Świerk

Świerk - opis, występowanie, uprawa, zastosowanie, ciekawostki

Świerk pospolity to jeden z najczęściej spotykanych iglaków w naszych lasach. Zarówno on, jak i inne gatunki świerku mogą jednak zdobić także ogrody. Ich uprawa nie jest trudna, a te wspaniałe, wiecznie zielone drzewka są ozdobne przez cały rok. Dowiedz się, które gatunku świerku sprawdzą się w uprawie i jak się nimi zajmować.

Świerk pospolity – najważniejsze informacje i ciekawostki

Należący do rodziny sosnowatych świerk to rodzaj obejmujący około 35 gatunków. Jest to drzewo powszechnie spotykane w Polsce, zarówno na niżu, jak i na wyżu. Jest to szybko rosnący gatunek, więc często wykorzystuje się go do nasadzeń leśnych. W naszym kraju naturalnie od wieków występował tylko świerk pospolity (Picea abies) i on najczęściej jest wykorzystywany jako roślina ozdobna oraz na choinki.

Świerk pospolity ma krótkie, ciemnozielone błyszczące igły. Na uwagę zasługują także jego szyszki – mogą mieć nawet 15 cm długości. Samo drzewo bardzo silnie rośnie, nawet do 50 metrów, ale tylko pod warunkiem, że zapewni mu się odpowiednio wilgotne stanowisko. Roślina idealnie sprawdza się jako soliter, a ponieważ dobrze znosi cięcie, czasami robi się z niego formowane żywopłoty. Nie nadaje się tylko do nasadzeń miejskich, ponieważ źle znosi zanieczyszczenie powietrza.

Świerk pospolity ma bardzo ciekawe odmiany, które różnią się między sobą wysokością i długością igiełek. W ogrodzie sprawdzają się najlepiej karłowate warianty, nadające się również do uprawy pojemnikowej na balkonach i tarasach:

• ‘Acrocona’ – odmiana, która osiąga maksymalną wysokość do 5 m i ma nieregularny pokrój. Można sadzić ją w pojemnikach początkowo, dobrze wygląda w ogrodach orientalnych.
• ‘Acrocona Pusch’ – bardzo niska odmiana karłowa, która ma prawie idealnie kulisty pokrój. Można sadzić ją na rabatach i skalniakach.
• ‘Cupressina’ – ma kolumnowy pokrój, co w przypadku świerków zdarza się bardzo rzadko. Z tego względu jest bardzo ceniona.
• ‘Frohburg’ – wolnorosnąca odmiana świerku pospolitego o ciekawym, zwisającym pokroju. Jej szyszki są niezwykle dekoracyjne.
• ‘Dans Dwarf’ – odmiana o wyjątkowo małym i zwartym pokroju, jej średnie roczne przyrosty to jedynie 2-3 cm.
• ‘Inwensis’ – jedna z najstarszych (wyselekcjonowana w 1855 roku) odmiana świerku, ma wspaniałe, zwisające pędy i jest chętnie sadzona w parkach i ogrodach.

Świerk nie tylko pospolity

W uprawie w ogrodzie w Polsce może jednak zleźć się jeszcze kilka gatunków świerków. Do najbardziej popularnych należy świerk kłujący. To drzewo, które od razu rzuca się w oczy ze względu na stożkową koronę i gałęzie, które wyrastają z pnia niemal pod kątem prostym. Świerk kłujący ma odmianę ‘Białobok’, która charakteryzuje się wolnym wzrostem i karłowatym pokrojem. Warto poszukać także świerku kłującego pendula, ponieważ ma wspaniałe, zwisające pędy.

Świerk biały (Picea glauca) to gatunek ceniony ze względu na ozdobne igły. Z wierzchu są zielononiebieskie, od spodu zielonobiałe. To sprawia, że drzewo wspaniale wygląda w większych kompozycjach. Najpiękniejszy jest jednak jako soliter. Świerk biały także ma ciekawe odmiany, jednak najczęściej pojawia się po prostu od nazwą gatunkową. ‘Zuckerhut’ i ‘Alberta Blue’ to odmiany o karłowatym pokroju, dorastające do 1,5 m wysokości, o powolnym wzroście, polecane na rabaty.

