Spośród ponad stu gatunków swojego rodzaju, zielistka Sternberga cieszy się największą popularnością. Jest klasykiem rośliny doniczkowej, która wybacza swojemu opiekunowi prawie wszystkie błędy. Znosi nawet stanowiska zacienione, chociaż traci wtedy na efektownym wybarwieniu liści. Epitet gatunkowy rośliny upamiętnia praskiego botanika Kaspara von Sternberg'a.

Aloes drzewiasty, rosnący dziko w południowej Afryce, jest jednym z najbardziej znanych gatunków tego rodzaju. Oprócz wartości dekoracyjnej liści i kwiatów ma właściwości lecznicze. Jest jedną z najstarszych roślin leczniczych, szczególnie skuteczną w leczeniu oparzeń. Latem aloes drzewiasty może stanowić ozdobę tarasu lub balkonu.

Alocasia zebrina jest niezwykłą rośliną doniczkową o charakterystycznych pasiastych łodygach liściowych. Jaśniejsze i ciemniejsze prążki kojarzą się z tygrysem albo zebrą - stąd nazwa gatunkowa. Alokazja pasiasta jest rośliną endemiczną i rośnie tylko na kilku wyspach Filipin. Zbieranie dzikich okazów jest zabronione, ale uprawa alokazji hodowlanych jest popularna na całym świecie.

Nazwa gatunkowa tego skrzydłokwiatu upamiętnia niemieckiego botanika Gustava Wallisa. Rzadki gatunek rośliny stał się bardzo popularny w uprawie doniczkowej dzięki wyhodowaniu licznych kultywarów. Różnią się one wysokością wzrostu oraz formą i kolorem liści, niektóre odmiany rozwijają duże i pachnące kwiaty. Atrakcyjny wygląd skrzydłokwiatu Wallisa zapewniają zarówno długo utrzymujące się kwiaty, jak i piękne, ciemnozielone liście.

Trzykrotka purpurowa rozwija długie i mocne pędy, które początkowo są wzniesione, a z czasem zaczynają zwisać. Duże liście mają kolor fioletowoczerwony, na końcach pędów rozwijają się jasnopurpurowe, trójpłatkowe kwiaty. Botaniczna nazwa rodzajowa upamiętnia angielskich przyrodników (ojca i syna) o nazwisku Tradescant.

Peperomia tępolistna jest tropikalną byliną, która w naszych warunkach należy do popularnych roślin doniczkowych. Liście w kolorze świeżej zieleni stanowią ozdobę przez cały rok, pod warunkiem że zapewni się roślinie odpowiednie warunki. Oprócz formy botanicznej istnieją w uprawie kultywary o liściach z jaśniejszymi przebarwieniami.

Bluszczyk kurdybanek jest rodzimą byliną o różnorodnym zastosowaniu. Jest rośliną ozdobną, leczniczą, przyprawową i miododajną. Epitet gatunkowy zawdzięcza podobieństwu liści do specjalnie garbowanej skóry — kurdybanu. Może być uprawiany w gruncie albo w pojemnikach.

Ciemiernik biały to wieloletnia, zimozielona roślina z rodziny jaskrowatych. W naturze występuje na skrajach lasów i łąkach w środkowej i południowej Europie. Dorasta do 40 cm wysokości. Jego nazwa łacińska nawiązuje do czarnych korzeni, natomiast polska odnosi się do białych kwiatów. Jego ozdobą są białe, duże kwiaty, które mogą pojawić się już w grudniu, przez co jest używany jako ozdoba bożonarodzeniowych stołów. Ciemiernik biały dobrze rośnie w zacienionych miejscach, w żyznym i przepuszczalnym podłożu.

Pochodzący z Afryki Południowej śniedek wątpliwy jest cebulową byliną, która zimę musi spędzać w pomieszczeniu. Między lancetowatymi liśćmi o barwie soczystej zieleni wyrastają mocne pędy kwiatowe zakończone groniastym kwiatostanem. Pomarańczowy kolor kwiatów i ich forma wyróżniają ten gatunek spośród innych należących do botanicznego rodzaju Ornithogalum.

