Rośliny różowate

Malus 'Royalty' jest kanadyjską selekcją jabłoni purpurowej, równie szlachetną jak jej nazwa. Jest powoli rosnącym drzewem o połyskliwych, czerwonych liściach i rozwijających się w maju bordowych kwiatach. Niezwykle dekoracyjny efekt rajskiej jabłoni wzmacniają jeszcze małe, czerwone owoce, długo utrzymujące się na gałęziach.

Pięciornik krzewiasty jest popularnym krzewem ogrodowym o różnorodnym zastosowaniu — od solitera po formowane żywopłoty. Poza formą botaniczną z żółtymi kwiatami dostępne są liczne odmiany, kwitnące w kolorze białym, różowym, czerwonym i pomarańczowym. Wszystkie odznaczają się niezwykle długim okresem kwitnienia.

Chociaż kuklik rozesłany jest niską byliną, to w swojej rodzinie ma nie tylko róże, ale również na przykład pigwę, jabłoń i głogi. W naturze zasiedla obszary wysokogórskie, dlatego w Polsce można go spotkać tylko w Tatrach. Ozdobę rośliny po przekwitnieniu stanowią puszyste owocostany.

Przywrotnik miękki jest atrakcyjną byliną o ozdobnych liściach. W ogrodach cieszy się dużą popularnością jako roślina okrywowa. Kwiaty są wprawdzie drobne, ale rozwijają się licznie i tworzą żółtozieloną mgiełkę nad warstwą liści. Nadaje się również jako efektowne tło dla kolorowych bylin.

Pochodząca z azjatyckich stepów i suchych lasów irga błyszcząca jest odporna na mróz i niewrażliwa na miejskie zanieczyszczenia powietrza. Doskonale znosi suszę, jest tolerancyjna w stosunku do odczynu gleby. W ogrodzie szczególnie nadaje się do tworzenia żywopłotów.

Jarząb pospolity jest niewielkim drzewem rodzimego pochodzenia jakby stworzonym do ogrodu. Najpierw ozdobę stanowią pachnące, białe baldachogrona kwiatów, a potem czerwone korale owoców. Liście przebarwiają się jesienią na złotożółty albo żółtoczerwony kolor. Owoce nadają się do spożycia po przemrożeniu albo blanszowaniu.

Aromatyczne i słodkie, niewielkie owoce poziomki pospolitej są cenione już od najdawniejszych czasów. Konkurencją dla poziomki stała się przypadkowo powstała w Europie w XVIII wieku hybryda dwóch amerykańskich poziomek, nazywana truskawką. Chociaż truskawka tworzy znacznie większe owoce, to jej starsza krewna wciąż jest chętnie uprawiana w wielu ogrodach.

Nazwa gatunkowa tej świdośliwy upamiętnia francuskiego botanika Jean-Baptiste de Lamarck'a. Nie wiadomo dokładnie, kiedy przybyła do Europy ze wschodnich obszarów Ameryki Północnej, ale pewne jest, że w XVIII wieku zdobiła już wiele ogrodów botanicznych i parków. W Holandii i w Niemczech odkryto w XIX wieku świdośliwę Lamarcka na nowo jako krzew owocowy.

Pochodząca z Azji Mniejszej i Bałkanów śliwa wiśniowa jest niskim drzewem sadzonym w ogrodach często w formie szpalerów i żywopłotów. Razem z rozwojem liści albo krótko przedtem, całe drzewo pokrywa się gęstą chmurą białych kwiatów. Używana potocznie nazwa ałycza pochodzi od azerskiego słowa aluča i znaczy "mała śliwka".

Czereśnia 'Kordia' jest odmianą pochodzenia czeskiego i należy do najchętniej uprawianych ze względu na smaczne i duże owoce. Pestkowce są karminowoczerwone, sercowate w formie, aromatyczne i mało podatne na pękanie. Czereśnie 'Kordia' są idealne zarówno do bezpośredniego spożycia, jak i na przetwory.

Przypadkowe spotkanie w Holandii na początku XVIII wieku dwóch poziomek - chilijskiej (Fragaria chiloensis) i wirginijskiej (Fragaria virginiana) - stało się początkiem nowej hybrydy nazywanej krótko truskawką. Poziomki znane były już od starożytności, ale powiększenie ich smacznych i aromatycznych owoców stało się możliwe dopiero po odkryciu nowych gatunków w Nowym Świecie. Dzisiaj mamy do dyspozycji ponad 1000 odmian truskawek, a wśród nich bardzo cenioną 'Rumbę'.

Róża pomarszczona została sprowadzona do Europy ze wschodniej Azji jako krzew ozdobny i szybko rozprzestrzeniła się, uciekając z ogrodów. Wyhodowano wiele odmian dekoracyjnych pochodzących z tego gatunku. Róża jest odporna na mróz i choroby, kwitnie przez całe lato, a na dodatek jej owoce są jadalne i bogate w witaminę C.

