Śnieguliczka biała

Śnieguliczka biała - opis, charakterystyka, sadzenie, pielęgnacja, właściwości trujące

Śnieguliczka biała należy do krzewów ozdobnych, której wygląd oraz charakterystyka sprawiają, że bardzo ładnie wygląda przez cały rok zarówno w parkach, obszarach zieleni, jak i prywatnych, przydomowych ogrodach. Decydując się na uprawę tego rodzaju krzewu, warto zapoznać się z takimi aspektami, jak opis śnieguliczki i jej cech charakterystycznych, wymagań i sposobów uprawy, rozmnażania oraz poznać jej właściwości trujące.

Jeśli szukasz więcej inspiracji na liściaste krzewy i nie tylko, sprawdź także nasz artykuł: Najlepsze krzewy ozdobne do twojego ogrodu.

Opis śnieguliczki i jej charakterystyka

Odmiany śnieguliczki białej

Śnieguliczki (symphoricarpos) to niezwykłe krzewy ozdobne o pięknych wiosennych kwiatach oraz owocach utrzymujących się od jesieni do zimy, dzięki czemu często wykorzystuje się je między innymi do bukietów. Istnieje około 17 gatunków śnieguliczki. Charakterystyka tego gatunku podaje, że w Polsce najbardziej znane odmiany to śnieguliczka biała (symphoricarpos albus), śnieguliczka koralowa (symphoricarpos orbiculatus), śnieguliczka chenaulta (symphoricarpos ×chenaultii) oraz śnieguliczka doorenbosa (symphoricarpos doorenbosii).

• Śnieguliczka doorenbosa to połącznie śnieguliczki chenaulta i śnieguliczki koralowej. Ten krzew kwitnie na całej długości pędów, które rosną gęsto wyprostowane i wzniesione. Nawet po opadnięciu liści wygląd żywopłotu stworzonego z tej odmiany śnieguliczki zwraca uwagę swoją atrakcyjnością. To popularne ozdobne krzewy.
• Śnieguliczka chenaulta to również krzew mieszany, który jest nieco podobny do śnieguliczki koralowej, różni się od niej mniejszymi i delikatniejszymi liśćmi o niebieskawozielonym zabarwieniu. Owoce tego gatunku są bardzo małe, koloru białego w czerwone kropki, młode pędy zaś posiadają gęste owłosienie dzięki czemu śniegulka chenaulta uznawana jest za najatrakcyjniejszą odmianę symphoricarpos.
• Śnieguliczka koralowa – dorasta do 2 m wysokości, ma wygięte łukowato pędy i drobne liście pokryte od spodu włoskami, które późną jesienią stają się czerwone. Ten gatunek kwitnie żółto-białymi kwiatami zebranymi w kątach liści od czerwca do sierpnia, a następnie na krzewach pojawiają się różowe lub czerwone, niewielkie owoce. Śnieguliczka koralowa należy do odmiany o niewielkiej tolerancji podłoża. Ciekawym krzewem jest także perukowiec podolski. Więcej na jego temat przeczytasz w tym artykule.
• Śnieguliczka biała – najbardziej popularna odmiana śnieguliczki, którą można spotkać zarówno w lasach, parkach, przestrzeniach miejskich, jak i z powodzeniem wyhodować we własnym ogrodzie. Doskonale nadaje się na żywopłot, ma niewielkie wymagania glebowe, nie potrzebuje wielu zabiegów pielęgnacyjnych a piękne wiosenne kwiaty i jesienno-zimowe owoce stanowią ozdobę od czerwca do zimy.

Opis śnieguliczki białej

Śnieguliczka biała (symphoricarpos albus), zwana potocznie białojagodową, to jeden z gatunków krzewu ozdobnego śnieguliczki, który rośnie gęsty i wysoki oraz zrzuca liście na zimę. Należy do rodziny przewiertniowatych (caprifoliaceae) i posiada wzniesione cienkie, zwykle czterokanciaste oraz słabo rozgałęzione pędy. Te dosyć popularne krzewy liściaste pochodzą z Ameryki Północnej i można je spotkać na całej szerokości kontynentu. Również w Polsce śnieguliczka biała stanowi dość często spotykane krzewy ozdobne o charakterystycznych gąbczastych jagodach koloru białego, czerwonobiałego lub różowego, których utrzymujący się długo atrakcyjny wygląd przekonuje ogrodników do sadzenia ich w zielonych przestrzeniach miejskich, parkach czy przydomowych ogrodach. Również dlatego, że roślina ta jest stosunkowo łatwa w uprawie, szybko przystosowuje się do różnorodnych warunków i nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Dodatkowo tworzy bardzo liczne rozłogi i odrosty korzeniowe, co jest niezwykle pożądane w przypadku roślin przeznaczonych na żywopłoty. Sprawdź także, jakie krzewy na żywopłot warto wybrać.

