Rośliny o ozdobnych liściach

Morwa czarna uwodzi właścicieli ogrodu atrakcyjnym wyglądem oraz podobnymi do jeżyn owocami. Drzewo pochodzi prawdopodobnie z Persji i cenione było już w starożytności. Do Europy sprowadzono morwę czarną na początku XVI wieku. Jest zdecydowanie mniej mrozoodporna niż jej krewniaczka morwa biała.

Begonia królewska zachwyca niezwykłą urodą swoich liści. Pochodzący z tropikalnych obszarów Azji gatunek jest popularną rośliną doniczkową, uprawianą u nas w formie licznych kultywarów. Jej dekoracyjne liście stanowią ozdobę parapetów, wiszących kwietników i ciepłych ogrodów zimowych.

Już w połowie kwietnia pojawiają się na tle ciemnej zieleni liści barwinka pospolitego jego piękne niebieskie kwiaty. Zimozielona krzewinka chętnie okrywa ziemię pod drzewami i w innych cienistych miejscach w ogrodzie. Barwinkowy dywan tworzy efektowne tło dla roślin o barwnych liściach.

W swojej dalekowschodniej ojczyźnie kamelia japońska rośnie jako krzew podszytowy w lesie. W ciągu kilku wieków wyhodowano tysiące kultywarów, które jako rośliny ozdobne cieszą się wielką popularnością na całym świecie. W naszych warunkach ciepłolubna kamelia japońska może być uprawiana tylko w doniczkach. Nazwa rodzajowa upamiętnia czeskiego botanika Georga Josepha Kamela.

Kto ma w ogrodzie trochę wolnego miejsca i dużo światła, może wprowadzić do niego prawdziwą perłę w postaci dekoracyjnej wierzby białej. Ozdobne cienkie gałązki oraz lancetowate liści są gęsto pokryte jedwabistymi, białymi włoskami i wyglądają, jakby były całkiem białe. Jako gatunek rodzimy, jest doskonale przystosowana do naszych warunków.

Wiecznie zielony żywotnik zachodni jest mało wymagającą i niezawodną rośliną ogrodową. Został sprowadzony do Europy na początku XVI wieku prawdopodobnie jako pierwsze z drzew północnoamerykańskich. Gatunek jest odporny na mróz i zanieczyszczenie powietrza. W uprawie występuje w wielu odmianach hodowlanych żywotnika zachodniego różniących się głównie pokrojem.

Porzeczka czarna jest uprawiana w ogrodach od kilku wieków, doczekała się też licznych odmian, różniących się wielkością owoców, smakiem i okresem dojrzewania. Krzew występuje w Polsce również w środowisku naturalnym. Porzeczka czarna jest nie tylko krzewem owocowym, ale również rośliną ozdobną.

Wawrzynek wilczełyko jest odpornym na mróz niewielkim krzewem rodzimego pochodzenia. Różowe, efektowne, mocno pachnące kwiaty wawrzynka pojawiają się przed rozwojem liści i często tworzą barwne plamy na tle resztek śniegu. Latem i jesienią ozdobę rośliny stanowią liście i intensywnie czerwone owoce-pestkowce. Cała roślina jest silnie trująca.

Sępolia fiołkowa, nazywana potocznie fiołkiem afrykańskim, w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z fiołkami z wyjątkiem koloru kwiatów. Nazwa rodzajowa upamiętnia odkrywcę rośliny, niemieckiego barona Waltera von Saint Paul-Illaire, urzędnika kolonialnego w Niemieckiej Afryce Wschodniej. Sępolia od razu zyskała wielką popularność jako roślina doniczkowa, a dzisiaj ma też ogromną liczbę odmian.

Jodła pospolita jest rodzimym gatunkiem zimozielonego drzewa iglastego. W naturalnym środowisku dorasta do 50 m wysokości. W ogrodach jest sadzona jako drzewo ozdobne. Oprócz formy botanicznej istnieją kultywary jodły o niewielkiej wysokości i wąskim pokroju. Doskonale znosi ocienienie.