Te gatunki świerku są bardziej odporne na niskie temperatury. Świerk serbski (Picea omorica), który pochodzi z Bałkanów czasami nieco gorzej znosi chłód, zwłaszcza w pierwszych latach po sadzeniu. Jest za to naprawdę atrakcyjny – ma ozdobne, łukowato wygięte ku górze pędy. Jest to wysoka roślina, może osiągnąć nawet 20 metrów w ciągu kilkunastu lat. Wytwarza bardzo liczne, atrakcyjne szyszki, które mają nawet  cm długości.

Świerk – sadzenie w ogrodzie i na żywopłot

Nie wszystkie drzewa iglaste tak dobrze znoszą przycinanie, jak właśnie świerk. Dlatego wykorzystuje się je także na żywopłoty. Aby uzyskać gęsty, zwarty żywopłot, trzeba posadzić drzewka w jednym rzędzie, co 30-50 cm. Nie trzeba robić sadzenia dwurzędowego, ponieważ wszystkie rodzaje świerków są dość gęste.

Świerki, zarówno na żywopłot, jak i jako solitery, sadzi się w ten sam sposób – należy wykopać dół około 2 razy większy niż bryła korzeniowa. Następnie trzeba spulchnić dno i włożyć do środka roślinę, delikatnie obchodząc się z bryłą korzeniową. Po posadzeniu drzewko trzeba bardzo obficie podlać, a ziemię dobrze udeptać. Czasami zdarza się, że po kilku dniach pokaże się ubytek ziemi – w takim przypadku trzeba ją uzupełnić podłożem do iglaków.

Świerki sadzi się od wiosny do jesieni. Latem można jednak sadzić tylko drzewka sprzedawane w pojemnikach, a takich jest znacznie mniej. Najlepiej w ogóle unikać sadzenia w czasie największych upałów, ponieważ młoda, wątła roślina może marnieć.

Wymagania świerków

Świerk to średnio wymagająca roślina. Potrzebuje odpowiednich warunków, zwłaszcza czystego powietrza i dobrej jakości podłoża. W miastach, na terenach poprzemysłowych i w tym podobnych miejscach raczej nie będzie się dobrze rozwijał i może tracić igły.

Ozdobne świerki preferują gleby świeże, najlepiej gliniasto piaszczyste. Lubią niezbyt suche stanowiska, za bardzo przepuszczalne podłoże nie będzie dla nich dobre. Roślina o wiele lepiej czuje się w wilgotnym środowisku – w końcu pochodzi z lasów, w których jest specyficzny mikroklimat, a dzięki zacienieniu i wyściółce z igieł i mchu podłoże jest wilgotne. Wszystkie rodzaje świerku nie będą dobrze rosnąć na piaskach, ale za to lubią słońce i światło. Nie powinno się jednak sadzić ich w miejscach maksymalnie nasłonecznionych z orientacją południową.

Uprawa świerków na żywopłot

Świerki na żywopłot nie potrzebują specjalnego traktowania. Jednak potrzebują przycinania i to naprawdę mocnego. Na szczęście dobrze je znoszą i dają się łatwo formować. Początkowo, po posadzeniu nie należy nic robić z drzewkami. Trzeba poczekać, aż trochę urosną i dopiero można zacząć je przycinać.

Pędy skracamy późną wiosną, najlepiej w maju. Nie należy ciąć ich po połowie sierpnia, ponieważ przycięte pędy mogą być bardziej podatne na działanie mrozu. Warto pamiętać, by nie ciąć roślin zbyt mocno – w przeciwnym razie nie będą się dobrze zagęszczać. Maksymalnie pędy można skrócić o 10, 20 cm. Co najważniejsze, nie można przycinać starych, mocno zdrewniałych gałęzi. Roślina nie wypuści w tym miejscu nowych i drzewko będzie wyglądało łyso.

Pielęgnacja świerku w ogrodzie krok po kroku

Najważniejszym zabiegiem w uprawie świerków jest podlewanie. Rośliny nie lubią suszy, nie mogą mieć długo suchego podłoża. W czasie największych upałów trzeba bardzo często podlewać drzewko, by je dobrze nawodnić. Można to robić nawet dwa razy dziennie, rano i późnym wieczorem. Podłoże wokół świerku można przykryć agrowłókniną lub wysypać korą drzew iglastych. To powinno ograniczyć parowanie wody z podłoża.

