Rośliny niejadalne

Wilec trójbarwny jest meksykańskim pnączem jednorocznym o efektownych, lejkowatych kwiatach. W porównaniu z podobnym do niego wilcem purpurowym ten gatunek ma większe kwiaty, które dłużej pozostają otwarte, a poza tym nieowłosione pędy i pąki. Nazwa gatunkowa nawiązuje do kolorów kwiatów, które rozwijając się, wyglądają na różowe, a potem przebarwiają się na piękny błękit z białym wnętrzem lejka.

Odkryty w Kaliforni dopiero w połowie XIX wieku mamutowiec olbrzymi wyrasta w swojej ojczyźnie na jedno z największych drzew iglastych na świecie, osiągając do 100 m wysokości. Posiada bardzo prosty pień, niezwykle regularną koronę w formie stożka i szarozielone, szydlaste igły. W ogrodzie może być efektownym soliterem.

Turzyca włosista jest gęstokępkową byliną pochodzącą z Nowej Zelandii. Ozdobę rośliny stanowią długie, bardzo wąskie liście, które pozostają dekoracyjne przez cały rok. Turzyca jest łatwa w uprawie i może rosnąć zarówno na rabacie, jak i w pojemniku na tarasie lub balkonie.

Modrzew polski, często uważany za odrębny gatunek, obecnie uznawany jest za podgatunek modrzewia europejskiego. Jest bardzo podobny do modrzewia europejskiego, a różni się głównie wielkością i kształtem szyszek (ma mniejsze szyszki i bardziej kuliste), mniejszymi wymaganiami siedliskowymi oraz znoszeniem bocznego ocienienia.

W cienistych lasach, na glebach kwaśnych i podmokłych, skrzyp leśny tworzy podziemne rozłogi, z których wyrastają miniaturowe choinki. Wiotkie, delikatne, jasnozielone, wielokrotnie rozgałęzione gałązki są ustawione poziomo i lekko wyginają się na końcach, tworząc wyraźne warstwy. Wiosną obok pędów asymilacyjnych wyrastają pędy zarodnikowe, które z czasem również rozwijają gałązki.

Platan wschodni jest śródziemnomorskim gatunkiem, wyrastającym w swojej ojczyźnie na bardzo okazałe, monumentalne drzewo do 40 m wysokości. W naszych warunkach sadzony jako drzewo dekoracyjne osiąga znacznie skromniejsze rozmiary. Razem z platanem zachodnim tworzy hybrydę znaną jako platan klonolistny.

Kordylina krzewiasta jest jednym z ponad 20 gatunków swojego rodzaju, jednak w uprawie doniczkowej oprócz niej spotyka się jeszcze kordylinę australijską. Jest słabo rozgałęzionym krzewem, który w swojej ojczyźnie dorasta do 3 m wysokości, a w uprawie doniczkowej zwykle 1-2 m. Ozdobę stanowią pasiaste liście, szczególnie kolorowe u odmian hodowlanych.

Brzoza nadrzeczna jest północnoamerykańskim drzewem rosnącym na brzegach rzek i innych mokrych miejscach. Stanowi ogrodową atrakcję dzięki wielopniowej formie wzrostu i efektownej korze o zmiennej barwie od kremowej, przez rdzawą, aż do niemal czarnej i łuszczącej się płatami.

Klon 'Drummondii' jest starą odmianą klonu zwyczajnego wprowadzoną do handlu pod koniec XIX wieku. Szczególną ozdobę tego niedużego drzewa stanowią barwne liście, które rozwijając się są różowe, później stają się jasnozielone i mają na brzegu szeroką, nieregularną, kremową obwódkę. Wczesną wiosną wspaniały efekt dają bardzo liczne baldachogrona drobnych, żółtych kwiatów.

Nazwa rodzajowa tego południowoamerykańskiego kaktusa pochodzi od greckich słów echinos = "jeż" i opsis = "wygląd", natomiast epitet gatunkowy upamiętnia francuskiego botanika J. B. Eyriès'a. Echinopsis Eyriesa jest rośliną mało wymagającą o dużych, białych lub jasnoróżowych kwiatach.

Peruwiański kaktus o skomplikowanej nazwie Austrocylindropuntia subulata stanie się może bardziej przyjazny, jeśli wyjaśni się jej znaczenie. Nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego słowa auster = "południe" i nazwy rodzajowej rośliny Cylindropuntia, do której niektóre gatunki są podobne, a epitet gatunkowy wskazuje na szydlastą formę szczątkowych liści kaktusa. Tworzy krzaczastą formę, na szczytach pędów rozwija duże, czerwone kwiaty.

