Ogród naturalny

Trzmielina pospolita jest rodzimym krzewem, co zapewnia jej całkowitą mrozoodporność i łatwość uprawy. Szczególnie dekoracyjne są czterokomorowe, różowokarminowe owoce z nasionami w pomarańczowych osnówkach. Zaletą trzmieliny pospolitej jest jej wzrost zarówno na stanowisku nasłonecznionym, jak i w cieniu pod koronami drzew.

Pięcioigielna sosna amerykańska nosi w wielu językach nazwę gatunkową upamiętniającą angielskiego podróżnika Georgea Weymouth'a. Ze swoimi jedwabiście miękkimi igłami i długimi niczym u świerka szyszkami, stanowi prawdziwą ozdobę ogrodu. W naturze wyrasta na ogromne drzewo.

Hibiskus kojarzy się zwykle z egzotyczną rośliną doniczkową albo kwitnącym krzewem ogrodowym. Hibiskus bylinowy, czyli ketmia bagienna, jest mniej znany od swoich krewniaków, ale równie efektowny. Główną ozdobę tworzą ogromne malwowate kwiaty, które rozwijają się pod koniec lata.

Morela pospolita była uprawiana na terenie Armenii już w epoce miedzi i ten rejon przyjmuje się często za jej ojczyznę - stąd łacińska nazwa gatunkowa. W naszych ogrodach lubiące ciepło drzewa moreli nie są często spotykane. Ich kwiaty są wrażliwe na spóźnione przymrozki, a pędy i pnie młodych drzewek na przemarzanie.

Jesion wyniosły jest rodzimym drzewem, długowiecznym i dorastającym do znacznych rozmiarów. Był kiedyś ceniony za właściwości lecznicze i drewno, z którego wyrabiano łuki i włócznie oraz liście, wykorzystywane na karmę dla domowych zwierząt. W lasach nie tworzy litych drzewostanów

Klon zwyczajny jest najczęściej spotykanym z gatunków rodzimych. Zakwita bardzo wcześnie, w sezonie posiada bujne ulistnienie, a jesienią zmienia kolor liści na złoty, pomarańczowy lub czerwony. Odznacza się rozłożystą i regularną koroną.

Robinia akacjowa jest drzewem sprowadzonym z Ameryki Północnej już cztery wieki temu. Nazwa rodzajowa upamiętnia ogrodnika królów francuskich Jeana Robin'a, a epitet gatunkowy wskazuje na mylące podobieństwo do odrębnego rodzaju akacji. Dobrze rośnie w warunkach miejskich.

Chaber bławatek jest rośliną o naturalnej, ponadczasowej urodzie. Latem tworzy całe łany niepowtarzalnego błękitu. W ogrodach spotyka się też odmiany chabra o kwiatach pełnych, nie tylko niebieskich. ale również w innych romantycznych odcieniach.

Głóg dwuszyjkowy jest gatunkiem drzewa rodzimego pochodzenia. Łączy go pokrewieństwo nie tylko z jabłonią, gruszą, czy śliwą, ale też z poziomką, wiązówką i różą. Zebrane w baldachogrona kwiaty mają pięć płatków, wiele pręcików i jeden słupek z dwiema szyjkami — co tłumaczy nazwę gatunkową.

Pochodzący z Azji Wschodniej podgatunek kapusty właściwej znany jest u nas pod nazwą "pak choi", co z kantońskiego oznacza "białe warzywo". Kapusta chińska nie tworzy główek, a jedynie rozety liści z mięsistym ogonkiem. Jest rośliną dwuletnią, zakwita i tworzy nasiona w drugim roku.

Paulownia omszona, nazywana też cesarską albo puszystą, jest pochodzącym z Chin egzotycznym drzewem o pięknych kwiatach. Nieco osobliwa nazwa rodzajowa została nadana przez bawarskiego botanika Philippa Franza von Siebold na cześć holenderskiej księżnej, a później królowej Anny Pawłownej, która była córką rosyjskiego cara Pawła I. Paulownia omszona była ulubionym drzewem cesarza Franciszka Józefa.

