszenie owoców? Te i więcej pytań nie zostanie bez odpowiedzi.

Na powidła najlepszą odmianą będzie śliwka węgierka. Owoce są bardzo ciemne i średniej wielkości. Mają fioletowy kolor. Mają cierpki smak. Ta odmiana ma twardsze owoce, dlatego nie rozpadną się podczas długiego procesu smażenia powideł. To jedna z najstarszych odmian śliwy. Owoce mają elipsoidalny, jajowaty kształt i są średniej wielkości. Śliwki węgierki świetnie sprawdzą się jako wędzone lub w occie.

Kolejną najbardziej znaną odmianą śliwki w Polsce jest mirabelka. Ma malutkie, okrągłe  i nie fioletowe, a żółte owoce. Są słodko- kwaśne. Zachowuje liczne wartości nawet podczas długiej obróbki termicznej. Mirabelka nada się najlepiej na kompoty, soki i nalewki.

Renklody to nazwa niemal czarnych, dużych i okrągłych śliwek. Ich miąższ jest bardzo soczysty i słodki. Miąższ trudno odchodzi od pestki. Będą dobre na kompoty i dżemy. Ponadto także na marynaty do mięs.

Odmiana Lubaszka ma nie duże owoce o ciemnogranatowym odcieniu z wyraźnym nalotem. Miąższ jest zielony, a smak dość kwaskowaty.  Odmiana bardzo odporna na mróz. Sprawdzi się jako dodatek do mięs. Można też z nich zrobić dodatek do ciast lub wykorzystać na konfitury i dżemy.

Opal to odmiana z żółto-fioletową skórką.  Miąższ jest żółty oraz bardzo soczysty. Bardzo łatwo jest go oddzielić od pestek. Najczęściej stosowane są do deserów, jednak świetnie sprawdzą się jako przetwory i jako składnik kompotów. Nada się też do suszenia.

Odmiana jaką jest śliwka brzoskwiniowa m żółto-różowy kolor. Jest dość duża. Polecana do wypieków, powideł i dżemów.

Dodatki do przetworów ze śliwek

Śliwki są wyborne same w sobie. Jednak można je wzbogacać różnymi dodatkami smakowymi. Najczęściej sięgamy po:

• cynamon,
• kardamon,
• goździki,
• ziele angielskie,
• kakao,
• miód,
• rum.

Do przetworów można też dodać innych owoców np. gruszki, czy jabłka.

Śliwa jest rośliną przybierającą formę drzewa lub krzewu. Jej naturalnym środowiskiem są ciepłe i umiarkowane strefy półkuli północnej. Obecnie na całym świecie występują liczne odmiany owocowe oraz ozdobne. W naszym kraju największą popularnością cieszy się śliwa węgierka. Nadchodzi, więc odpowiednia pora by poznać inne, ciekawe gatunki. Śliwa mirabelka i śliwa renkloda to tylko początek.

Śliwa węgierka i inne odmiany

Śliwa węgierka występuje w wielu ciekawych odmianach. Zanim przejdziemy do ich opisu, poświęcimy nieco miejsca uprawie tej rośliny. Sadzenie najlepiej przeprowadzać jesienią, choć można to też zrobić wiosną. W tym drugim terminie konieczne będzie obfite podlewanie. Śliwa węgierka najlepiej rozwija się w miejscach nasłonecznionych i osłoniętych przed wiatrem. Na takich stanowiskach może dorosnąć do 10 metrów wysokości. Do tego jednak jest potrzebna odpowiednia ziemia. Węgierka rośnie na różnych typach gleby, wszystko zależy od odmiany. Jednakże najbardziej lubi podłoża lekko kwaśne, żyzne, przepuszczalne i bogate w wapń. Do tego ziemia powinna być umiarkowanie wilgotna.

Węgierka wchodzi w skład grupy śliw domowych. Cieszy się popularnością, lecz na rynku można odnaleźć inne przedstawicielki tej grupy. Jedną z nich jest śliwa mirabelka. Może dorastać do 6 metrów wysokości. Wytwarza niewielkie, słodkie owoce o żółtej lub czerwonej barwie. Śliwa mirabelka preferuje nasłonecznione stanowiska, lecz wyrośnie również w półcieniu. Jest mrozoodporna, ale z powodu płytkiego systemu korzeniowego źle znosi suszę. Śliwa mirabelka oprócz smacznych owoców oferuje dekoracyjny pokrój. Takie same walory prezentuje śliwa renkloda.

