Rośliny niejadalne

Topola czarna jest drzewem rodzimego pochodzenia, spotykanym często nie tylko w nasadzeniach przydrożnych, ale również w ogrodach. Jest gatunkiem długowiecznym o różnych cechach pokroju — o pniach prostych albo zniekształconych i koronach rozłożystych lub wąskich i gęstych.

W odróżnieniu od swojego znanego krewniaka fikusa benjamina fikus tępy ma liście zaokrąglone na końcach, a nie zaostrzone. Posiada wiele form i nazw zarówno potocznych, jak i botanicznych. W naszych warunkach klimatycznych znany jest głównie jako fikus bonsai albo fikus ginseng, jako że hodowany jest w formie miniaturowego drzewka, którego poskręcane korzenie przypominają Panax ginseng.

Olsza czarna jest rodzimym drzewem liściastym o charakterystycznym pokroju, podobnym do drzew iglastych. Tworzy prosty pień, widoczny prawie od szczytu korony i odchodzące poziomo cienkie gałęzie. Do ogrodu wnosi element natury.

Alocasia zebrina jest niezwykłą rośliną doniczkową o charakterystycznych pasiastych łodygach liściowych. Jaśniejsze i ciemniejsze prążki kojarzą się z tygrysem albo zebrą - stąd nazwa gatunkowa. Alokazja pasiasta jest rośliną endemiczną i rośnie tylko na kilku wyspach Filipin. Zbieranie dzikich okazów jest zabronione, ale uprawa alokazji hodowlanych jest popularna na całym świecie.

Rdestówka Auberta jest zdrewniałym pnączem o bardzo dużym przyroście rocznym, jest jedną z najszybciej rosnących roślin w Polsce. Ozdobę stanowią sercowate, jasnozielone liście oraz długo utrzymujące się białe, wiechowate kwiatostany. Epitet gatunkowy upamiętnia francuskiego misjonarza Georgesa Auberta, który przesłał nasiona rośliny z Tybetu do Paryża.

Reo meksykańskie jest gatunkiem trzykrotki, która zaliczana kiedyś do botanicznego rodzaju Rhoeo, zachowała zwyczajowo dawną nazwę. Ozdobą tej doniczkowej byliny są duże, dość długie liście, układające się w rozetę. Ciekawy efekt kolorystyczny tworzą podłużne paski na liściach w kolorze różowym, białym albo kremowym.

Brzoza pożyteczna 'Doorenbos' jest pękną odmianą, wyselekcjonowaną w Holandii. Śnieżnobiała korowina pokrywająca pień i konary daje niezwykły efekt zwłaszcza w okresie bezlistnym. Brzoza 'Doorenbos' nadaje się doskonale do roli solitera, jak i do nasadzeń grupowych.

Przyciągająca wzrok dichondra srebrzysta bywa nazywana srebrnym deszczem, ponieważ jej długie, zwisające pędy wyglądają jak srebrny wodospad. Jej ojczyzną są subtropikalne rejony obu Ameryk, gdzie rośnie jako bylina. W naszych warunkach jest zwykle uprawiana z rozsady przed jeden sezon.

Trzykrotka purpurowa rozwija długie i mocne pędy, które początkowo są wzniesione, a z czasem zaczynają zwisać. Duże liście mają kolor fioletowoczerwony, na końcach pędów rozwijają się jasnopurpurowe, trójpłatkowe kwiaty. Botaniczna nazwa rodzajowa upamiętnia angielskich przyrodników (ojca i syna) o nazwisku Tradescant.

Araukaria chilijska zalicza się do najstarszych żyjących na Ziemi roślin. Jej wysoce osobliwy wygląd sprawia, że drzewo stanowi bardzo ekstrawagancką ozdobę ogrodu. Wydłużone, powyginane starsze gałęzie araukarii przypominają ogon małpy - stąd potoczna nazwa rośliny. Klimat ojczystych dla araukarii chilijskiej Andów nie należy wprawdzie do łagodnych, niemniej jednak w naszych warunkach młode drzewka mogą w gruncie bez osłony przemarzać.

Daglezja zielona należy do wyjątkowo wysokich i długowiecznych drzew iglastych. W swojej ojczyźnie osiąga wysokość ponad 100 m i wiek do 1300 lat. W naszych ogrodach jest sadzona jako drzewo ozdobne o smukłym pokroju i miękkich, pachnących igłach. Młode drzewa długo utrzymują dolne gałęzie, tworząc regularną, szerokostożkową koronę.

