Rośliny niejadalne

Lilia biała jest jedną z najdłużej uprawianych roślin ozdobnych. Symbolizowała czystość duchową i grację już w starożytności, a w Biblii wymieniana jest kilkanaście razy. Wysoka bylina z okazałymi, śnieżnobiałymi kwiatami i pięknym zapachem jest ozdobą każdego ogrodu. Tworzy efektowne kompozycje innymi bylinami.

Koleus Blumego jest tropikalną byliną, która w odróżnieniu od większości roślin zawdzięcza swoją niesłabnącą od lat popularność nie efektownym kwiatom, ale niezwykle kolorowym liściom. Uprawiany jako roślina ozdobna jest zwykle kultywarem, a nie czystym gatunkiem botanicznym. Szybko rośnie, jest odporny na szkodniki i wybacza swojemu opiekunowi wiele błędów.

Chociaż kuklik rozesłany jest niską byliną, to w swojej rodzinie ma nie tylko róże, ale również na przykład pigwę, jabłoń i głogi. W naturze zasiedla obszary wysokogórskie, dlatego w Polsce można go spotkać tylko w Tatrach. Ozdobę rośliny po przekwitnieniu stanowią puszyste owocostany.

Niebieskie zabarwienie liści sprawia, że kostrzewa sina jest bardzo efektowną ozdobą ogrodów skalnych i stepowych. Niezwykle atrakcyjna i mało wymagająca trawa tworzy gęste, kuliste kępy. Wyhodowano liczne odmiany kostrzewy sinej o liściach niebieskich, srebrzystych, stalowych, a nawet złotożółtych. Doskonale sprawdza się w kompozycjach z odpornymi na suszę roślinami, jak rozchodniki, rojniki, posłonki i niektóre goździki.

Kostrzewa czerwona występuje w formie kępowej albo rozłogowej, tworząc gęste dywany. Poza przeznaczeniem praktycznym do obsiewania pastwisk i łąk ten gatunek trawy w licznych odmianach może też pełnić funkcję dekoracyjną w parkach i ogrodach. Kostrzewa czerwona nadaje się do tworzenia trawników ozdobnych i rekreacyjnych, a także brać udział w rozmaitych kompozycjach.

Pochodząca z wyspy Norfolk araukaria wyniosła jest blisko spokrewniona z południowoamerykańską araukarią chilijską. W swojej ojczyźnie wyrasta na ogromne drzewo, jednak w naszych warunkach może rosnąć tylko w mieszkaniu, ponieważ nie jest odporna na chłód. Araukaria wyniosła rośnie powoli i jest jedną z nielicznych iglastych roślin doniczkowych.

Wiśnia osobliwa powstała jako naturalna hybryda wiśni pospolitej (Prunus cerasus) i wiśni karłowatej (Prunus fruticosa). Odmiana hodowlana o nazwie 'Umbraculifera' jest szczepiona zwykle na pniu czereśni ptasiej (Prunus avium). Niezwykłą cechą wiśni osobliwej 'Umbraculifera' jest wyjątkowo gęsta i regularna korona, która powstaje samoczynnie bez wysiłku ogrodnika. Wiosną korony wiśni zamieniają się w białe kwiatowe kule.

Odmiana wiśni japońskiej 'Kanzan' cieszy się wielką popularnością w Europie, natomiast mało znana jest w Japonii. Ma charakterystyczną koronę w formie odwróconego stożka, a jej kwiaty są duże, pełne i ciemnoróżowe. Ze względu na kolor i wygląd kwiatów, Prunus serrulata 'Kanzan' bywa nazywana "goździkową wiśnią".

Wiśnia ptasia jest uprawiana w licznych odmianach jako drzewo owocowe. Jadalne pestkowce w różnych kolorach są potocznie nazywane czereśniami. Forma dzika trześni jest sadzona w ogrodach ze względu na dekoracyjne kwiaty, ciekawy pokrój drzewa oraz dostarczanie pokarmu ptakom. Łacińskie "avium" w nazwie znaczy "ptak" i ma związek z ulubionymi przez ptaki owocami wiśni ptasiej.

Rzadko spotykany na wilgotnych łąkach i bagnach kosaciec syberyjski jest w naturze objęty ochroną. Uprawiany w ogrodzie, wnosi wiosną barwne akcenty na brzegu sadzawki. Kiedy zwiędną już niebieskofioletowe kwiaty kosaćca, nadal bardzo dekoracyjne pozostają jasnozielone, bardzo wąskie liście. Rodzime pochodzenie rośliny zapewnia dobrą mrozoodporność.