Drzewa iglaste warto nawozić. Bez problemu w sklepie ogrodniczym czy nawet markecie można dostać kompleksowy mineralny nawóz do roślin iglastych. Ich zadaniem jest utrzymanie zielonego koloru igieł i ochrona roślin przed chorobami grzybowymi.

Problemy w uprawie świerku

Największym problemem w uprawie świerku jest brązowienie igieł. Jest to oznaka zbyt małej dawki składników odżywczych. Najczęściej problem zaczyna się jesienią. Warto zadbać, by przed zimą nawieźć drzewka środkiem jesiennym. Drzewa iglaste mogą być także nawożone specjalistycznymi preparatami przeciwko brązowieniu igieł. To zwiększona dawka składników odżywczych.

Czasami zdarza się także, że świerki stają się „łyse” od dołu, gubią gałęzie i igły. Najczęściej dzieje się tak, jeśli roślina ma za dużo cienia. W słońcu rozwijają się najczęściej lepiej i o wiele bardziej intensywnie. Jeśli to możliwe, można przesadzić roślinę, by zapewnić jej o wiele więcej słońca. W cieniu świerki rosną, ale faktycznie mogą mieć nieco gorszy wygląd.

Świerk najczęściej kojarzy nam się z regularnym, stożkowatym drzewkiem, które rośnie w lasach iglastych, zwłaszcza w górach. I słusznie, ale warto wiedzieć, że ten rodzaj jest bardzo szeroki i obejmuje liczne gatunki ozdobne. Świerk serbski, świerk srebrny, świerk biały, świerk kłujący… to tylko początek bardzo długiej listy świerków, które mogą udekorować twój ogród. Dowiedz się, który gatunek najlepiej sprawdzi się u ciebie.

Świerk – najpopularniejsze gatunki

Świerk pospolity (picea abies) – gatunek rosnący w lasach

Picea abies, czyli świerk pospolity, to jedyny gatunek, który w stanie dzikim pojawia się w Polsce. I to bardzo gęsto – razem z sosnami pokrywa zdecydowanie największą część powierzchni lasów. Świerk pospolity staje się także często bożonarodzeniową choinką. Najbardziej pospolity jest w górach, gdzie w formie wyprostowanej rośnie aż do 1500 m nad poziomem morza, powyżej tej wysokości pojawia się w formie karłowatej. Świerk pospolity w Polsce nie jest objęty ochroną, to bardzo powszechny gatunek, który jest znany w całej Europie.

Świerk pospolity (picea abies) ma dość regularny, smukły, stożkowy pokrój. Właśnie dlatego idealnie nadaje się na choinki i często bywa wykorzystywany jako ozdoba ogrodu. Picea abies wytwarza krótkie igiełki, które bardzo gęsto oblepiają gałęzie. Jego ozdobą są także atrakcyjne i dość długie szyszki, które mogą mieć nawet 15 cm długości. Świerk pospolity to potężne drzewo, które może osiągnąć nawet 50 metrów wysokości, więc warto przemyśleć jego posadzenie w ogrodzie.

Świerk pospolity przeniesiony z lasu w Polsce nie zawsze przyjmuje się w nowym środowisku. Jednak na rynku dostępne są liczne odmiany, które idealnie sprawdzają się w warunkach domowych. Świerk pospolity ‘Inversa’ jest niewielki i ma bardzo ciekawy, płaczący pokrój. Na uwagę zasługuje także niezbyt często spotykany świerk pospolity ‘Little Gem’, który ma prawie regularny, kulisty pokrój. Niezwykłą ozdobą ogrodu jest także ‘Aurea’ o intensywnie żółtych igłach lub kolumnowa odmiana ‘Cupressima’. Niektóre odmiany o długich, wijących się pędach zdobyły zbiorczą nazwę „świerk wężowy”, która pochodzi od nieregularnych, bardzo długich, gęsto pokrytych igłami gałązek. Różnorodność tego gatunku jest tak ogromna, że każdy z pewnością znajdzie coś idealnie pasującego do jego ogrodu.

