Rośliny niejadalne

Jak większość roślin ozdobnych, również ta begonia nie jest czystym gatunkiem botanicznym, ale hybrydą o trudnym do określenia pochodzeniu. Swoją nazwę zawdzięcza niestrudzonemu kwitnieniu przez długie miesiące. W swojej brazylijskiej ojczyźnie potrafi kwitnąć nieprzerwanie przez kilka lat.

Kto ma w ogrodzie trochę wolnego miejsca i dużo światła, może wprowadzić do niego prawdziwą perłę w postaci dekoracyjnej wierzby białej. Ozdobne cienkie gałązki oraz lancetowate liści są gęsto pokryte jedwabistymi, białymi włoskami i wyglądają, jakby były całkiem białe. Jako gatunek rodzimy, jest doskonale przystosowana do naszych warunków.

Nawłoć kanadyjska trafiła do Francji około 1644 roku. Przez długi czas pozostawała podziwianym rarytasem w ogrodach arystokratów. Do wiejskich ogrodów znalazła drogę dopiero w połowie XIX wieku, skąd szybko uciekła i stała się gatunkiem inwazyjnym. Rozrasta się w szybkim tempie i tworzy konkurencję dla rodzimych gatunków. Złotożółte wiechy kwiatów stanowią w ogrodzie ozdobę oraz źródło pokarmu dla owadów.

Sępolia fiołkowa, nazywana potocznie fiołkiem afrykańskim, w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z fiołkami z wyjątkiem koloru kwiatów. Nazwa rodzajowa upamiętnia odkrywcę rośliny, niemieckiego barona Waltera von Saint Paul-Illaire, urzędnika kolonialnego w Niemieckiej Afryce Wschodniej. Sępolia od razu zyskała wielką popularność jako roślina doniczkowa, a dzisiaj ma też ogromną liczbę odmian.

Jodła pospolita jest rodzimym gatunkiem zimozielonego drzewa iglastego. W naturalnym środowisku dorasta do 50 m wysokości. W ogrodach jest sadzona jako drzewo ozdobne. Oprócz formy botanicznej istnieją kultywary jodły o niewielkiej wysokości i wąskim pokroju. Doskonale znosi ocienienie.

Jałowiec płożący jest północnoamerykańskim krzewem o pędach ścielących się nisko po ziemi. Doskonale nadaje się do roli rośliny okrywowej, tworząc zwarty dywan. Dobrze rośnie na glebach suchych i ubogich.

Pięcioigielna sosna amerykańska nosi w wielu językach nazwę gatunkową upamiętniającą angielskiego podróżnika Georgea Weymouth'a. Ze swoimi jedwabiście miękkimi igłami i długimi niczym u świerka szyszkami, stanowi prawdziwą ozdobę ogrodu. W naturze wyrasta na ogromne drzewo.

Hibiskus kojarzy się zwykle z egzotyczną rośliną doniczkową albo kwitnącym krzewem ogrodowym. Hibiskus bylinowy, czyli ketmia bagienna, jest mniej znany od swoich krewniaków, ale równie efektowny. Główną ozdobę tworzą ogromne malwowate kwiaty, które rozwijają się pod koniec lata.

Figowiec dębolistny pochodzi z lasów deszczowych Afryki Zachodniej, posiada malowniczy pokrój i piękne, soczyście zielone, duże liście. Ich kształt przypomina jednym liście dębu, a innym, bardziej romantycznym osobom - lirę albo skrzypce. Fikus jest też ceniony za zdolność oczyszczania powietrza w pomieszczeniu.

Klon zwyczajny jest najczęściej spotykanym z gatunków rodzimych. Zakwita bardzo wcześnie, w sezonie posiada bujne ulistnienie, a jesienią zmienia kolor liści na złoty, pomarańczowy lub czerwony. Odznacza się rozłożystą i regularną koroną.

Niedośpian ognisty jest zwykle oferowany w sprzedaży jako roślina jednoroczna, jednak posiada on potencjał, aby stanowić ozdobę przez wiele lat. Przez pewien czas zapomniany, słusznie przeżywa renesans jako egzotyczna roślina doniczkowa o barwnych i plamiastych liściach.

