Rośliny okrywowe

Swoim naturalnym, subtelnym urokiem goździk kropkowany podbija ogrody skalne oraz wzorowane na naturalnych. Tworzy gęste kobierce, a jego niewielkie, jaskrawe kwiaty są zebrane w luźne kwiatostany. W ogrodach znajduje różnorodne zastosowanie, również jako roślina okrywowa.

Niebieskie zabarwienie liści sprawia, że kostrzewa sina jest bardzo efektowną ozdobą ogrodów skalnych i stepowych. Niezwykle atrakcyjna i mało wymagająca trawa tworzy gęste, kuliste kępy. Wyhodowano liczne odmiany kostrzewy sinej o liściach niebieskich, srebrzystych, stalowych, a nawet złotożółtych. Doskonale sprawdza się w kompozycjach z odpornymi na suszę roślinami, jak rozchodniki, rojniki, posłonki i niektóre goździki.

Kostrzewa czerwona występuje w formie kępowej albo rozłogowej, tworząc gęste dywany. Poza przeznaczeniem praktycznym do obsiewania pastwisk i łąk ten gatunek trawy w licznych odmianach może też pełnić funkcję dekoracyjną w parkach i ogrodach. Kostrzewa czerwona nadaje się do tworzenia trawników ozdobnych i rekreacyjnych, a także brać udział w rozmaitych kompozycjach.

Czarne jagody zbierane prosto z krzaczka są nie tylko bardzo smaczne, ale i zdrowe. Borówki uprawiane w ogrodach są zwykle odmianami borówki wysokiej. Ta krewniaczka naszej borówki czarnej dorasta do 2,5 m wysokości i ma znacznie większe owoce. Kto jednak może stworzyć na swojej działce warunki zbliżone do leśnych, może z powodzeniem delektować się latem świeżymi jagodami czernicy. Krzewinka z białoróżowymi kwiatami, a potem zmieniającymi barwę owocami - od zielonych, przez czerwone do prawie czarnych - przez cały sezon wygląda bardzo dekoracyjnie.

Lucerna siewna jest byliną o fioletowych, podobnych do koniczyny główkach kwiatów i również trójlistkowymi liśćmi. Uprawiana już w starożytnej Persji na paszę dla zwierząt, lucerna siewna rozprzestrzeniła się na całą Europę. W ogrodzie jest cennym składnikiem łąk kwietnych i źródłem pokarmu dla owadów.

Kokornak wielkolistny jest amerykańskim, szybko rosnącym pnączem, które zapewnia w ogrodzie cień i osłonę. Duże liście tworzą szczelną, zieloną ścianę. Nazwa rodzajowa Aristolochia wywodzi się od starogreckich słów áristos ="bardzo dobry" i lóchos = "narodziny", i ma związek ze stosowaniem w przeszłości rośliny w położnictwie.

Pochodząca z gór Ałtaju bergenia sercowata jest byliną o dużych liściach, które są odporne na mróz. Wiosenną ozdobę tworzą masywne kwiatostany z licznymi fioletoworóżowymi kwiatami. Nazwa rodzajowa rośliny upamiętnia niemieckiego botanika Karla von Bergen'a. Bergenia sercowata jest uprawiana w ogrodach od końca XVIII wieku.

Goździk siny jest rodzimą byliną o szarozielonych pędach i różowych kwiatach, tworzącą gęste, poduszkowate kępy. Nazwa gatunkowa gratianopolitanus pochodzi od nazwy miasta Grenoble, które w czasach rzymskich nazywało się Gratianopolis. Jest uprawiany w wielu odmianach jako roślina ozdobna.

Sosna karłowa jest wolno rosnącym krzewem iglastym z igłami zebranymi po 5 na krótkopędzie. Ma pokrój kosodrzewiny. Jest odporna na mróz i wykazuje niskie wymagania siedliskowe. Do wzrostu potrzebuje stanowiska w pełnym słońcu.

Irga Dammera jest zimozielonym krzewem pochodzącym ze środkowych Chin. Nazwa gatunkowa upamiętnia niemieckiego botanika Carla Dammera. Należy do najniższych irg, tworzy ścielące się po ziemi kobierce, które zachowują atrakcyjny wygląd przez cały rok.

Bodziszek czerwony jest kłączową byliną rodzimego pochodzenia. W naturalnym środowisku zasiedla brzegi lasów i zarośli. W ogrodach jest uprawiany jako roślina ozdobna do tworzenia barwnych grup, obwódek albo okrywy skarp.

