Kwiaty ozdobne

Wyhodowana w 1930 roku w USA odmiana 'Redhaven' należy do najpopularniejszych brzoskwiń na rynku. Kiedy w kwietniu rozwijają się różowe, wabiące pszczoły i inne owady kwiaty, można już cieszyć się na duże i smaczne owoce o żółtopomarańczowym miąższu. Są one kuliste, bardzo regularne i okryte złocistą skórką z czerwonym rumieńcem.

Psianka słodkogórz jest półkrzewem rodzimego pochodzenia, którego pędy pną się po podporach albo pokładają na ziemi. Przez całe lato rozwija niebieskofioletowe, charakterystyczne dla rodziny psiankowatych kwiaty, a potem tworzy ozdobne, szkarłatnoczerwone jagody. Psianka słodkogórz bywa czasem mylona z bardziej trującą wilczą jagodą.

Surmia wielkokwiatowa jest północnoamerykańskim gatunkiem egzotycznie wyglądającego drzewa. Jej sercowate liście o długości do 30 cm są większe niż u surmii bignoniowej, a silnie pachnące, białe kwiaty rozwijają się około dwóch tygodni wcześniej przed innymi uprawianymi u nas surmiami. Długie strąki pozostają na drzewie przez całą zimę.

Pachnotka zwyczajna jest aromatyczną rośliną jednoroczną uprawianą na Dalekim Wschodzie jako roślina oleista, przyprawowa i lecznicza. Ze względu na dekoracyjne liście nadaje się doskonale na rabaty, obwódki i ogrodowe kompozycje. Kwitnie późno, kwiaty o wyglądzie typowym dla rodziny jasnotowatych są raczej mało efektowne.

Mydlnica bazyliowata ma swoją ojczyznę w europejskich górach między Hiszpanią i wschodnim obszarem śródziemnomorskim. Jako roślina dekoracyjna w ogrodzie została wymieniona przez szwajcarskiego botanika Conrada Gessnera już w 1561 roku. Obecnie istnieje wiele odmian tej mydlnicy stosowanych do obsadzania ogrodów skalnych i murków.

Śnieguliczka biała jest północnoamerykańskim krzewem, sprowadzonym do Europy pod koniec XVIII wieku jak roślina ozdobna. Popularność śnieguliczki wynika z atrakcyjnego wyglądu krzewu, białych owoców utrzymujących się długo na pędach oraz małych wymagań i odporności na mróz.

Pospolity w przeszłości w uprawach zbóż kąkol polny budził postrach jako roślina powodująca liczne zatrucia. Wraz ze stosowaniem herbicydów oraz bardziej wydajnych metod oczyszczania ziarna, kąkol polny w środowisku naturalnym prawie zupełnie wyginął. Zła sława wśród dawnych rolników w niczym nie umniejsza urody tej rośliny i subtelnego piękna jej dużych, fioletoworóżowych kwiatów na ogrodowych rabatach.

Znana w Europie dopiero od XV wieku pomarańcza chińska, zwana słodką, jest uprawianą od wieków w Chinach hybrydą, która powstała ze skrzyżowania mandarynki (Citrus reticulata) z pompelą (Citrus maxima). Słodkie owoce pomarańczy zyskały ogromną popularność na całym świecie. W naszych warunkach możliwa jest jedynie uprawa pojemnikowa tego egzotycznego drzewa.

Ostrogowiec czerwony jest śródziemnomorską byliną, rosnącą w naturze na terenach skalistych. Nazwę zawdzięcza charakterystycznej budowie kwiatu z rurkowatą ostrogą u nasady. Różowoczerwone kwiaty są zebrane w wiechy i rozwijają się przez całe lato.

Eonium drzewiaste rośni w naturze jako sukulentowy półkrzew o zgrubiałych łodygach i liściach. Nazwa rodzajowa pochodzi od greckiego słowa aionios, które znaczy tyle, co "trwały, wieczny". Ozdobę stanowią zebrane w rozetki liście oraz duże, stożkowate kwiatostany. W naszych warunkach eonium jest długowieczną rośliną doniczkową.

Bilbergia zwisła, w odróżnieniu od większości gatunków z rodziny bromeliowatych, może rosnąć zarówno jako epifit, jak również w glebie na dnie lasu. Ozdobę rośliny stanowią rozety skórzastych liści oraz przewieszające się kwiatostany przypominające owies. Nazwa rodzajowa upamiętnia szwedzkiego botanika Gustafa Johana Billberg'a.

Kraspedia kulista jest uprawiana w naszych warunkach jako jednoroczna roślina kwiatowa. Jej ozdobę stanowią kuliste, jasnożółte koszyczki kwiatowe umieszczone na końcu długiej łodygi kwiatostanowej. przypominające pałeczki do bębna. Kwiaty kraspedii kulistej wabią do ogrodu pszczoły i inne owady.