Tojeść rozesłana jest płożącą się byliną o okrągłych liściach i gwiazdkowatych, złotych kwiatach. Nazwa rodzajowa odnosi się do Lysimachosa, starożytnego dowódcy Aleksandra Wielkiego, który według legendy był pierwszym odkrywcą tej rośliny. Epitet gatunkowy pochodzi natomiast od łacińskiego słowa "nummus" = moneta, co wskazuje na podobny do małych monet kształt liści rośliny.

Strelicja Mikołaja jest rośliną o wyjątkowo arystokratycznej nazwie: nazwę rodzajową nadano jej na cześć brytyjskiej królowej Sophie Charlotte von Mecklenburg-Strelitz, a epitet gatunkowy upamiętnia Wielkiego Księcia Mikołaja Romanowa. Ta krewniaczka strelicji królewskiej ma również bardzo efektowne kwiaty, jednak utrzymane w mniej jaskrawych kolorach.

Paulownia omszona, nazywana też cesarską albo puszystą, jest pochodzącym z Chin egzotycznym drzewem o pięknych kwiatach. Nieco osobliwa nazwa rodzajowa została nadana przez bawarskiego botanika Philippa Franza von Siebold na cześć holenderskiej księżnej, a później królowej Anny Pawłownej, która była córką rosyjskiego cara Pawła I. Paulownia omszona była ulubionym drzewem cesarza Franciszka Józefa.

Liatra kłosowa jest amerykańską byliną, która przez całe lato rozwija w ogrodzie niezwykłe kwiatostany w formie długich i gęstych kłosów. W magiczny sposób przyciągają one nie tylko uwagę obserwatorów, ale również całe roje motyli. Kwiaty cięte liatry kłosowej długo utrzymują się w wazonie.

Buk pospolity należy do najpiękniejszych drzew liściastych rodzimego pochodzenia. Ze swoją malowniczą koroną doskonale sprawdza się w roli solitera, a ciemnozielone i błyszczące liście są ozdobą bukowego żywopłotu. Z wiekiem tworzy w ogrodzie coraz bardziej efektowną ozdobę.

Jodła kaukaska jest bardzo lubianym drzewem na choinkę. Jej regularna, stożkowata korona może również stanowić ozdobę ogrodu. Nazwa gatunkowa upamiętnia fińskiego botanika Alexandra von Nordmann'a, który odkrył tę jodłę na Kaukazie na ternie dzisiejszej Gruzji.

Platan klonolistny jest monumentalnym drzewem liściastym i rozłożystej koronie. Pod względem botanicznym jest krzyżówką platanu wschodniego i platanu zachodniego, która powstała w XVII wieku w Europie. Dorasta do ponad 30 m wysokości, w naszych warunkach jest mrozoodporny w starszym wieku.

Sprowadzone z Ameryki na początku XVII wieku dzikie wino jest cennym pnączem ozdobnym. Efektowny przez cały sezon dywan liści, szczególnie pięknie wygląda jesienią, kiedy przybiera bajeczne barwy czerwieni i purpury. Winobluszcz pięciolistkowy w szybkim tempie potrafi stworzyć szczelną zasłonę ścian, płotów i murów.

Dzbanecznik jest botanicznym rodzajem egzotycznych roślin, które niedobory składników pokarmowych w glebie nauczyły się uzupełniać, polując na owady. Liczne gatunki dzbanecznika wymagają do rozwoju szczególnych warunków siedliskowych, które trudno im zapewnić w warunkach domowych. Dlatego też najczęściej spotyka się w mieszkaniach najłatwiejsze w uprawie hybrydy i odmiany, a wśród nich najpopularniejszą chyba naturalną hybrydę Nepenthes ventricosa i N. alata, czyli w skrócie "ventrata".

Wyprostowany krzew o rozłożystych gałęziach. Tradycyjnie sadzony w ogrodach wiejskich i parkach dla zapachu i pięknych kremowobiałych kwiatów.

Magnolia pośrednia zachwyca wiosną niezwykłą urodą swoich "tulipanowych" kwiatów, a przez cały sezon malowniczym pokrojem. Jest dziełem francuskiego oficera Etienne Soulange-Bodin'a, który zajął się ogrodnictwem i w 1820 roku wyhodował krzyżówkę magnolii nagiej z magnolią purpurową.