Rośliny o ciekawym pokroju

Rojnik albo rojownik pospolity jest niewielką byliną rodzimego pochodzenia, chociaż rzadko w naturze spotykany. Tworzy przyziemne, bladozielone różyczki liściowe, z których wyrastają pędy kwiatowe. Jasnożółte kwiaty są duże i zebrane w gęsty kwiatostan na szczycie pędu kwiatowego.

W odróżnieniu od wielu swoich krewniaczek, ketmia krwista nie jest krzewem, tylko byliną. Jej część nadziemna każdej jesieni obumiera, aby wiosną rozwinąć się na nowo z bryły korzeniowej. Odznacza się szkarłatnymi kwiatami o pięciu płatkach i podobnymi do konopi siewnych liśćmi. W naszych warunkach musi zimować w pomieszczeniu.

Pysznogłówka 'Bee Bright' jest odmianą o czysto białych okółkach kwiatowych, które przyciągają pszczoły i inne owady. Doskonale nadaje się do tworzenia kompozycji z innymi bylinami, na przykład z błękitnymi ostróżkami. Kwitnie od lipca do września.

Pysznogłówka dęta jest wysoką byliną z Ameryki Północnej, tworzącą podziemne kłącza. Ozdobę stanowią aromatyczne, różowofioletowe kwiaty o zapachu lawendy, zebrane w okółki. Doskonale nadaje się do kompozycji bylinowych na rabatach, a także do celów kulinarnych i leczniczych.

Rodzaj Mammillaria jest obok opuncji oraz Echinopsis jednym z najbardziej bogatych w gatunki w rodzinie kaktusowatych. Mammillaria crinita jest meksykańskim gatunkiem uprawianym u nas jako roślina doniczkowa. Tworzy niewielkie, kuliste pędy z włoskami na brodawkach, zamiast żeber. Lejkowate kwiaty są przeważnie żółtawobiałe do białych, rzadko w kolorze jasnej magenty.

Rebutia heliosa jest gatunkiem kaktusa, którego nazwa rodzajowa upamiętnia francuskiego ogrodnika Pierre’a Rebuta, a epitet gatunkowy wskazuje na słoneczną barwę kwiatów.

Notokaktus wspaniały ma nazwę synonimiczną Parodia magnifica, która upamiętnia włoskiego botanika Domingo Parodi i nie ma nic wspólnego z jakimś ośmieszającym naśladownictwem. Niewielki kaktus z południa Brazylii jest w naszych warunkach łatwą w uprawie rośliną doniczkową. Dodatkową ozdobę stanowią duże, siarkowożółte kwiaty.

Tojeść purpurowa jest byliną ozdobną, której ciemnopurpurowe kłosy kwiatostanów oraz szarozielone, lancetowate liście tworzą w ogrodzie akcenty pełne elegancji. Nadaje się zarówno do nasadzeń grupowych, jak i w formie solitera. Może rosnąć na rabatach ,a także w pojemnikach na balkonie i tarasie.

Kokoryczka olbrzymia jest dekoracyjną byliną, która od maja rozwija swoje białe. dzwonkowate kwiaty. Wiszą one, niczym małe latarenki, na ulistnionych, wysokich łodygach. W korzystnych warunkach dorasta do 110 cm wysokości.

Cebulica syberyjska 'Alba' jest odmianą o białych, delikatnych kwiatach. Wczesną wiosną tworzy białe dywany pięknych kwiatów. Jej zaletą jest łatwość uprawy i odporność na mróz. Nadaje się na stanowiska pod drzewami i krzewami.

Krwiściąg delikatny jest dekoracyjną byliną o licznych, drobnych kwiatach zebranych w szczytowe kwiatostany w kolorze jasnoróżowym, a u odmian hodowlanych także białym. Ozdobę stanowią też ogonkowe, nieparzystopierzaste liście. W korzystnych warunkach dorasta do 200 cm wysokości.