Angelonia wąskolistna jest tropikalną byliną, którą w naszych warunkach uprawia się zwykle z rozsady jako roślinę jednoroczną, jednak zimowanie w odpowiednich warunkach jest możliwe. Ozdobę stanowią rozwijające się latem grona kwiatów białych, różowych albo fioletowych. Mało znana u nas angelonia nie doczekała się jeszcze polskiej nazwy.

Bożykwiat Meada rośnie w naturze na preriowych obszarach wschodniej części Ameryki Północnej. Tajemnicza nazwa rośliny ma związek z dawną nazwą rodzajową Dodecatheon, złożonej z greckich słów dodéka = "dwanaście" i théos = "bóg". Podobno Pliniusz Starszy nazwał tak kwiat na część 12 najważniejszych greckich bogiń i bogów. Wprawdzie Pliniuszowi chodziło zapewne o inny gatunek, jako że tego amerykańskiego nie mógł widzieć, jednak Linneusz użył takiej właśnie nazwy.

Nerina ogrodowa (Nerine bowdenii) jest południowoafrykańską byliną cebulową, gatunkiem o największej wytrzymałości na niskie temperatury, chociaż i tak nie może u nas zimować w gruncie. Nazwa rodzajowa roślin pochodzi od nereid, nimf morskich niezwykłej urody, córek boga Nereusa i okeanidy Doris. Filigranowe kwiaty neriny rozwijają się od września do listopada, kiedy większość roślin ogrodowych kończy już kwitnienie.

Tarczownica tarczowata jest mokradłową byliną północnoamerykańską. Botaniczna nazwa rodzajowa upamiętnia niemieckiego botanika Karla Darmer'a, a polska nawiązuje do kształtu liści. Ozdobę rośliny stanowią duże, tarczowate liście odziomkowe, przebarwiające się jesienią na żółto i czerwono oraz rozwijające się wiosną jasnoróżowe baldachogrona kwiatów.

Zawilec grecki, nazywany często bałkańskim, należy do najbardziej znanych przedstawicieli swojego rodzaju. W naszych lasach wprawdzie nie rośnie, ale za to występuje na górskich zboczach i obrzeżach lasów w Europie Południowej. Można go spotkać również w jasnych dąbrowach. W uprawie ogrodowej występuje w licznych odmianach.

Żonkile to wieloletnie rośliny cebulowe kwitnące wczesną wiosną. Ich duże, żółte i słodko pachnące kwiaty zachwycają już w marcu. Stanowią świetny dodatek do ogrodów wiejskich oraz leśnych. Sprawdzą się również podczas uprawy w pojemnikach. Mogą być uprawiane zarówno pojedynczo, jak i w grupowych nasadzeniach, a nawet tworząc dywan kwiatowy. Nie mają wysokich wymagań — potrzebują przepuszczalnej, lekko wilgotnej gleby oraz dostępu do słońca.

Rozchodnik biały jest sukulentową byliną, która do Polski trafiła pod koniec XIX wieku. Uprawiany w ogrodach jako roślina ozdobna, rozprzestrzenił się też w naturalnym środowisku, nie stanowiąc jednak zagrożenia dla gatunków rodzimych. Białe albo jasnoróżowe gwiazdki kwiatów stanowią ozdobę słonecznych i gorących zakątków ogrodu.

Jednoroczny floks Drummonda jest uprawiany w europejskich ogrodach co najmniej od 1835 roku. Nazwa gatunkowa upamiętnia szkockiego botanika Thomasa Drummonda, który wysłał roślinę z Teksasu do Wielkiej Brytanii. Botaniczna forma tego floksa kwitnie na czerwono, jednak liczne kultywary rozwijają kwiaty w wielu innych kolorach i odcieniach.

Wierzba sachalińska jest gatunkiem wierzby o azjatyckim pochodzeniu, a jej nazwa nawiązuje do największej rosyjskiej wyspy przy ujściu Amuru. W roli krzewu dekoracyjnego występuje odmiana hodowlana 'Sekka'. Atrakcją tej wierzby są niezwykłe, spłaszczone i fantazyjnie pokręcone pędy. Szczególną uwagę zwracają zimą, kiedy nie są przesłonięte liśćmi. Odmiana rozwija wyłącznie męskie kotki i nie wywarza nasion.

Laurowiśnia iberyjska, jak sugeruje nazwa, ma swoją ojczyznę w Portugalii, Hiszpanii, jak również na Maderze i na Wyspach Kanaryjskich. Mimo śródziemnomorskiego pochodzenia ten gatunek laurowiśni wykazuje znaczną mrozoodporność i nadaje się również do naszych ogrodów.