Świerk serbski (picea omorika) i świerk srebrny (świerk kłujący) do ozdoby ogrodu

Świerk serbski (picea omorika) i świerk srebrny (świerk kłujący) to dwa gatunki, które zasługują na ogromną uwagę miłośników iglaków. Te rośliny są przede wszystkim bardzo atrakcyjne i niezwykle pięknie prezentują się w ogrodach. W przeciwieństwie do pospolitego gatunku, mają większe wymagania, będą rosły wyłącznie na glebach o nieco lepszej strukturze.

Świerk srebrny (Picea pungens) funkcjonuje także pod nazwą świerk kłujący. Jest to roślina rosnąca naturalnie wyłącznie w Górach Skalistych, do Polski przywędrowały jej odmiany. Świerk srebrny jest chętnie sadzony w ogrodach i parkach, głównie ze względu na gęstość igieł o wyjątkowym, szarawym zabarwieniu, a także na powolny rozwój i niski wzrost. Jest to bardzo atrakcyjna roślina, która nie potrzebuje szczególnej uwagi ani pielęgnacji. Świerk srebrny (świerk kłujący) swoją drugą nazwę „świerk kłujący” zawdzięcza budowie igieł, które są czworokanciaste, bardzo mocno zaostrzone i dość krótkie. Szyszki są stosunkowo krótkie, mają około 8 cm długości, są miękkie i bardzo ozdobne. Bardzo podobny do niego jest świerk sitkajski. Jest to jednak nieco mniej zadomowiony gatunek. Świerk sitkajski cieszy się znacznie mniejszą powszechnością w uprawie.

Równie powszechny jak świerk srebrny w polskich ogrodach jest świerk serbski. Jest to gatunek pochodzący z Bośni, wyróżniający się nieszablonowym pokrojem. Picea omorika to bardzo wąska, prawie kolumnowa, ale szpiczasto zakończona korona o krótkich gałęziach i ostrych igiełkach. Świerk serbski cieszy się tak dużą popularnością głównie ze względu na atrakcyjny, bardzo regularny pokrój i gęste ułożenie gałęzi. Nie jest wykorzystywany na żywopłoty, ale często pojawia się w ogrodach i parkach – w małych grupach lub jako soliter. Świerk serbski picea (Picea omorika) jest dekoracyjny nie tylko ze względu na pokrój. Jego ozdobą są także szyszki – drobne, bardzo krótkie, osadzone na niewielkich szypułkach przyciągają wzrok swoim bordowawym zabarwieniem.

Świerk kaukaski i inne atrakcyjne gatunki

Wymienione powyżej gatunki cieszą się największą popularnością, jednak w ogrodach pojawiają się także inne rodzaje świerku, które także są niezwykle atrakcyjne. Świerk kaukaski uprawia się ze względu na jego tolerancję na cień. To jedyny gatunek świerku, który tak dobrze znosi brak słońca. Świerk kaukaski jest więc idealnym rozwiązaniem, jeśli twój ogród jest mocno zacieniony. Nie potrzebuje szczególnej pielęgnacji.

Na uwagę zasługuje także świerk syberyjski. Jest to znacznie mniej powszechny gatunek, który jednakże dobrze znosi nasze warunki i nie potrzebuje szczególnej pielęgnacji. Świerk syberyjski ma najczęściej kilkadziesiąt metrów wysokości, więc to naprawdę potężne drzewo, podobnie jak świerk biały. Jest to gatunek wyglądem przypominający nieco świerk serbski, jednak znacznie rzadziej spotykany w ogrodach. Świerk biały wytwarza długie, bardzo gęsto porozkładane igły, które od spodu są pokryte białym, woskowym nalotem – właśnie od tej cechy roślina zawdzięcza swoją nazwę.

Bardzo odporny na mróz jest świerk czarny. Gatunek o typowym pokroju i krótkich igłach, często sadzony jest w miejscach, gdzie zastoje wodne i lód zdarzają się znacznie częściej. Świerk czarny, podobnie jak świerk koreański, częściej pojawia się w nasadzeniach parkowych, niż w przydomowych ogrodach.