Goździk siny jest rodzimą byliną o szarozielonych pędach i różowych kwiatach, tworzącą gęste, poduszkowate kępy. Nazwa gatunkowa gratianopolitanus pochodzi od nazwy miasta Grenoble, które w czasach rzymskich nazywało się Gratianopolis. Jest uprawiany w wielu odmianach jako roślina ozdobna.

Sośnica japońska jest zimozielonym drzewem, jedynym żyjącym przedstawicielem swojej rodziny. Występuje endemiczne tylko w Japonii. Długie igły mają charakterystyczne, piętrowe ułożenie na pędach. Pewną wadą jest niezupełna mrozoodporność drzewa w naszych warunkach.

Sosna karłowa jest wolno rosnącym krzewem iglastym z igłami zebranymi po 5 na krótkopędzie. Ma pokrój kosodrzewiny. Jest odporna na mróz i wykazuje niskie wymagania siedliskowe. Do wzrostu potrzebuje stanowiska w pełnym słońcu.

Starzec popielny jest zimozielonym półkrzewem z rejonu Morza Śródziemnego. W naszych warunkach jest uprawiany najczęściej jako roślina ozdobna jednoroczna. Możliwe jest jednak przechowanie starca popielnego w chłodnym i jasnym pomieszczeniu, aby wiosną mógł nadal się rozwijać zgodnie ze swoją naturą.

Aspidistra wyniosła, ze względu na małe wymagania i dużą żywotność nazywana żelaznym liściem, jest spokrewniona naszą konwalią majową, ale pochodzi aż z Dalekiego Wschodu. Szybko zyskała popularność w całej Europie i cieszy się opinią niezniszczalnej rośliny doniczkowej. Jej ozdobą są wyrastające z kłącza duże liście na długich ogonkach.

Irga Dammera jest zimozielonym krzewem pochodzącym ze środkowych Chin. Nazwa gatunkowa upamiętnia niemieckiego botanika Carla Dammera. Należy do najniższych irg, tworzy ścielące się po ziemi kobierce, które zachowują atrakcyjny wygląd przez cały rok.

Bodziszek czerwony jest kłączową byliną rodzimego pochodzenia. W naturalnym środowisku zasiedla brzegi lasów i zarośli. W ogrodach jest uprawiany jako roślina ozdobna do tworzenia barwnych grup, obwódek albo okrywy skarp.

Fryzea lśniąca jest jedną z najczęściej spotykanych w uprawie doniczkowej roślin z rodziny bromeliowatych, tej samej, do których należy popularny ananas. Nazwa rodzajowa upamiętnia holenderskiego botanika Willema Hendrika de Vriese. Po kwitnieniu roślina ginie, jednak wcześniej tworzy nowe odrosty, które po około dwóch latach znowu zakwitną.

Tamaryszek czteropręcikowy przemienia się w okresie kwitnienia w zwiewną, różową chmurę kwiatów. Chociaż pochodzi z obszarów śródziemnomorskich, wykazuje dużą odporność na mróz i dobrze regeneruje uszkodzenia. Jest bardzo odporny na zasolenie, może rosnąć w rejonach nadmorskich.

Skalnica Arendsa nie jest gatunkiem botanicznym, ale mieszańcem różnych gatunków skalnic. Ta poduszkowata bylina, idealna do ogrodów skalnych i alpejskich, została po raz pierwszy wyhodowana przez niemieckiego ogrodnika Georga Arendsa. Najczęstszymi roślinami macierzystymi są Saxifraga rosacea i Saxifraga hypnoides.

Kokornak wielkolistny jest amerykańskim, szybko rosnącym pnączem, które zapewnia w ogrodzie cień i osłonę. Duże liście tworzą szczelną, zieloną ścianę. Nazwa rodzajowa Aristolochia wywodzi się od starogreckich słów áristos ="bardzo dobry" i lóchos = "narodziny", i ma związek ze stosowaniem w przeszłości rośliny w położnictwie.

Nachyłek wielkokwiatowy jest krótkowieczną byliną z prerii Ameryki Północnej. Przyzwyczajony do słonecznych i suchych stanowisk, należy do roślin ozdobnych o małych wymaganiach. Jego słonecznie żółte kwiaty rozświetlają rabaty przez całe lato.