Śliwa renkloda występuje w dwóch odmianach, pierwsza to ulena a druga althana. Pierwsza pochodzi z Francji druga zaś z Czech. Obie wytwarzają duże, soczyste owoce. Co ważne, plony dojrzewają stosunkowo wcześnie, końcem sierpnia lub początkiem września. Śliwa renkloda ulena silnie się rozrasta i jest odporna na mróz oraz choroby. Odmiana althana to drzewo bardziej wrażliwe na niskie temperatury. Jego zaletą jest to, że nie poddaje się chorobom. Patrząc pod kontem odporności to do altany i uleny bardzo podobna jest śliwa stanley.

Śliwa herman, stanley i śliwa president

Śliwa stanley została wyodrębniona na początku XX wieku. Wytwarza smaczne, deserowe owoce, które dojrzewają we wrześniu. Drzewko silnie rośnie tylko w pierwszym roku po posadzeniu. Śliwa stanley jest odmianą samopylną i plenną, która może przemarzać. Jak już wspomnieliśmy powyżej, śliwa stanley nie jest podatna na choroby. Na koniec warto jeszcze pokrótce opisać dwie deserowe odmiany. Pierwsza z nich to śliwa herman natomiast druga to śliwa president. Owoce pierwszej z wymienionych dojrzewają w drugiej połowie lipca. Na dojrzałe plony drugiej trzeba czekać do września.

Śliwa herman odznacza się umiarkowanym wzrostem. Warto sprowadzić ją do ogrodu gdyż jest odporna na przymrozki. Ewentualnym minusem jest to, że może zostać zaatakowana przez choroby. Najczęściej występująca jest szarka wywoływana przez wirus ospowatości śliwy. Śliwa herman świetnie sprawdza się w naszym klimacie. Zawdzięczamy to jej europejskiemu pochodzeniu. Opisywane drzewko jest odmianą wyhodowaną w Szwecji.

Czas na ostatni podgatunek deserowy a jest nim śliwa president. Odznacza się umiarkowanym wzrostem i dość wąską koroną. Dopiero, gdy pojawiają się owoce korona staje się rozłożysta. Pozostając przy owocach, są one owalne w fioletowym lub bordowym kolorze. Można je bez problemu przechowywać w chłodni. Śliwa president jest bardzo popularna w Europie Zachodniej. Oznacza to, że również w Polsce można spotkać ja w sadach i przydomowych ogrodach.

Śliwa ozdobna i jej odmiany – śliwa wiśniowa

Śliwa ozdobna to roślina, która łączy w sobie dwie cechy. Rodzi jadalne owoce a do tego ma większe walory dekoracyjne niż odmiany typowo jadalne. Najpopularniejszą przedstawicielką tej grupy jest śliwa wiśniowa znana też, jako śliwa ałycza. Naturalnie występuje w Azji Zachodniej, Środkowej i południowo-wschodniej Europie. Śliwa wiśniowa może dorastać do 8 metrów wysokości. Ma bardzo dekoracyjną, owalną koronę. Preferuje stanowiska nasłonecznione ewentualnie lekko zacienione.

Śliwa ałycza najlepiej rozwija się na ziemiach przepuszczalnych i bogatych w wapń. Tej odmiany nie należy sadzić na glebach zimnych i podmokłych. Śliwa wiśniowa jest odporna na niskie temperatury pod warunkiem, że zapewni się jej stanowisko osłonięte przed wiatrem. Wtedy też na drzewie pojawią się drobne, twarde owoce. Na koniec opisu warto wspomnieć, że śliwa ałycza to tylko jedna z odmian dekoracyjnych. W tej kategorii bardzo ciekawa jest też śliwa nigra.

Śliwa nigra to niewielkie drzewo charakteryzujące się owalną koroną. Maksymalnie dorasta do 10 metrów wysokości. W okresie kwitnienia wytwarza ciemnoróżowe kwiaty wspomagane prze purpurowe liście. Co ważne, śliwa nigra swoje walory dekoracyjne zachowuje przez cały okres wegetacji. Do tego pojawiają się na niej jadalne owoce osiągające 3 cm średnicy. To nie jedyne zalety tego drzewa. Śliwa nigra może rosnąć samodzielnie, ale też sprawdza się nasadzona, jako żywopłot.