Śnieguliczka biała (symphoricarpos albus) – charakterystyka

Prawie każdy opis śnieguliczki zaczyna się od wymiany najbardziej charakterystycznych w tym gatunku kulistych lub jajowatych owoców zwykle koloru białego, ale mogących również przybrać barwę czerwono-białą lub różową. To cecha, dzięki której każdy z nas wie o jaką roślinę chodzi. Śnieguliczki bowiem to popularne krzewy liściaste o niewielkich wymaganiach, które rosną zarówno w naturze dorastając do ok 2-3 metrów wysokości, jak i z chęcią są uprawiane w ogrodzie, jako idealna roślina na żywopłot, wtedy jednak nie przekraczają zwykle 1-2 metrów wysokości. Ponadto uwadze zasługują piękne liście, które stanowią istotną ozdobę tego krzewu. Duże i gładkie o kolorze ciemnozielonym przybierają kształt eliptyczny (na gałązkach z owocami) lub 3-klapowy (na pozostałych gałęziach) oraz dorastają do 4-6 cm długości. Młode liście oraz pędy mają dodatkowo niebieskawy nalot, względnie owłosienie, które z czasem jednak znika.

Żaden opis śnieguliczki nie może pominąć również faktu, że śnieguliczka biała pięknie kwitnie. Wiosenne kwiaty pojawiają się na początku czerwca i utrzymują na krzewach dość długo, bo aż do września. Blado-różowe, dzwonkowate kwiaty zebrane w kwiatostany na szczytach pędów są przy tym niezwykle miododajne. Stanowi to dodatkowy powód, dla którego śnieguliczka jest idealnym krzewem ozdobnym do uprawy w parkach, zieleniach miejskich, jak i w ogrodzie. Na jej niesamowity wygląd składają się piękne kwiaty oraz liście cieszące oko od wiosny do jesieni, a zaraz po nich równie urodziwe kuliste jagody.

Śnieguliczka biała (symphoricarpos albus) – sadzenie i rozmnażanie

Sadzenie śnieguliczki białej

Śnieguliczka biała dzięki niewielkim wymaganiom co do uprawy może być sadzona zarówno w miejscu o żyznej glebie i stałym dostępie słońca, jak i na skarpach i zboczach ubogich w składniki odżywcze, a także w półcieniu. Najlepiej sadzić ją wczesną wiosną lub jesienią, gdy ziemia jest najbardziej wilgotna a parowanie nie jest jeszcze intensywne, chociaż sadzonki wyhodowane, jako rośliny doniczkowe można też śmiało wysadzać od marca do listopada, kiedy gleba nie jest zamarznięta.

Sadzenie nie jest przy tym skomplikowane. Wystarczy najpierw odpowiednio przygotować ziemię poprzez dokładne jej odchwaszczenie, następnie wykopać dołek o średnicy ok. 30 cm i głębokości ok. 40 cm oraz wzruszyć ziemię wokół dołka, aby ułatwić korzeniom rozrost, a na koniec umieścić wcześniej dobrze namoczoną bryłę korzeniową w dołku, zasypać oraz obficie podlać. W celu zagęszczenia korony zaleca się wcześniejsze skrócenie pędów o 1/3.

Wymagania śnieguliczki białej

Niewielkie wymagania co do miejsca oraz gleby, jak i proste sadzenie oraz pielęgnacja śnieguliczki białej sprawiają, że jest to krzew liściasty bardzo chętnie wybierany przez ogrodników. Roślina ta należy bowiem do krzewów ozdobnych, które bardzo dobrze przystosowały się do naszych warunków klimatycznych, o czym świadczy przytoczony wyżej opis śnieguliczki białej. Jest to roślina, która łatwo się przyjmuje zarówno na stanowisku słonecznym, jak i półcieniu. Jednak jeśli chcemy, aby kwitła najobficiej oraz miała jak najwięcej owoców, najlepiej sadzić ją w miejscu, w który będzie pod stałym dostępem promieni słonecznych. Jeśli chodzi o podłoże, śnieguliczka preferuje gleby przepuszczalne, umiarkowane lub lekko suche, ale ładnie urośnie również w glebie niezbyt bogatej w składniki odżywcze. Dzięki temu stanowi ona krzew, który śmiało można posadzić w miejscu trudnodostępnym jak skarpa czy strome zbocze. Ponadto śnieguliczka jest rośliną odporną na mróz i zanieczyszczenia powietrza co czyni ją popularną w parkach oraz przestrzeniach miejskich. Więcej inspiracji na krzewy ozdobne zebraliśmy w tym miejscu.

Śnieguliczka biała – rozmnażanie

Pełny opis śnieguliczki białej to również charakterystyka sposobów rozmnażania rośliny. Rozmnażanie śnieguliczki białej może się odbywać na kilka sposobów. Powszechnie poleca się pozyskiwanie ukorzenionych odrostów korzeniowych wytwarzanych przez roślinę. Dokonuje się tego poprzez odcięcie odrostów od bryły korzeniowej śnieguliczki na przykład za pomocą ostrego szpadla. Tym sposobem można jednocześnie zahamować zbyt intensywny rozrost krzewu. W ten sposób pozyskuje się nowe sadzonki od połowy jesieni do wczesnej wiosny.