Pigwowiec japoński, błędnie nazywany czasem pigwą, łączy z pigwą pospolitą tylko rodzinne pokrewieństwo. Wnosi on do ogrodu jaskrawe kolory kwiatów wiosną, dekoracyjne i jadalne owoce latem, oraz wartościowe pożywienie dla owadów. Na dodatek jest mało wymagający i wszechstronny w zastosowaniu.

Trzmielina pospolita jest rodzimym krzewem, co zapewnia jej całkowitą mrozoodporność i łatwość uprawy. Szczególnie dekoracyjne są czterokomorowe, różowokarminowe owoce z nasionami w pomarańczowych osnówkach. Zaletą trzmieliny pospolitej jest jej wzrost zarówno na stanowisku nasłonecznionym, jak i w cieniu pod koronami drzew.

Jałowiec płożący jest północnoamerykańskim krzewem o pędach ścielących się nisko po ziemi. Doskonale nadaje się do roli rośliny okrywowej, tworząc zwarty dywan. Dobrze rośnie na glebach suchych i ubogich.

Pięcioigielna sosna amerykańska nosi w wielu językach nazwę gatunkową upamiętniającą angielskiego podróżnika Georgea Weymouth'a. Ze swoimi jedwabiście miękkimi igłami i długimi niczym u świerka szyszkami, stanowi prawdziwą ozdobę ogrodu. W naturze wyrasta na ogromne drzewo.

Hibiskus kojarzy się zwykle z egzotyczną rośliną doniczkową albo kwitnącym krzewem ogrodowym. Hibiskus bylinowy, czyli ketmia bagienna, jest mniej znany od swoich krewniaków, ale równie efektowny. Główną ozdobę tworzą ogromne malwowate kwiaty, które rozwijają się pod koniec lata.

Figowiec dębolistny pochodzi z lasów deszczowych Afryki Zachodniej, posiada malowniczy pokrój i piękne, soczyście zielone, duże liście. Ich kształt przypomina jednym liście dębu, a innym, bardziej romantycznym osobom - lirę albo skrzypce. Fikus jest też ceniony za zdolność oczyszczania powietrza w pomieszczeniu.

Morela pospolita była uprawiana na terenie Armenii już w epoce miedzi i ten rejon przyjmuje się często za jej ojczyznę - stąd łacińska nazwa gatunkowa. W naszych ogrodach lubiące ciepło drzewa moreli nie są często spotykane. Ich kwiaty są wrażliwe na spóźnione przymrozki, a pędy i pnie młodych drzewek na przemarzanie.

Klon zwyczajny jest najczęściej spotykanym z gatunków rodzimych. Zakwita bardzo wcześnie, w sezonie posiada bujne ulistnienie, a jesienią zmienia kolor liści na złoty, pomarańczowy lub czerwony. Odznacza się rozłożystą i regularną koroną.

Niedośpian ognisty jest zwykle oferowany w sprzedaży jako roślina jednoroczna, jednak posiada on potencjał, aby stanowić ozdobę przez wiele lat. Przez pewien czas zapomniany, słusznie przeżywa renesans jako egzotyczna roślina doniczkowa o barwnych i plamiastych liściach.

Tojeść rozesłana jest płożącą się byliną o okrągłych liściach i gwiazdkowatych, złotych kwiatach. Nazwa rodzajowa odnosi się do Lysimachosa, starożytnego dowódcy Aleksandra Wielkiego, który według legendy był pierwszym odkrywcą tej rośliny. Epitet gatunkowy pochodzi natomiast od łacińskiego słowa "nummus" = moneta, co wskazuje na podobny do małych monet kształt liści rośliny.

Robinia akacjowa jest drzewem sprowadzonym z Ameryki Północnej już cztery wieki temu. Nazwa rodzajowa upamiętnia ogrodnika królów francuskich Jeana Robin'a, a epitet gatunkowy wskazuje na mylące podobieństwo do odrębnego rodzaju akacji. Dobrze rośnie w warunkach miejskich.

Głóg dwuszyjkowy jest gatunkiem drzewa rodzimego pochodzenia. Łączy go pokrewieństwo nie tylko z jabłonią, gruszą, czy śliwą, ale też z poziomką, wiązówką i różą. Zebrane w baldachogrona kwiaty mają pięć płatków, wiele pręcików i jeden słupek z dwiema szyjkami — co tłumaczy nazwę gatunkową.