Odmiana 'Big Blue' liriope szafirkowatej jest zimozieloną byliną o gęstych, kępiastych liściach i dekoracyjnych, fioletowych kwiatach zebranych w smukłe kłosy. Trawiaste, ciemnozielone liście zapewniają ozdobny wygląd przez cały rok. Rozwijające się latem i wczesną jesienią kwiaty są małe, dzwonkowate i przypominają szafirki.

Odmiana języczki 'Britt-Marie Crawford' jest bardzo dekoracyjną byliną, szczególnie do zacienionych zakątków ogrodu. Niezwykły, brązowopurpurowy kolor liści stanowi mocny kontrast z pomarańczowożółtymi, dużymi kwiatami. Tworzy efektowne, wysokie kępy, doskonale pasujące do kompozycji rabatowych oraz na brzegi ogrodowych sadzawek.

Kuflik płaczący jest australijskim wieczniezielonym krzewem, który w naturze dorasta do 8 m wysokości. W naszych warunkach musi mieć zapewnione zimowanie w pomieszczeniu. Największą ozdobą rośliny są jaskrawoczerwone kwiatostany, przypominające kształtem szczotki do butelek.

Psianka melonowa jest rośliną uprawianą w Andach dla jadalnych owoców od czasów prekolumbijskich. W naszych warunkach bywa zwykle traktowana jako roślina jednoroczna, chociaż w szklarni może być wieloletnim półkrzewem. Średniej wielkości, jajowate owoce smakują jak skrzyżowanie gruszki z melonem.

Lucerna sierpowata jest rodzimego pochodzenia byliną z palowym systemem korzeniowym. Rośnie na suchych i nasłonecznionych miejscach trawiastych. Dalsze badania zdecydują, czy jest samodzielnym gatunkiem, czy odmianą lucerny siewnej. Ozdobę stanowią żółte kwiaty zebrane w groniaste kwiatostany, rozwijające się od maja do października.

Dziurawiec bezwonny jest mieszańcem Hypericum androsaemum i Hypericum hircinum, znanym już od końca XVIII wieku. Jest uprawiany jako roślina ozdobna w kilku odmianach hodowlanych. Dekorację stanowią żółte kwiatostany oraz czerwone torebki nasienne. Dorasta do metra wysokości.

Chociaż nazwa gatunku sugeruje pochodzenie związane z najazdami Mongołów, gryka tatarka i gryka zwyczajna były uprawiane w Europie już znacznie wcześniej. Obecnie uprawia się tatarkę w Europie głównie na zieloną paszę. Może stanowić w ogrodzie naturalną ozdobę.

Nasturcja mniejsza jest endemicznym gatunkiem w górach Ekwadoru i Peru. W swojej ojczyźnie rośnie jako bylina, jednak w naszych warunkach jest bardzo dekoracyjną rośliną jednoroczną. Liczne, czerwone kwiaty rozwijają się przez cały sezon. Liście i kwiaty nasturcji są jadalne.

Nasturcja kanarkowa pochodzi z Peru, gdzie rośnie jako wieloletnie pnącze. W naszych warunkach jest dekoracyjną rośliną jednoroczną o żółtych, oryginalnych kwiatach nawiązujących formą i kolorem do ptaka kanarka. Nie ma nic wspólnego z Wyspami Kanaryjskimi. Spotykany w polskim handlu epitet "kanaryjski" jest błędną kalką angielskiego przymiotnika "canary", który jednakowo odnosi się zarówno do Wysp Kanaryjskich, jak i do ptaka kanarka.

Wyka drobnokwiatowa jest gatunkiem rodzimego pochodzenia, często spotykanym na miedzach, łąkach i w zaroślach. Ozdobę w ogrodzie stanowią delikatne pierzaste liście oraz niebieskawobiałe lub jasnofioletowe kwiaty motylkowe.

Grusza 'Cukrówka' jest starą odmianą niemiecką, odkrytą podobno w okolicach Stuttgartu, około 1750 roku, przez pasterza kóz - stąd nazwa 'Stuttgarter Geißhirtle'. Jej owoce są niewielkie, ale wyjątkowo soczyste i słodkie. Skórka jest żółtozielona, a miąższ biały, miękki i bardzo słodki.