Inne ciekawe gatunki – śliwa japońska, śliwa tarnina, śliwa brzoskwiniowa

Nie tylko wspomniana powyżej śliwa ałycza wprowadza ciekawe akcenty do ogrodu. Istnieją jeszcze inne gatunki. Czasem są to wręcz egzotyczne rośliny. Jedną z nich jest śliwa japońska. W naszym kraju jest jeszcze mało popularna. Wbrew swojej nazwie, to drzewo wywodzi się z Chin. Tam też występuje w stanie dzikim. Śliwa japońska może dorastać do 3-5 metrów wysokości. Jej owoce są sercowate lub owalne i oczywiście jadalne. Ma gładkie pędy, długie liście i atrakcyjny pokrój. Ta roślina występuje w kilku odmianach. Może być to śliwa japońska shiro, santa rosa lub angeleno. Przed nami kolejny podgatunek, czyli śliwa brzoskwiniowa.

Śliwa brzoskwiniowa nie należy do największych drzew. Zazwyczaj dorasta do około 5 metrów wysokości. Jednakże ma dużą, kulistą koronę, zatem potrzebuje sporo miejsca do rozwoju. Na pędach rozwijają się eliptyczne, ciemnozielone liście. W kwietniu śliwa brzoskwiniowa rozpoczyna kwitnienie. Pojawiają się wtedy duże białe kwiaty. Tymczasem owoce dojrzewają na przełomie lipca i sierpnia. Ta śliw ozdobna owocuje obficie i nie jest wymagająca w uprawie. Podobnie jak ostatnia odmiana na nasze liście, którą jest śliwa tarnina.

Śliwa tarnina to w zasadzie nieduży krzew dorastający do 3 metrów wysokości. W Polsce występuje naturalnie na polach i skrajach lasów. Odznacza się wzniesionym pokrojem, jej gałęzie rozrastają się ku górze, ale też na boki. Śliwa tarnina przyozdabia się białymi kwiatami jeszcze przed zawiązaniem liści. Do tego dochodzą jadalne, choć kwaśne owoce. Zawarte w nich pestki są trujące. To wszystkie podstawowe informacje o roślinach z grupy purnus. Niezależnie od tego czy jest to śliwa ozdobna czy typowo owocowa, warto mieć ją w ogrodzie lub sadzie.

Śliwy powinny znaleźć swoje miejsce w ogrodzie. Owoce tych wciąż niedocenianych drzew pestkowych dostarczają naszemu organizmowi soli mineralnych, pektyn i witamin, zwłaszcza A, B1 i E. Zawierają niewiele kalorii, co docenią osoby walczące z nadwagą. Mają również właściwości lecznicze. Śliwki możemy spożywać w różnych postaciach: świeże - prosto z drzewa oraz przetworzone - suszone, w powidłach, kompotach i dżemach. Smakosze doskonale wiedzą, że nic tak nie smakuje, jak popołudniowa kawa i pachnące ciasto ze śliwkami. Przeczytaj, jak przebiega uprawa i pielęgnacja śliwy.

Uprawa i pielęgnacja śliwy

Śliwa lubi klimat ciepły i wilgotny. Drzewa sadzimy na słonecznych stanowiskach, o podłożu umiarkowanie wilgotnym, przepuszczalnym i żyznym. Pod śliwy nie nadają się zbyt niskie stanowiska, w których mogą tworzyć się zastoiska mrozowe. W takich miejscach mogą przemarzać kwiaty, pojawiające się na śliwach znacznie wcześniej niż na innych drzewach owocowych.

Rozstawa młodych drzew zależy od sposobu nasadzenia. Śliwy wolno rosnące sadzimy w rozstawie 5 x 5 m lub 5 x 4 m oraz 4 x 4 m. Jeśli planujemy utworzenie szpaleru, możemy nasadzić drzewa nieco gęściej – 4 x 4 m, 4 x 3 m oraz 3,5 x 3 m.

Śliwy zasilamy podobnie jak jabłonie. Co kilka lat warto zastosować obornik lub kompost. Od marca do maja możliwe jest nawożenie nawozami mineralnymi o przedłużonym działaniu. Nawożenie ekologiczne umożliwia zasilanie roślin bez obecności środków chemicznych. Przeprowadzamy je w marcu, od maja do czerwca oraz od połowy września do połowy października. Nawożenie jesienne, z dużą zawartością potasu i magnezu, odbywa się od połowy sierpnia do końca października. Zabiegi tego typu pozwalają drzewom przygotować się do zimy.

Dokuczliwymi schorzeniami śliwy są choroby grzybowe:

• torbiele śliwy – objawiające się w postaci zniekształconych owoców, o szorstkiej skórce i bezpestkowym łykowatym wnętrzu,
• brunatna zgnilizna drzew pestkowych – prowadząca do zamierania pędów kwiatowych i liści. W późniejszym terminie następuje nawrót dolegliwości – na gnijących owocach pojawia się szary nalot.