Odmiana laurowiśni wschodniej 'Caucasica’ jest nową odmianą o dużej mrozoodporności i zdrowotności. Kwitnie dopiero po kilku latach, rozwijając grona białych kwiatów na tle ciemnozielonych, dużych liści z wyraźnym połyskiem. 'Caucasica’ zadowala się również zacienionymi stanowiskami, tworząc gęste i szczelne zasłony żywopłotów. Z powodzeniem może też pełnić funkcję solitera.

Laurowiśnia iberyjska, jak sugeruje nazwa, ma swoją ojczyznę w Portugalii, Hiszpanii, jak również na Maderze i na Wyspach Kanaryjskich. Mimo śródziemnomorskiego pochodzenia ten gatunek laurowiśni wykazuje znaczną mrozoodporność i nadaje się również do naszych ogrodów.

'Ani' jest węgierską odmianą laurowiśni wschodniej wyhodowanej przez dr J. Miklos'a na potrzeby klimatu Europy Środkowo-Wschodniej. Dobrze znosi mróz i jest odporna na upały i susze. Bywa nazywana "czerwoną", ponieważ jej nowe liście rozwijają się wiosną w kolorze czerwonobrązowym. W maju i czerwcu rozwija kremowobiałe kwiaty zebrane w grona.

Odmiana hodowlana laurowiśni wschodniej 'Novita' jest szybko rosnącym, zimozielonym krzewem o dużej odporności na mróz, szkodniki i choroby. Doskonale nadaje się na ogrodowe żywopłoty. Szybko tworzy gęste przegrody, które zasłaniają i zdobią ogród przez cały rok. Z powodzeniem może rosnąć również w pojemnikach na tarasie i balkonie.

Laurowiśnia wschodnia jest popularnym krzewem na żywopłoty. Zimozielone liście, ciemnozielone i skórzaste, tworzą doskonałe tło dla białych albo kremowych gron pachnących kwiatów. Dobrze znosi przycinanie i suszę. Z laurem, czyli wawrzynem szlachetnym, łączy ją tylko podobieństwo liści.

Jeżyna bezkolcowa jest zbiorową nazwą odmian hodowlanych pozbawionych genetycznie kolców, a nie gatunkiem w znaczeniu botanicznym. Na pokładających się pędach dojrzewają smaczne owoce, które można zbierać bez obawy o całość rąk i ubrania. Nowa generacja jeżyn bezkolcowych zyskała większy aromat owoców w porównaniu ze starymi odmianami i skutecznie eliminuje w ogrodzie odmiany kolczaste.

Krzyżowanie gatunków w obrębie rodzaju botanicznego jest możliwe i wynikiem takiego zabiegu jest hybryda maliny właściwej (Rubus idaeus) z jeżyną krzewiastą (Rubus fruticosus) - nazywana malinojeżyną. Angielska nazwa tayberry albo niemiecka Taybeere pochodzi od rzeki Tay, płynącej w pobliżu szkockiego Dundee, gdzie sześćdziesiąt lat temu wyhodowano malinojeżynę.

Odmiana 'Polana' maliny właściwej została wyhodowana pod koniec ubiegłego wieku przez polskich ogrodników. Malina 'Polana' powtarza owocowanie, to znaczy, że wiosną z dolnych odcinków pędów wyrastają nowe przyrosty z kwiatami, a owoce dojrzewają na przełomie czerwca i lipca, latem zaś kwiaty tworzą się na pędach jednorocznych i owoce można zbierać od połowy sierpnia aż do listopada. Jest odporna na choroby i łatwa w uprawie.

Dojrzałe, bursztynowe owoce maliny moroszki mają słodki, aromatyczny smak, przypominający mus morelowy albo jabłkowy. W Skandynawii, gdzie zbierane są w środowisku naturalnym, cieszą się wielką popularnością. W Polsce malina moroszka występuje bardzo rzadko, co tym bardziej przemawia za jej uprawą w ogrodzie. Bylina wykazuje nietypową dla rodziny różowatych cechę dwupienności, to znaczy, że męskie i żeńskie kwiaty znajdują się na dwóch różnych roślinach.

Czarna malina jest blisko spokrewniona z maliną właściwą oraz maliną omszoną. Różni się od nich czarnym kolorem owoców i bardziej kolczastymi łodygami. Owoce czarnej maliny przypominają wyglądem jeżyny, ale mają oryginalny smak, nieporównywalny z czerwonymi malinami i jeżynami. Rzadko uprawiany w Polsce krzew owocowy zasługuje na większą uwagę.