Wyczyniec łąkowy jest rodzimego pochodzenia luźnokępową trawą, rosnącą na żyznych i wilgotnych łąkach. W ogrodzie może być dekoracyjną rośliną w pobliżu zbiorników wodnych i na wilgotnych powierzchniach. Istnieją kultywary tej trawy o liściach paskowanych.

Liriope szafirkowata jest kłączową byliną o wąskich, ciemnozielonych liściach, tworzącą kępy podobne do kęp trawy. Najbardziej efektownie wygląda roślina późnym latem, kiedy pojawiają się jasnofioletowe, gęste kwiatostany, które przypominają nieco grona szafirków. Nazwa rodzajowa jest imieniem nimfy z greckiej mitologii, matki Narcyza.

Surmia żółtokwiatowa jest pochodzącym z Chin niewysokim drzewem, które do każdego ogrodu wnosi element egzotyki. Ozdobę surmii stanowią zarówno duże, sercowate liście, jak i oryginalne, pachnące kwiaty zebrane w kwiatostany przypominajcie nieco kwiatostany kasztanowca. Jesienią i zimą pozostają na drzewie owoce w formie długich, prostych strąków.

Pęcherznica kalinolistna 'Luteus' jest nieznanego pochodzenia odmianą o efektownie zabarwionych liściach. Na słonecznym stanowisku są intensywnie żółte, w cieniu zielonkawożółte, a jesienią przebarwiają się na kolor czerwonożółty. Ozdobę stanowią również białe, półkuliste kwiatostany, a potem czerwone owoce.

Pochodzący z górskich regionów Maroka i Algierii cedr atlaski jest pięknym drzewem o malowniczym pokroju, stożkowatej koronie i dużych, cylindrycznych szyszkach. Chociaż jest najbardziej mrozoodporny spośród cedrów, w Polsce może rosnąć tylko w najcieplejszych rejonach na zachodzie kraju.

Pochodzący z Dalekiego Wschodu chmiel japoński jest jednorocznym pnączem uprawianym u nas jako roślina dekoracyjna. Główną ozdobę pnącza stanowią liście; żółtozielone kwiatostany nie są zbyt efektowne. Jesienią na egzemplarzach żeńskich (chmiel jest rośliną dwupienną) pojawiają się szyszkowate owocostany.

Dębik ośmiopłatkowy jest krzewinką występującą w górach oraz w strefie chłodnej półkuli północnej, u nas spotykany w Tatrach. Epitet gatunkowy wskazuje na kwiaty złożone z ośmiu płatków, co jest wyjątkiem w rodzinie różowatych, rozwijających zwykle kwiaty pięciopłatkowe. Ozdobę stanowią również ciemnozielone liście oraz puszyste owocostany, podobne do sasanek.

Aster gawędka jest byliną rodzimą, występującą w niektórych regionach Polski. Kwiaty zebrane w baldachogrona rozwijają się późnym latem. Koszyczki kwiatów są zbudowane z fioletowych kwiatów brzeżnych i złotożółtych kwiatów środkowych. W ogrodach spotyka się często kultywary o rozmaitych kolorach.

Wszyscy znają zachwycające swoją urodą wiosenne magnolie, natomiast rozwijające się latem kwiaty magnolii Siebolda wciąż stanowią ogrodową ciekawostkę. Są białe, pachnące, z wyraźnym czerwonym środkiem i pojawiają się na drzewach dopiero w lecie.

Grubosz widłakowaty jest południowoafrykańskim gatunkiem o cienkich pędach z gęsto osadzonymi małymi, mięsistymi listkami, co może przypominać gałązki widłaka. Pędy początkowo wzniesione, z czasem zaczynają się pokładać. Między listkami mogą się pojawiać niepozorne, żółtozielone kwiatki.

Topola kanadyjska jest umowną nazwą zbiorczą odmian powstałych ze skrzyżowania europejskiej topoli czarnej (Populus nigra) z topolami amerykańskimi, m.in. z topolą deltoidalną (Populus deltoides). Pierwsze tego typu mieszańce powstały na początku XVIII wieku we Francji. Rozmaite formy topoli kanadyjskiej pełnią w ogrodach rolę drzew dekoracyjnych.