Liatra kłosowa jest amerykańską byliną, która przez całe lato rozwija w ogrodzie niezwykłe kwiatostany w formie długich i gęstych kłosów. W magiczny sposób przyciągają one nie tylko uwagę obserwatorów, ale również całe roje motyli. Kwiaty cięte liatry kłosowej długo utrzymują się w wazonie.

Buk pospolity należy do najpiękniejszych drzew liściastych rodzimego pochodzenia. Ze swoją malowniczą koroną doskonale sprawdza się w roli solitera, a ciemnozielone i błyszczące liście są ozdobą bukowego żywopłotu. Z wiekiem tworzy w ogrodzie coraz bardziej efektowną ozdobę.

Jodła kaukaska jest bardzo lubianym drzewem na choinkę. Jej regularna, stożkowata korona może również stanowić ozdobę ogrodu. Nazwa gatunkowa upamiętnia fińskiego botanika Alexandra von Nordmann'a, który odkrył tę jodłę na Kaukazie na ternie dzisiejszej Gruzji.

Pochodzący z zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych cyprysik upamiętnia swoją nazwą gatunkową szkockiego botanika Petera Lawsona. W swojej ojczyźnie dorasta do ponad 70 m wysokości, u nas osiąga zwykle tylko 15-20 m. Cyprysik Lawsona zyskał popularność w Polsce pod koniec XIX wieku, a obecnie występuje w ogrodach przede wszystkim w formie różnych kultywarów.

Sprowadzone z Ameryki na początku XVII wieku dzikie wino jest cennym pnączem ozdobnym. Efektowny przez cały sezon dywan liści, szczególnie pięknie wygląda jesienią, kiedy przybiera bajeczne barwy czerwieni i purpury. Winobluszcz pięciolistkowy w szybkim tempie potrafi stworzyć szczelną zasłonę ścian, płotów i murów.

Pachnące kwiaty lawendy francuskiej są zebrane w beczułkowate kłosy z czupryną jaśniejszych listków na szczycie, które pełnią rolę powabni dla owadów. Ze względu na małą mrozoodporność (strefa 9a) ten gatunek lawendy może być u nas uprawiany tylko w pojemnikach albo na rabatach sezonowo.

Subtelne, pełne gracji źdźbła tej odmiany miskanta chińskiego, tworzą prawdziwą atrakcję rabaty. Gęste, zielone kępy dorastają do dwóch metrów wysokości. Niezwykłej urody trawa została wyhodowana przez niemieckiego ogrodnika i hodowcę bylin Karla Foerster'a.

Zimozielony, ciepłolubny półkrzew szałwii lekarskiej z obszarów Morza Śródziemnego rozprzestrzenił się po prawie całej Europie. W naszym regionie, ze względu na warunkową zimoodporność, wymaga na zimę odpowiedniej ochrony. Wszystkie części rośliny wydzielają mocny aromat. Szałwia lekarska jest rośliną ozdobną, ale też leczniczą i przyprawową.

Małą stokrotkę łąkową zna właściwie każde dziecko. Rozetka liści z małym kwiatkiem niby-margerytki jako jedna z pierwszych pojawia się w wiosennym ogrodzie. Liczne odmiany hodowlane stokrotki mają większe białe, różowe i dwukolorowe kwiaty, ale są mniej odporne na mróz. Kwiaty stokrotki pospolitej są jadalne i mogą być dodatkiem do sałatek.

Wyprostowany krzew o rozłożystych gałęziach. Tradycyjnie sadzony w ogrodach wiejskich i parkach dla zapachu i pięknych kremowobiałych kwiatów.

Karagana syberyjska jest specjalistką od przetrwania na nieurodzajnych i suchych stanowiskach. Wiosną rozwija jaskrawożółte, motylkowe kwiaty na tle świeżej zieleni delikatnych liści. Kolczaste zarośla karagany dają schronienie ptakom, a kwiaty wabią roje pszczół. Kwiaty i młode strąki są jadalne.