Pięciornik gęsi jest rodzimą byliną o właściwościach leczniczych. Pierzaste liście od spodu srebrzyście owłosione, jak również kłącze, mogą być wykorzystane w kuchni. Złociste kwiaty pięciornika na tle ciemnej zieleni liści dobrze prezentują się również na ogrodowej rabacie.

Przywarka japońska jest pochodzącym z Japonii pnączem leśnym, które rosnąc bez podpory, może stać się oryginalną rośliną okrywową. Nieco dziwna nazwa gatunkowa hydrangeoides, oznaczająca „jak hortensja", została nadana roślinie, która po raz pierwszy została opisana jako należąca do rodzaju Schizophragma.

W maju i czerwcu wygląda rogownica kutnerowata niczym biała chmura w ogrodzie. Pokryta srebrzystymi włoskami roślina wygląda atrakcyjnie również poza sezonem kwitnienia. Tworzy szerokie i gęste poduszkowate kępy.

Kosmaczek pospolity jest byliną rodzimego pochodzenia i najłatwiej rozpoznawalnym gatunkiem swojego licznego rodzaju. Na pierwszy rzut oka wygląda na drobną i delikatną roślinę, jednak w odpowiednich warunkach potrafi za pomocą rozłogów utworzyć zwarte płaty. Żółte koszyczki kwiatów rozwijają się przez wiele tygodni i stanowią nie tylko ozdobę, ale i źródło pokarmu dla owadów.

Bodziszek cuchnący jest rodzimą rośliną dwuletnią albo jednoroczną i chyba pierwszym gatunkiem bodziszka, który zaczął być uprawiany w ogrodach. Już w średniowieczu był znanym ziołem leczniczym, a jego mało pochlebna nazwa gatunkowa nawiązuje do nieprzyjemnego zapachu roztartych liści. Niewielkie, różowe kwiaty oraz delikatne, pierzaste liście tego bodziszka nadają mu w ogrodzie subtelny urok.

Oryginalne rozetki rojnika murowego są najczęściej wykorzystywane jako ozdoba w ogrodach skalnych albo okrycie większych powierzchni. W dawnych czasach rojnik był uważany za roślinę magiczną i sadzony na dachach i ścianach domów. Posiada również właściwości lecznicze. Jako sukulent jest bardzo odporny na suszę i mało wymagający.

Akebia pięciolistkowa jest dalekowschodnim pnączem, wieloletnim i szybko rosnącym. W cieplejszych regionach może być zimozielona. Doskonale nadaje się do obsadzania altan ogrodowych, pergol i rozmaitych podpór. Jadalne owoce akebii w naszych warunkach raczej nie dojrzeją.

Jałowiec łuskowaty to wiecznie zielony krzew o sztywnych, grubych i kłujących, srebrzysto-niebieskich na wierzchu igłach. Rośnie powoli i dorasta do ok. 2 metrów wysokości i 4 metrów szerokości. Roślina nadaje się na stanowiska słoneczne i świetnie sprawdza się na przepuszczalnych glebach. Z racji swoich niewielkich wymagań świetnie sprawdza się np. w ogrodach skalnych, naturalnych oraz w donicach jako ozdoba na tarasach.

W swojej ojczyźnie na wschodzie Ameryki Północnej tawuła biała porasta tereny wzdłuż strumieni i jezior oraz mokre łąki. Jej bujnie rozwijające się kwiaty dają pokarm licznym motylom i innym owadom żywiącym się nektarem. W naszych warunkach tawuła biała jest efektownym i łatwym w uprawie krzewem ogrodowym.

Podstawy pędów barwinka większego drewnieją, podczas gdy górne części pozostają zielne, dlatego roślina jest zaliczana do półkrzewów. Podobnie jak jego mniejszy krewniak, ten gatunek również doskonale nadaje się do tworzenia w ogrodzie zielonych dywanów. Ze względu na mniejszą mrozoodporność, barwinek większy wymaga okrywania na zimę, a na wschodzie kraju może wymarzać.

Zawilec żółty jest gatunkiem rodzimym, jednak w naturze mniej popularnym od zawilca gajowego. W ogrodzie tworzy wiosną piękne dywany złotych kwiatów na tle jasnozielonych liści. Subtelnej urody kwiaty zamykają się na noc oraz w czasie deszczu. Po przekwitnięciu przechodzą w stan spoczynku pod ziemią.