Świerk w ogrodzie – stanowisko i sadzenie

Sadzonki świerku i przeprowadzanie sadzenia

Świerk bardzo dobrze znosi przesadzanie nawet w starszym wieku, a sadzonki przyjmują się wyjątkowo dobrze. Dlatego właśnie sadzenie nie jest szczególnie dużym wyzwaniem, zwłaszcza jeśli sadzonki świerku są dobrej jakości. Najlepiej sprawdzają się te uprawiane w pojemnikach, jednak można zakupić także balotowane lub z nagim korzeniem. Te ostatnie przed posadzeniem należy dobrze nawodnić, żeby roślina pobudziła się do życia i rozpoczęła wegetację.

Optymalny termin sadzenia to jesień, aż do pojawienia się pierwszych przymrozków. Wszystkie gatunki świerku dobrze się przyjmują i nie potrzebują zbyt wiele czasu, żeby się „uzbroić” przed zimą, więc spokojnie możesz przeprowadzić sadzenie jeszcze w październiku.

W trakcie przeprowadzania sadzenia należy pamiętać, że świerk ma dość dużą bryłę korzeniową, która potrzebuje sporo miejsca. Najlepiej przygotować od razu bardzo szeroki dół, w którym swobodnie można porozkładać korzenie rośliny. Dno przygotowanego dołu należy bardzo dokładnie spulchnić, a samą roślinę umieszczać w nim bardzo ostrożnie, by nie uszkodzić żadnej z podziemnych części. Od razu po zasadzeniu ziemię powinno się dobrze ubić i podlać. Gwarancja, że roślina się przyjmie jest bardzo wysoka.

Świerk: optymalne stanowisko

Świerki nie są wymagającymi roślinami, wszak w normalnych warunkach rosną w górach, na glebach niezbyt zasobnych. Jednak w uprawie mamy do czynienia z bardziej szlachetnymi gatunkami i odmianami, które mogą mieć nieco większe potrzeby.

Świerk sadzi się na glebach świeżych, optymalnie piaszczysto-gliniastych. Na glebach piaszczystych może mieć za mało wody w podłożu, chociaż jej nadmiar też nie jest dla niego dobry. W żadnym wypadku nie powinno się umieszczać rośliny na stanowisku przesuszonym, zanieczyszczonym podłożu. Roślina jest wrażliwa na kurz i miejskie zanieczyszczenia powietrza. Zwłaszcza świerk pospolity i serbski nie będą się rozwijać w środowisku wielkiego miasta.

Optymalne stanowisko dla świerków powinno być słoneczne, chociaż nieszczególnie gorące. Roślina dobrze znosi mróz, a niektóre gatunki zdecydowanie wolą cień. W zbyt mocnym słońcu drzewo nie rozwija się prawidłowo, jest mniejsze, skarłowaciałe i może zbyt szybko tracić igły i przerzedzać się.

Świerk: uprawa i pielęgnacja

Świerk – nawożenie iglaków

Świerk wymaga sporadycznego nawożenia. Warto wiedzieć, że nie robi się tego przez pierwsze lata po posadzeniu – świeża gleba dostarcza drzewku wszystkiego, czego potrzebuje. Dopiero starsze rośliny warto wspomóc niewielką dawką nawozów, wyłącznie takich dedykowanych do iglaków.

Nawożenie przeprowadza się dwa razy w ciągu roku – wiosną i jesienią. W żadnym wypadku nie stosuje się obornika, tylko mineralne nawozy przeznaczone do roślin iglastych. Szczególnie istotne jest nawożenie jesienne, ponieważ wtedy dostarcza się roślinie wszystkich składników, które pozwolą jej utrzymać ładne, zielone igły przez całą zimę. Przyda się do tego preparat o zwiększonej zawartości fosforu. Od czasu do czasu warto także stosować nawóz utrzymujący kwaśne pH podłoża, ponieważ właśnie w takim świerki czują się najlepiej.

Przycinanie świerków

Najważniejszym jednak zabiegiem pielęgnacyjnym jest przycinanie. Wiele gatunków szybko się rozwija i tylko regularne skracanie pędów pozwoli utrzymać roślinę w ryzach, piękną, gęstą i ładnie wybarwioną. Drzewka przycina się wczesną wiosną, zanim jeszcze rozpoczną wegetację. W tym czasie oczywiście usuwa się wszystkie zniszczone, chore i złamane pędy. To także najlepszy moment na przeprowadzenie cięcia regulującego wzrost.