Chorobom grzybowym sprzyja wilgotna pogoda. Porażone owoce, liście i pędy należy usuwać i palić. Roślinom zapewnić przewiewne warunki rozwoju, by rozwiać zastałe wilgotne powietrze.

Gatunki i odmiany śliwy

Najczęściej spotykane odmiany śliwy

Śliwa – Prunus, z rodziny Rosaceae – wytworzyła ponad 30 gatunków drzew pestkowych. Prawie wszystkie uprawiane w Polsce odmiany śliwy, należą do gatunku Prunus domestica, - śliwa domowa. Początek roślinie dała tarnina i śliwa wiśniowa, ałycza. Na obszarach Azji, na Kaukazie, w Iranie, w Grecji oraz w Jugosławii spotyka się zdziczałe drzewa, dorastające do 11 m wysokości. Wydłużone owoce przybierają kolory zielone, żółte, pomarańczowe, czerwone i granatowe.

Śliwa tarnina Prunus spinosa powszechnie występuje w całej Europie. Jest ciernistym krzewem, dorastającym do 3 m wysokości. Tarnina wytwarza granatowosine kuliste owoce z niebieskim nalotem. Cierpkie śliwki mają właściwości lecznicze, od najdawniejszych czasów wykorzystywane w medycynie ludowej. Po przemrożeniu można wykorzystywać je do celów kulinarnych.

Śliwa domowa dzieli się na trzy główne typy, w skład których wchodzą: śliwa węgierka, renkloda i śliwa okrągła oraz śliwa jajowa. Do czwartego typu zalicza się mirabelki i lubaszki, uprawiane w naszym kraju w niewielkich ilościach.

Śliwa węgierka i jej odmiany

W ogrodzie najlepiej sprawdza się uprawa drzew owocowych, które odznaczają się odpornością na choroby i obfitym owocowaniem.

• Śliwa Węgierka ‘Wczesna’ – owoce pojawiają się w połowie sierpnia. Są średniej wielkości, ostro zakończone, o ciemnogranatowym wybarwieniu, z woskowym niebieskim nalotem. Śliwka węgierka jest smaczna, ma żółty miąższ i łatwo odchodzący od pestki. Okazałe drzewo, o wysokiej stożkowatej koronie, każdego roku obficie owocuje. Jest wytrzymałe na mróz.
• Śliwa Węgierka ‘Zwykła’ – pochodzi z Azji Mniejszej, a do Europy przywędrowała w XVII wieku. Drzewo tworzy szeroko jajowate korony, a średniej wielkości owoce dojrzewają od końca września do połowy października. Charakteryzują się owalnym lub odwrotnie jajowatym kształtem oraz granatową lub fioletową barwą, z niebieskim woskowym nalotem. Dojrzała śliwka węgierka ma bardzo smaczny słodki miąższ, koloru złotożółtego i zielonożółtego. Nadaje się na do wyrobu powideł i na śliwki suszone. Uprawa tej odmiany śliwy udaje się na stanowiskach wilgotnych i żyznych. Najczęściej do szczepienia wykorzystywana jest śliwa wiśniowa. Roślina wrażliwa jest na mróz.

Śliwa renkloda

• Renkloda ‘Ulena’ – drzewo tworzy okrągłą koronę. Śliwa należy do odmiany obficie owocującej i średnio wytrzymałej na mróz. Śliwki pojawiają się w połowie sierpnia. Są duże, kuliste, o złotożółtej skórce, z woskowym nalotem. Śliwa renkloda jest bardzo smaczna, jej miąższ wyróżnia się złocistożółtym kolorem. Uprawa udaje się na żyznych i przepuszczalnych glebach.
• Renkloda ‘Zielona’ - to śliwa o kulistej koronie, osiągająca średnią wysokość. Śliwki dojrzewają pod koniec września i na początku września. Owoce pękają i gniją w czasie utrzymującej się deszczowej aury. Słodki smak i miękki miąższ wabią osy. Kuliste owoce tej odmiany śliwy mają żółtozielony kolor, z białymi cętkami. Pestka łatwo oddziela się od miąższu.

Jakie jeszcze śliwy są godne uwagi w uprawie?