Ostróżka wyniosła jest byliną o bardzo efektownych kwiatostanach i dekoracyjnych liściach. Występująca dziko również w południowych regionach Polski, jest uprawiana już od końca XVI wieku. Ten gatunek ostróżki stanowi podstawę wielu mieszańców spotykanych w ogrodach pod nazwą ostróżki ogrodowej.

Nefrolepis wyniosły jest gatunkiem paproci uprawianym w europejskich mieszkaniach już od ponad dwóch wieków. Jego pierzaste liście nie tylko wnoszą do domu nastrój tropikalnych lasów, ale filtrują też powietrze ze szkodliwych substancji i poprawiają klimat wnętrza. Nefrolepis wyniosły nadaje się doskonale zarówno do biura, jak i do salonu albo jasnej łazienki.

Rozchodnik Morgana jest meksykańskim gatunkiem byliny sukulentowej o długich, zwisających pędach. W przeciwieństwie do wielu swoich krewniaków, jak na przykład rozchodnik biały, kaukaski albo ostry, ten gatunek jest wrażliwy na mróz i u nas może być uprawiany tylko w pomieszczeniach. Wymaga dużo słońca i zawsze dodatniej temperatury.

Chryzantema wielkokwiatowa wnosi wraz ze swoimi kolorowymi kwiatami jeszcze raz barwne akcenty do jesiennego ogrodu. Chodzi tutaj o mieszańca wschodnioazjatyckich gatunków złocieni, którego wyhodowano w Chinach ponad 3000 lat temu. Główną rośliną rodzicielską jest Chrysanthemum indicum, natomiast inne liczne składniki hybrydy pozostają nieznane. Dzięki wielowiekowym wysiłkom ogrodników powstało mnóstwo fantastycznych odmian chryzantemy wielkokwiatowej.

Liliowiec ogrodowy jest zbiorową nazwą dla grupy odmian mieszańcowych. Powstał w wyniku złożonego procesu krzyżowania różnych gatunków: liliowca żółtego, rdzawego, cytrynowego, mniejszego, Midendorfa, Dumortiera, i Thumberga. Pierwszą hybrydę liliowca stworzył w 1893 r. brytyjski hodowca George Yeld. Chociaż uroda pojedynczego kwiatu szybko przemija (co trafnie określa nazwa rośliny "dzienna lilia"), to na szczęście bylina wytwarza ich tyle, że wystarcza na długie tygodnie kwitnienia.

Grubosz drzewiasty zalicza się do pełnych wdzięku sukulentów, które są wyjątkowo łatwe w uprawie. Charakterystyczny gruby i niski pień z rozłożystą koroną nadają mu wygląd drzewka bonsai. Srebrzystoniebieskie i matowe liście odróżniają go od kuzyna, grubosza jajowatego, który ma liście zielone i błyszczące.

Ważną zaletą dąbrówki rozłogowej jest jej rodzime pochodzenie. Chociaż wyhodowano liczne odmiany o różnych kolorach liści i kwiatów, to niezmienna pozostaje odporność na mróz i łatwość uprawy tej rośliny. Jako roślina leśna, radzi sobie nawet na stanowiskach ocienionych.

Anturium Andrego jest byliną z tropikalnych lasów Ameryki Południowej. Nazwa gatunkowa upamiętnia Édouarda André - francuskiego botanika i odkrywcę rośliny. Jako roślina doniczkowa cieszy się wielką popularnością, a co pewien czas bywa nawet bardzo modna. Ozdobę anturium stanowią czerwone i błyszczące liście przykwiatowe (spathy); niepozorne kwiaty zebrane są w biało-żółtą kolbę.

Ze swoimi kwiatami w kolorze nieba i sercowatymi liśćmi, brunnera wielkolistna jest w ogrodzie idealną rośliną okrywową. Nazwa rodzajowa upamiętnia szwajcarskiego przyrodnika Samuela Brunner'a. Forma kwiatów przypomina o pokrewieństwie brunnery z niezapominajką. Kaukaska niezapominajka trafiła do europejskich ogrodów na początku XIX wieku.