W tym drugim wypadku należy usuwać tylko młode przyrosty. Starsze gałęzie, które są już dobrze zdrewniałe niechętnie i powoli się regenerują. Warto skracać wszystkie pędy, które zachodzą na sąsiadujące rośliny. Świerki lubią mieć dużo przestrzeni. Tego rodzaju cięcie należy przeprowadzać zwłaszcza w przypadku roślin prowadzonych na żywopłot. Jeśli drzewka bardzo się rozrastają, można je przycinać nawet 3 razy do roku – wczesną wiosną, późną wiosną i latem. Należy jedynie robić to bardzo ostrożnie i wszystkie rany starannie zabezpieczać, ponieważ mocno przycinany świerk wykazuje większą wrażliwość na patogeny grzybowe i może paść ofiarą licznych chorób. Bezwzględnie należy przycinać wszystkie gałęzie, które zostały gęsto zaatakowane przez mszyce.

Świerk to drzewo, które kojarzy się przede wszystkim ze świętami Bożego Narodzenia jako choinka. Warto jednak wiedzieć, że świetnie się nadaje do posadzenia w ogrodzie. Jego pokrój i piękne igły stanowią ciekawą dekorację na lata. Jego uprawa i pielęgnacja nie sprawiają żadnych problemów. Z tego względu poznanie większej porcji informacji o świerku to dobry pomysł.

Ciekawe drzewa iglaste

Świerk jest wiecznie zielonym drzewem iglastym reprezentującym rodzinę sosnowatych. W skład tej grupy wchodzi około 35 gatunków roślin. Naturalnym środowiskiem świerku są tereny półkuli północnej o chłodnym i umiarkowanym klimacie. W naszym kraju w stanie dzikim występuje jedynie świerk pospolity. Rośnie na północnym-wschodzie oraz południowej części naszego kraju. Można go spotkać na terenach rozciągających się od Norwegii do Rosji, w Alpach, Sudetach, Karpatach i Bałkanach.

Odmiana pospolita odznacza się dość regularnym, smukłym i stożkowym pokrojem. Dzięki temu dobrze sprawdza się, jako ozdoba ogrodu oraz bożonarodzeniowa choinka. Rosną na nim krótkie i bardzo gęste igły. Dodatkową atrakcją są dość długie szyszki osiągające nawet 15 cm. Mimo tego posadzenie świerku pospolitego w ogrodzie należy dobrze przemyśleć. To drzewo może osiągnąć nawet 50 metrów wysokości.

Świerki to drzewa iglaste występujące w różnych odmianach. Jedną z nich jest świerk serbski, choć ta nazwa jest nieco myląca. Roślina pochodzi, bowiem z Bośni. Charakteryzuje się niepowtarzalnym pokrojem, bardzo wąskim ze szpiczastą koroną. Z drzewa wyrasta wiele gałęzi ozdabianych przez ostre igły i drobne, bordowe szyszki.

To jednak nie jedyna ciekawa odmiana. Na uwagę zasługuje też świerk srebrny naturalnie występujący w Górach Skalistych. Jest to wolno rosnące, niskie drzewo niewymagające skomplikowanej pielęgnacji. Jego szaro zabarwione igły rozwijają się w dużym zagęszczeniu. Obok nich wytwarzają się krótkie szyszki o długości około 8 cm.

Opisane powyżej drzewa iglaste cieszą się dużą popularnością. Jednakże w ogrodzie można posadzić mniej znane odmiany. Przykładem może być odporny na cień świerk kaukaski. Miłośnicy wysokich drzew znajdą dla siebie świerk syberyjski lub biały. Za to najbardziej odporna na mróz jest odmiana czarna.

Świerk zwyczajny – najlepsze stanowisko i sadzenie

Świerk zwyczajny, podobnie jak inne odmiany, nie jest bardzo wymagającą rośliną. Jego naturalnym środowiskiem są przecież górzyste tereny gdzie gleba nie jest zasobna w składniki odżywcze. Jednakże drzewa iglaste uprawiane w ogrodach mają nieco większe potrzeby. Optymalne stanowisko powinno być nasłonecznione, ale nie za gorące. Zbyt duża ilość promieni słonecznych sprawi, że roślina skarłowacieje i straci igły. Trzeba też pamiętać, że niektóre odmiany wolą cień.