Innym sposobem rozmnażania śnieguliczki białej jest pozyskiwanie sadzonek zdrewniałych jesienią. Polega to na odcięciu jednorocznych lub dwurocznych zdrewniałych pędów i pocięciu ich na odcinki ok. 20 cm każdy. Cięcia dokonuje się pod oczkiem w dolnej części oraz nad oczkiem w górnej części sadzonki. Tak powstałe sadzonki zanurza się w ukorzeniaczu, a następnie wsadza w przepuszczalne, lekko wilgotne podłoże na jasnym miejscu. Po pewnym czasie, gdy sadzonki się ukorzenią można wysadzić je na miejsce stałe. Ten sposób rozmnażania śnieguliczki jest również możliwy wczesną wiosną. Zdrewniałe sadzonki pozyskuje się od grudnia do marca i wysadza wiosną, do tego czasu przechowując je w chłodnej piwnicy w wilgotnym piasku.

Śnieguliczkę białą można również rozmnażać z nasion, które pozyskuje się bezpośrednio z owoców. W jednej jagodzie śnieguliczki znajdują się zwykle dwa spłaszczone nasiona. Tak pozyskane siewki należy osuszyć oraz poddać zabiegowi stratyfikacji, a następnie wysiać do doniczek z torfowym podłożem. Do pewnego czasu rosną one zupełnie jak zwykłe rośliny doniczkowe, które już na wiosnę można wysadzać na miejsca stałe.

Pielęgnacja śnieguliczki białej

Jak i kiedy przycinać śnieguliczkę białą?

Charakterystyka gatunku śnieguliczki wskazuje na brak większych wymagań w uprawie tej rośliny. Poza cięciem i przycinaniem pędów nie trzeba zbyt wiele pracy, aby utrzymać ją w dobrym stanie. Śnieguliczka biała jest bowiem krzewem inwazyjnym, co oznacza, że nieprzycinana może łatwo zagłuszyć rosnące w pobliżu rośliny. Dlatego tak ważne jest, aby dokonywać w sposób regularny i prawidłowy zabiegu przycinania tego gatunku krzewu ozdobnego. Śnieguliczka bardzo szybko regeneruje się po przycięciu, co ułatwia tworzenie z niej gęstych żywopłotów, które dodatkowo można formować w ciekawe kształty. Regularnie przycinana wiosną, najlepiej w marcu, nie przekracza zwykle 1,5 m wysokości.

Śnieguliczkę rosnącą w żywopłotach należy przycinać wiosną i latem poprzez odcięcie silnych pędów, które w roku poprzednim owocowały. Pozostałe gałązki można podciąć na wysokości ok. 20 cm nad ziemią.

W przypadku krzewów rosnących pojedynczo np. wśród innych roślin, najlepiej dokonać podcięcia pod koniec zimy lub wczesną wiosną. Porządek podcinanych części powinien być następujący: najpierw wycina się przeszkadzające, brzydkie odrosty korzeniowe, następnie pędy chore, uszkodzone i zaschnięte, a na koniec prześwietla się koronę. Poza cięciem śnieguliczka biała nie wymaga żadnych szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Najczęstsze choroby i szkodniki atakujące śnieguliczkę białą

Charakterystyka śnieguliczki białej uwzględnia również najbardziej zagrażające roślinie choroby oraz szkodniki. Śnieguliczka biała jest rośliną o dużej odporności na oba te zagrożenia, jednak czasem może zostać narażona na ich działanie. Najczęściej atakują ją choroby grzybowe, tj. mączniak, który przejawia się białym mączystym nalotem na liściach, pąkach i pędach rośliny lub też antraknoza, którą rozpoznać można po okrągłych, brązowych plamach na liściach i młodych pędach.

W celu zapobiegania tym rodzajom chorób należy pilnować, aby rośliny nie były sadzone na zbyt wilgotnych, całkowicie zacienionych miejscach, a chore pędy i porażone liście regularnie wycinać.

Ze szkodników zagrażających śnieguliczce trzeba wymienić pordzewiacza śnieguliczkowego, roztocz deformujący młode liście i związki owocowe i powodujący pojawienie się czarnych lub ciemnopurpurowych plam na liściach oraz owocach. Zwalcza się go podlewając roślinę specjalnym preparatem. W niektórych przypadkach śnieguliczkę mogą zaatakować również mszyce. Jeśli interesują cię także inne rośliny do ogrodu, w tym artykule sprawdzisz ceny tych najpopularniejszych.

Właściwości trujące śnieguliczki białej

Śnieguliczka biała posiada słabe właściwości trujące. Głównie nie poleca się spożywania kulistych jagód tej rośliny ze względu na możliwość zawierania trujących alkaloidów i saponiny. Są to substancje, które działają drażniąco na skórę oraz błony śluzowe. Objawy zatrucia pojawiają się po spożyciu dużej ilości owoców śnieguliczki i należą do nich wymioty, przeczyszczenie, a następnie majaczenie i śpiączka. Chociaż właściwości trujące śnieguliczki nie są dokładnie zbadane, najlepiej nie próbować tych ładnie wyglądających białych kulek.