Śliwa jajowa

Śliwa jajowa ‘Żółta’ - w Polsce jej uprawa udaje się w cieplejszych rejonach kraju, na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych, o obojętnym pH. Sadzenie śliwek najlepiej przeprowadzić na słonecznych stanowiskach, co jest warunkiem uzyskania najsmaczniejszych owoców. Duże jajowate owoce pokrywa żółta gładka skórka, z ciemnożółtym rumieńcem. Pestka dość trudno oddziela się od miąższu. Pielęgnacja rośliny polega na zapewnieniu drzewom osłoniętego i słonecznego miejsca, które sprzyja szybkiemu wysychaniu liści po deszczach. Deszczowa pogoda jest przyczyną gnicia śliwek.

Śliwa japońska

Śliwa japońska ‘Kometa’ – odmiana dorasta do 4,5 m wysokości. Sadzenie śliwek przeprowadza się na słonecznych stanowiskach, o podłożu umiarkowanie wilgotnym, żyznym, o obojętnym odczynie pH. Czerwone owoce, średniej wielkości, o średnicy około 2,5 cm, pojawiają się w okresie od 2-3 lat po posadzeniu, na początku sierpnia. Śliwa japońska tej odmiany odporna jest na mróz. Pielęgnacja młodych drzewek polega na przycinaniu gałązek o 1/3 długości, co pozwala utrzymać ładny kształt korony. Odmiany śliwy japońskiej obficie owocują, ale śliwki dojrzewają w różnych terminach, dlatego ich zbiór odbywa się kilkakrotnie. Owoce wyróżniają się soczystym miąższem, o żółtym zabarwieniu i słodkokwaskowym smakiem. Pestka trudno oddziela się od miąższu.

Śliwa ‘Amers’

Prunus domestica ‘Amers’ –należy do odmiany śliwy szybko rosnącej,osiągającej do 5 m wysokości. Drzewo w maju obsypane jest białymi kwiatami, a fioletowe śliwki można zbierać pod koniec września. Śliwę ‘Amers’ sadzimy na stanowisku słonecznym, w ziemi umiarkowanie wilgotnej, żyznej i przepuszczalnej. Po posadzeniu, młode drzewka mocno podlewamy. Pielęgnacja rośliny nie jest skomplikowana. Zalecane jest nawożenie preparatami o przedłużonym działaniu, kompostem oraz zastosowanie biohumusu. W okresie wiosennym warto przeprowadzić oprysk rośliny, zabezpieczający ją przed szkodnikami i chorobami. Pielęgnacja śliwy polega również na przycinaniu słabych pędów i gałęzi skierowanych do środka korony, co sprzyja zdrowemu owocowaniu. Śliwa ‘Amers’ jest całkowicie mrozoodporna.

Śliwa ‘President’

Prunus domestica ‘President’ – śliwa należy do późnej odmiany. Owoce dojrzewają w październiku, dlatego najlepiej udaje się uprawa rośliny w cieplejszych rejonach kraju. Młode drzewka sadzimy na stanowiskach słonecznych i umiarkowanie wilgotnych. ‘President’ preferuje gleby żyzne, o obojętnym odczynie pH. Docelowo drzewo dorasta do 3 m wysokości. Duże śliwki, o zabarwieniu fioletowo brunatnym, pokrywa woskowy nalot. Słodkokwaśny miąższ owoców łatwo oddziela się od pestki. Pielęgnacja polega na wiosennym przycinaniu słabych pędów. Rozwojowi śliwy sprzyja nawożenie kompostem i nawozami o przedłużonym działaniu.

Śliwa kolumnowa – na tarasy i balkony

Śliwa kolumnowa ‘Imperial’

Drzewko nadaje się do uprawy w donicach. Dorasta do 3,5 m wysokości, ozdabiając tarasy interesującym kolumnowym pokrojem oraz fioletowymi owocami. Śliwki dojrzewają w połowie sierpnia. Można delektować się ich słodkim smakiem, zjadając owoce bezpośrednio zerwane z drzewa lub wykorzystując je na domowe przetwory i desery. Żółty miąższ z łatwością odchodzi od pestek. Roślina preferuje słoneczne stanowiska oraz podłoże umiarkowanie wilgotne, żyzne, o obojętnym odczynie pH. Zalecane jest nawożenie śliwy preparatami wieloskładnikowymi, o przedłużonym działaniu.

Śliwa kolumnowa ‘Fruca’

Obsypana jest śliwkami już pod koniec lipca, zdobiąc tarasy smukłym pokrojem i obfitością granatowych owoców. Miąższ, o słodkim smaku, łatwo oddziela się od pestki. Śliwki nadają się do bezpośredniej konsumpcji oraz na smaczne domowe wyroby.