System korzeniowy świerka najlepiej przyjmie się w glebach piaszczysto-gliniastych. Ziemie piaszczyste nie są najlepszym wyborem. Przez nie drzewo może nie mieć dostępu do wystarczających ilości wody. Z drugiej strony nadmiar wilgoci źle wpływa na system korzeniowy świerka. Dodatkowo świerk zwyczajny nie powinien być sadzony na stanowisku przesuszonym czy zanieczyszczonym. Jest jeszcze jedna ważna informacja dla przyszłych hodowców. Świerk jest wrażliwa na kurz i zanieczyszczone miejskie powietrze. W związku z tym istnieje zagrożenie, że nie będzie się rozwijał w dużym mieście.

Najlepszym terminem sadzenie opisywanego iglaka to jesień aż do pierwszych przymrozków. W zasadzie wszystkie gatunki świerku szybko się przyjmują i tolerują przesadzanie. Jeżeli chodzi o samo sadzenie to nie sprawi większych problemów. W sklepach można nabyć sadzonki dobrej jakości co znacznie ułatwia zadanie. Najczęściej są uprawiane w pojemnikach, choć można odnaleźć wersje balotowane lub z odsłoniętym korzeniem.

Sadząc należy pamiętać, że system korzeniowy świerka jest spory. Zatem konieczne jest wykopanie dołka o dużych rozmiarach. Takich by dało się swobodnie rozłożyć korzenie. Dno dołu trzeba dokładnie spulchnić. Po delikatnym umieszczeniu rośliny wewnątrz otworu, ziemię trzeba dobrze ubić i podlać. To sprawi, że system korzeniowy świerka dobrze się przyjmie.

Uprawa i pielęgnacja świerku

Świerk zwyczajny nie ma dużych wymagań, jeśli chodzi o pielęgnację. Jednym z zabiegów jest sporadyczne nawożenie. W pierwszych latach po posadzeniu nie trzeba go przeprowadzać. Tylko starsze rośliny warto wzmocnić niezbyt dużą dawką nawozu. Najlepiej sprawdzają się środki mineralne, specjalnie stworzone dla iglaków. Nie zaleca się stosowania obornika

Nawożenie jesienne zasilenie rośliny składnikami odżywczymi sprawi, że igły będą zielone przez całą zimę. Hodowca musi zaopatrzyć się w preparat o zwiększonej zawartości fosforu. Przyda się też specjalny nawóz utrzymujący kwaśne odczyn podłoża. To ważne, ponieważ świerki czują się najlepiej w takiej właśnie ziemi.

Nawożenie to istotny zabieg, nie jest jednak najważniejsze. Przycinanie drzewa odgrywa największą rolę. Wiele odmian świerku rozrasta się bardzo szybko. Regularne i prawidłowo prowadzone skracanie gałęzi pozwoli ładnie uformować roślinę. Będzie wyglądać pięknie za sprawą gęstych pędów i mocnego wybarwienia. Dlatego też przycinanie wykonuje się wczesną wiosną, przed rozpoczęciem wegetacji. Ten zabieg polega na usuwaniu wszystkich zniszczonych, złamanych i chorych pędów. Wiosna jest też terminem przeprowadzenia cięcia regulującego wysokość drzewa.

Przy regulacji wzrostu trzeba skupić się na eliminowaniu młodych przyrostów. Starsze, zdrewniałe gałęzie regenerują się bardzo powoli.

Skracaniu podlegają też pędy wchodzące w kontakt z innymi roślinami. To szczególnie ważne w przypadku świerków spełniających rolę żywopłotu. W przypadku bardzo bujnego rozrostu, można przeprowadzić dodatkowe przycinanie latem. W jego trakcie należy zachować szczególną ostrożność. Każdą skróconą gałąź trzeba bardzo dokładnie zabezpieczyć. W przeciwnym wypadku świerk stanie się podatny na liczne choroby roślin. Niebezpieczne są zwłaszcza patogeny grzybowe. Jeżeli zaś gałęzie zostały zaatakowane przez mszyce, bezwzględną koniecznością jest ich usunięcie.