Popularna odmiana świerka białego, jest bardziej znana od formy botanicznej. Jest wolno rosnącym, niewysokim krzewem o regularnym, gęstym pokroju w formie stożka. Nadaje się do sadzenia zarówno w ogrodzie, jak i w doniczkach i pojemnikach ustawianych na tarasie. Na Boże Narodzenie może być oryginalną choinką.

Wyżlin większy jest w swojej śródziemnomorskiej ojczyźnie byliną, jednak w naszych warunkach jest uprawiany w ogrodach jako roślina jednoroczna. Nazwa rodzajowa pochodzi z greckiego i znaczy "podobny do nosa". Główną zaletą tej rośliny jest intensywność i długość kwitnienia w szerokiej gamie kolorów.

Laurowiśnia wschodnia jest popularnym krzewem na żywopłoty. Zimozielone liście, ciemnozielone i skórzaste, tworzą doskonałe tło dla białych albo kremowych gron pachnących kwiatów. Dobrze znosi przycinanie i suszę. Z laurem, czyli wawrzynem szlachetnym, łączy ją tylko podobieństwo liści.

Peperomia tępolistna jest tropikalną byliną, która w naszych warunkach należy do popularnych roślin doniczkowych. Liście w kolorze świeżej zieleni stanowią ozdobę przez cały rok, pod warunkiem że zapewni się roślinie odpowiednie warunki. Oprócz formy botanicznej istnieją w uprawie kultywary o liściach z jaśniejszymi przebarwieniami.

Ligustr jajowatolistny pochodzi z cieplejszego klimatu Japonii i nie jest całkowicie odporny na mróz. W Polsce zachowuje zimozielone liście w zachodniej części kraju. Rośnie szybko, ma gęsty pokrój i nadaje się zarówno do roli solitera, jak i do tworzenia żywopłotu.

Judaszowiec kanadyjski jest niewielkim drzewem, jednym z dziesięciu gatunków tego rodzaju. Różowe kwiaty motylkowe pojawiają się w pęczkach nie tylko na pędach, ale również na samym pniu. Nazwa rodzajowa związana jest tradycyjnie z imieniem Judasza, chociaż bardziej prawdopodobna jest wersja z nazwą prowincji Juda (Judea), gdzie występuje judaszowiec południowy.

Nazwę tej pięknej odmiany hortensji bukietowej można przetłumaczyć jako "lody waniliowe z truskawkami". Początkowo bukiety kwiatów przypominają kremowobiałe lody waniliowe, aby pod koniec kwitnienia zamienić się w różowe albo purpurowoczerwone. Nie tylko kwiaty, ale również liście tej hortensji przebarwiają się jesienią w odcienie czerwieni i różu.

Hortensja bukietowa 'Polar Bear' jest wyjątkową hybrydą odmian 'Limelight' i 'Grandiflory'. Ogromne, stożkowate kwiatostany mają najpierw odcień zielonkawy, potem długo pozostają białokremowe, aby pod koniec lata lekko się zaróżowić. Nadaje się doskonale do sadzenia pojedynczo, w szpalerach albo w pojemnikach.

Ten gatunek paciorecznika trafił do Europy z Meksyku już w XVI wieku. Jego nazwa gatunkowa nie wynika z obszaru występowania, ale z błędnego nazwania Ameryki przez odkrywców Indiami Zachodnimi. Paciorecznik indyjski ze swoimi pięknymi kwiatami w jaskrawych kolorach wprowadza do każdego ogrodu powiew egzotyki.

Dwuigielna sosna bośniacka została odkryta i opisana dopiero pod koniec XIX wieku. Niewielki obszar naturalnego występowania tego gatunku znajduje się na Półwyspie Bałkańskim oraz na południu Włoch. Ma niewielkie wymagania, wolno rośnie i doskonale nadaje się do uprawy w ogrodach.

Osika jest rodzimym gatunkiem topoli o małych wymaganiach i w pełni mrozoodpornym. Prawie okrągłe liście na długich i spłaszczonych ogonkach drżą przy najlżejszym wietrze, co stało się źródłem znanego powiedzenia. Pokrój drzewa, dekoracyjna barwa kory oraz pięknie przebarwiające się jesienią liście mogą uzasadniać wprowadzenie osiki do ogrodu.