Smółka pospolita, nazywana firletką lepką, jest byliną spotykaną w zaroślach i na terenach trawiastych. Jej łodyga jest pod górnymi węzłami mocno kleista, co tłumaczy nazwę rośliny. Ozdobę stanowią wiechy różowopurpurowych kwiatów. Istnieją też odmiany hodowlane firletki smółki o kwiatach pełnych albo białych.

Mydlnica bazyliowata ma swoją ojczyznę w europejskich górach między Hiszpanią i wschodnim obszarem śródziemnomorskim. Jako roślina dekoracyjna w ogrodzie została wymieniona przez szwajcarskiego botanika Conrada Gessnera już w 1561 roku. Obecnie istnieje wiele odmian tej mydlnicy stosowanych do obsadzania ogrodów skalnych i murków.

Ostrogowiec czerwony jest śródziemnomorską byliną, rosnącą w naturze na terenach skalistych. Nazwę zawdzięcza charakterystycznej budowie kwiatu z rurkowatą ostrogą u nasady. Różowoczerwone kwiaty są zebrane w wiechy i rozwijają się przez całe lato.

Bilbergia zwisła, w odróżnieniu od większości gatunków z rodziny bromeliowatych, może rosnąć zarówno jako epifit, jak również w glebie na dnie lasu. Ozdobę rośliny stanowią rozety skórzastych liści oraz przewieszające się kwiatostany przypominające owies. Nazwa rodzajowa upamiętnia szwedzkiego botanika Gustafa Johana Billberg'a.

Bożykwiat Meada rośnie w naturze na preriowych obszarach wschodniej części Ameryki Północnej. Tajemnicza nazwa rośliny ma związek z dawną nazwą rodzajową Dodecatheon, złożonej z greckich słów dodéka = "dwanaście" i théos = "bóg". Podobno Pliniusz Starszy nazwał tak kwiat na część 12 najważniejszych greckich bogiń i bogów. Wprawdzie Pliniuszowi chodziło zapewne o inny gatunek, jako że tego amerykańskiego nie mógł widzieć, jednak Linneusz użył takiej właśnie nazwy.

Nerina ogrodowa (Nerine bowdenii) jest południowoafrykańską byliną cebulową, gatunkiem o największej wytrzymałości na niskie temperatury, chociaż i tak nie może u nas zimować w gruncie. Nazwa rodzajowa roślin pochodzi od nereid, nimf morskich niezwykłej urody, córek boga Nereusa i okeanidy Doris. Filigranowe kwiaty neriny rozwijają się od września do listopada, kiedy większość roślin ogrodowych kończy już kwitnienie.

Tarczownica tarczowata jest mokradłową byliną północnoamerykańską. Botaniczna nazwa rodzajowa upamiętnia niemieckiego botanika Karla Darmer'a, a polska nawiązuje do kształtu liści. Ozdobę rośliny stanowią duże, tarczowate liście odziomkowe, przebarwiające się jesienią na żółto i czerwono oraz rozwijające się wiosną jasnoróżowe baldachogrona kwiatów.

Plektrantus Forstera 'Nico', nazywany komarzycą ciemną ze względu na ciemnozielone liście z fioletowymi spodami, odznacza się nie tylko urodą, ale i zdolnością odstraszania komarów. Ozdobę rośliny stanowią przede wszystkim liście, ponieważ kwiaty są bardzo drobne, białe lub fioletowe, zebrane w długie grona.

Rozchodnik biały jest sukulentową byliną, która do Polski trafiła pod koniec XIX wieku. Uprawiany w ogrodach jako roślina ozdobna, rozprzestrzenił się też w naturalnym środowisku, nie stanowiąc jednak zagrożenia dla gatunków rodzimych. Białe albo jasnoróżowe gwiazdki kwiatów stanowią ozdobę słonecznych i gorących zakątków ogrodu.

Funkia 'White Feather' jest odmianą z grupy funkii falistej o niewielkich rozmiarach. Odznacza się niezwykłą barwą liści, które młode są jednolicie białe lub kremowe, a z czasem zielenieją. Biała funkia stanowi oryginalną ozdobę rabaty i ogrodu.

Aloes pstry, zaliczany do niedawna do rodzaju aloes, jest aktualnie jednym z trzech przedstawicieli samodzielnego rodzaju Gonialoe. Odznacza się dekoracyjnymi liśćmi z jasnymi plamkami układającymi się w paski, co może kojarzyć się z pręgowanym futrem tygrysa. Jest jednym z nielicznych aloesów, które chętnie kwitną w warunkach domowych.

Zamiokulkas zamiolistny 'Raven' jest odmianą popularnej rośliny doniczkowej o rzadko spotykanym przebarwieniu liści. Są one ciemne, niemal czarne i połyskują niczym skrzydła kruka - stąd nazwa odmianowa. Młode pędy są początkowo zielone, jednak szybko zmieniają barwę na ciemną.

Ten gatunek anturium, powszechnie uprawiany jako doniczkowa roślina ozdobna, nosi epitet upamiętniający austriackiego botanika Karla von Scherzer. Ozdobę rośliny stanowią lancetowate liście oraz efektowne kwiaty złożone z jasnoczerwonej spathy i pomarańczowej albo czerwonej kolby. Zawinięty koniec kolby przypomina ogon świni, stąd angielska nazwa rośliny "pigtail".

Miskant 'Flamingo' jest bylinową trawą o łukowato wygiętych liściach, które jesienią przybierają barwę złocistopomarańczową. Kwiaty tworzą atrakcyjne, różowosrebrzyste, przewieszające wiechy, które stanowią ozdobę również zimą. Kwiatostany nadają się do suchych bukietów.

Miskant 'Kleine Fontäne' tworzy gęste kępy łukowato wygiętych liści z białym unerwieniem, które jesienią przybierają złocisty kolor. Początkowo czerwone, a potem blednące kwiaty, tworzą przewieszone, efektowne wiechy. Puszyste owocostany długo stanowią ozdobę ogrodu. Pokrój kępy trawy przypomina, zgodnie z nazwą, małą fontannę.

Miskant 'Strictus' przypomina odmianę 'Zebrinus', ma liście poprzecznie żółto paskowane, ale sztywne, rynienkowato zwinięte i nie przewieszone łukowato. Żółte paski pojawiają się na źdźbłach w miarę wzrostu rośliny. Czerwonawe kwiaty, zebrane w wiechę, rozwijają się we wrześniu.

Miskant olbrzymi jest prawdopodobnie naturalną hybrydą miskanta chińskiego (Miscanthus sinensis) z miskantem cukrowym (Miscanthus sacchariflorus), do Europy został przywieziony około 1935 roku jako roślina ozdobna. Nie wytwarza nasion, rozmnażany jest na drodze wegetatywnej. Należy do najbardziej okazałych traw uprawianych w Polsce.

Piwonia lekarska była od wieków uprawiana w Europie jako roślina lecznicza, a od XIX wieku stała się też byliną ozdobną. Rozwija duże, różowe albo czerwone kwiaty. Jest długowieczna i łatwa w uprawie, nie znosi tylko ingerencji w obszar swoich korzeni, dlatego po posadzeniu powinno się ją pozostawić w spokoju i nie zmieniać stanowiska.